Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Michelle is mama van twee meisjes die kort op elkaar gekomen zijn. De bevallingen waren echter een wereld van verschil! Lees de bijzondere bevallingsverhalen van Michelle.
Ik ben Michelle, moeder van twee meisjes. De oudste is 1 jaar en 10 maanden en de jongste is 7 maanden. Bewust snel achter elkaar gekomen, maar een wereld van verschil qua bevalling.
Mijn eerste zwangerschap verliep super goed. Ik was de tweede maand van proberen al zwanger en met 20 weken kreeg ik een klein buikje. Ik had ervoor veel gesport en het duurde even voordat je zag dat ik zwanger was. Ik was in het begin enorm moe maar na 3 maanden was dat ook verdwenen. Mijn zwangerschap was vooral saai te noemen. Ik mocht niet meer kickboksen, wat ik daarvoor fanatiek deed. Dus van mij mocht ze zo snel mogelijk komen. Heb ik dat misschien iets te hard geroepen?
Met 36 weken was ik er wel klaar mee. Ik zei tegen mijn moeder dat ik zeker wist dat deze kleine nog lang in mijn buik ging blijven. Ik voelde me soms niet eens zwanger, zo goed ging het. Mijn moeder zei nog: ‘laat haar dit weekend komen, dan zijn we niet op vakantie‘. We hebben er samen nog om gelachen.
In de nacht van zondag op maandag (36+2) voelde ik rond 02:00 uur iets lopen. Ik baalde omdat ik dacht dat het urine was. Ik ging even naar het toilet en alweer liep er iets uit. Ik ging in bed liggen, draaide me om en ja hoor, wederom voelde ik iets. Na lang getwijfeld te hebben heb ik om 04:00 uur tegen mijn vriend gezegd dat ik dacht dat mijn vliezen gebroken waren. Maar hij mocht gewoon doorslapen, ik had toch nog geen weeën. Om 06:00 uur las ik op Google dat je je onder de 37 weken altijd moet melden wanneer je vliezen gebroken zijn… Ik heb toen de verloskundige gebeld en die is meteen gekomen. Mijn vliezen waren inderdaad gebroken en ik moest naar het ziekenhuis. Ik voelde toen wel al iets van ongesteldheidspijn.
In het ziekenhuis aangekomen kreeg ik te horen dat ze de geboorte nog 5 dagen wilden proberen te rekken. Aangezien ik dan 37 weken zou zijn. Ik vond het prima. Ik had geen pijn dus ik zou dit nog wel vol kunnen houden. Ze keken even hoeveel ontsluiting ik had (1 centimeter) en het zag er verder prima uit. Dit was om 08:00 uur.
Om 09:00 uur begon het pijn te doen. De pufcursus was niet nodig vond ik, want mijn verloskundige zou mij dat in 1 minuut kunnen leren zei ze. Maar ja, zij was er niet. In plaats van te puffen begon ik mijn adem in te houden. Jeetje wat een pijn zeg. Tegen de verpleegster die binnen kwam zei ik dat het nu wel pijn begon te doen. Ze vertelde me dat het waarschijnlijk harde buiken waren en dat het zo weg zou trekken. Ze leerde me hoe ik moest puffen en liep weer weg.
Om 10:00 uur hield ik het niet meer. Ik ben naar de gang gelopen en heb gevraagd of iemand mij kon vertellen hoeveel ontsluiting ik zou hebben zodat ik mij er mentaal op voor kon bereiden. Moest ik nog minimaal 5 centimeter? Dan wilde ik graag een ruggenprik. De verloskundige van het ziekenhuis zei dat ik nu misschien rond de 2 centimeter zat en dat ik maar even rustig moest gaan liggen. Ik zei dat het écht veel pijn deed en ik dit niet meer vol zou houden tot de 37 weken. Ze hebben mij toen aangesloten op de CTG en zagen dat ik weeën had. Bij controle bleek dat ik al op 10 centimeter zat en dat ik mocht gaan persen zodra de persweeën zouden komen. Ik weet nog dat ik dacht: ‘oké top, dit was te doen‘. Om 11:00 uur had ik nog geen persweeën. Om 12:00 uur ook niet. Dus ik kreeg weeënopwekkers, maar ook hiermee had ik nog steeds geen persweeën. Dus ik moest het proberen op eigen kracht. Een pijn dat ik had, ik heb gesmeekt om pijnstillers. Niks kon meer. Ik weet nog dat ik steeds dacht: ‘dit kan ik niet. Hoe doen anderen dit? Ik wil nu naar huis!‘. Iedere ademhaling tijdens mijn rugweeën zorgde ervoor dat ik een enorme pijn in mijn onderrug had. Alsof hij gebroken werd.
Om 13:30 uur werd besloten de hoofd-gynaecoloog te halen. Ik dacht: ‘prima en snel graag‘. Ze kwam pas om 14:25 uur omdat het erg druk was. Ze heeft een knip gezet en om 14:35 uur is onze dochter geboren. Wat een pijn! Dat vergeet ik echt nooit meer. Het hechten deed trouwens ook enorm veel pijn! Er was op dat moment geen hechtapparatuur vrij dus ik moest 30 minuten wachten. Top!
Gelukkig was mijn tweede ervaring met bevallen veel positiever. Ook nu had ik weer een fijne zwangerschap. Het enige nadeel was dat ik zo bang was om weer te vroeg te bevallen. Ik heb allerlei testen gedaan en overal kwam uit dat er geen aanleiding was om te denken dat deze kleine ook te vroeg zou komen. Gelukkig :) maar toch was ik nog niet helemaal gerustgesteld.
Ik was 35+5 weken zwanger toen om 06:30 uur mijn vliezen braken. Ik kon wel janken. Mijn oudste snel naar mijn ouders gebracht en wij naar het ziekenhuis. Wat baalde ik van mijn lijf. Leefde ik zo gezond! Nooit gerookt, nooit drugs gebruikt, amper gedronken en toch liet mijn lijf mij zo in de steek.
In het ziekenhuis lag ik als een gek te balen op bed. En weer kwamen ze: we gaan het proberen te rekken. Ik gaf al meteen aan dat ik het idee dat dat ik een zelfde soort bevalling kreeg als mijn eerste en dat het dus snel zou gaan. Ik gaf aan volledig open te staan voor alle soorten pijnmedicatie en dat ik ook zeker wist dat ik dat wilde hebben. Daar was geen discussie over mogelijk. Om 10:00 uur had ik 1 centimeter ontsluiting. Ik schrok… 1 centimeter en al zoveel pijn? Je vergeet de pijn echt niet maar je denkt er niet meer aan. Totdat je die pijn weer voelt. Dan weet je weer wat voor hel dat is. 1 centimeter… Ik gaf wederom aan dat als het zo door zou gaan, ik graag een ruggenprik wilde. Vorige keer heb ik geen persweeën gekregen en dat was verschrikkelijk pijnlijk samen met die weeënopwekkers. Dat ging nu niet meer gebeuren!
Ik heb rondgelopen, gevloekt in mijn hoofd en gebaald van mijn aantal weken. Om 12:00 uur kreeg ik een wee die zo pijnlijk was dat ik door mijn knieën ging. Tijd voor een ruggenprik! Toen ze mij onderzochten bleek dat ik al 10 centimeter ontsluiting had en dat dit een perswee was. Ik schrok: weer geen medicatie mogelijk! Een tweede perswee volgde. Dit heb ik zo gemist tijdens mijn eerste bevalling. Na een aantal keer persen werd om 12:44 uur onze tweede dochter geboren. Oké, het deed pijn, maar deze bevalling zou ik morgen zo weer doen!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhalen met ons wilde delen, Michelle! Wat een verschil in beide bevallingen, maar wat fijn dat die tweede bevalling zoveel positiever was!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie