De Bevalling van: Merel

Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Merel weet het zeker: ze wil in het ziekenhuis bevallen! Maar het loopt allemaal zo voorspoedig, dat haar derde dochter thuis wordt geboren. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Merel.

Dat onze derde dochter in het ziekenhuis geboren zou worden, daar was eigenlijk geen twijfel over mogelijk. We vertrouwden op de kunde van het ziekenhuis en ik moest er niet aan denken om uiteindelijk nog halsoverkop die kant op te moeten als er thuis iets zou misgaan. Die overtuiging bleef eigenlijk tot zo’n vierentwintig uur voor May geboren werd.

De verloskundige kwam langs, de derde keer die week volgens mij, omdat ik steeds last had van harde buiken die elkaar regelmatig opvolgden. Maar telkens wanneer ze vlakbij was, vlakten ze af en bleken het opnieuw geen weeën. Ze legde uit dat mijn baarmoedermond aan het rijpen was en vroeg nog eens of we echt zeker wisten dat we naar het ziekenhuis zouden gaan. ‘Het kan best snel gaan,’ vertrouwde ze me toe, ‘en bovendien kunnen we ook thuis heel veel voor je betekenen. Alles ziet er goed uit en ik zou nooit een onnodig risico nemen als dat er was. Wij willen ook dat je een fijne bevalling hebt.’

Op de één of andere manier was dat net het zetje in de rug dat we nodig hadden om alle ziekenhuisplannen resoluut overboord te kieperen. Ik zou thuis bevallen. En hoewel we daar verder eigenlijk niet op waren voorbereid, kwam er een bepaalde rust over me heen. Stiekem leek het me namelijk ook wel weer prettig om niet last minute naar het ziekenhuis te moeten rijden met gierende weeën of – erger nog – te moeten bevallen op de vluchtstrook, als het écht snel zou gaan.

Nog geen dag later begonnen de harde buiken weer. ‘Het zal allemaal wel hoor.’ Ik hoor mezelf nog verslagen zuchten tegen Ro. Ik wilde de verloskundige niet opnieuw bellen voor niets. Tijdens de lunch probeerde onze oudste dochter echter een verhaal te vertellen, maar halverwege haakte ze mopperend af. ‘Je luistert toch niet.’ Dat klopte ook wel, want deze harde buiken waren scherper dan de dagen ervoor. Zou het dan toch? Ik besloot maar weer op bed te gaan liggen en een krap uur later belde ik toch de verloskundige. We spraken af dat als het dit keer zou aanhouden, ik over een uurtje nog eens contact zou opnemen.

Om in een compleet ontspannen staat van zijn te komen (want daarover had ik gelezen: ontspannen zou het sleutelwoord zijn voor een geweldige bevalling), zette ik Tibetaanse meditatiemuziek op. Al snel ontdekte ik dat dit niet aan mij besteed was – de weeën leken zelfs af te nemen – maar voor ik alles weer kon afzetten, stak mijn nogal nuchtere man zijn hoofd om de deur. Hij wilde weten hoe het ervoor stond. Met een nauwelijks verborgen grijns keek hij hoe ik wiegend naast het bed zat. Grinnikend haalde ik mijn schouders op. ‘Ik moet toch iets?’ en krabbelde weer op.

We bespraken even kort hoe het ervoor stond, in hoeverre ik dacht dat onze jongste dochter (toen elf maanden) al naar mijn ouders gebracht moest worden en wat hij voor me kon doen. Omdat ik merkte dat de weeën met de klok gelijk liepen, spraken we af dat ze best al richting opa en oma konden. Hij ging nog even terug naar beneden en ik ging maar weer op bed liggen. Een paar telefoontjes later kwam Ro bij me liggen, waren de kinderen opgehaald en besloot ik te gaan lopen over de bovenverdieping, omdat de verloskundige me eerder had gezegd dat het de weeën zou bevorderen.

En dat klopte. Want hoewel ik eigenlijk verwachtte dat het allemaal nog wel even zou duren, riep ik al binnen een halfuur naar Ro dat ik persweeën dacht te herkennen. ‘Bel toch maar voor de zekerheid of ze langskomt!’ Dat bleek geen overbodige luxe. Toen ze binnenstapte had ik namelijk al bijna volledige ontsluiting. ‘Zal ik je vliezen breken voor het laatste zetje?’ vroeg ze.

Nog geen kwartier later mocht ik de eerste persweeën wegzuchten. Het was de meest bijzondere ervaring ooit. Terwijl Ro mijn hand vasthield en me er doorheen loodste, durfde ik volledig te vertrouwen op mijn lichaam en de aanwijzingen van onze verloskundige. Onze dochter May werd in mijn handen geboren in ons eigen huis – nog voor de kraamverzorgster er was. De gebeurtenis was zo klein en intiem. We belden mijn ouders en die konden nauwelijks geloven dat het al zover was: ze zaten nog maar net aan het avondeten en hadden kort daarvoor afgesproken met onze oudste dat ze haar zouden wakker maken als de baby geboren werd als zij sliep. Dat was dus niet nodig ?

Deze bevalling is voor mij echt de meest waardevolle geweest. Het durven vertrouwen op mijn lijf, hoe ontspannen ik was tijdens de weeën en bevalling zelf… En hoewel ik weet dat niet iedereen het prettig zou vinden om thuis te bevallen of misschien de mogelijkheid niet heeft, ben ik toch blij dat wij deze keus maakten. Geen gesleep van en naar het ziekenhuis, alleen de verloskundige bij ons en verder alleen wij samen.

Ja, ik vervloekte de laatste, loodzware loodjes weleens, maar ben blij en dankbaar dat het zo fijn en mooi is afgelopen.

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Merel! Wat een mooie ervaring en wat prachtig dat het zo rustig ging!

Wil jij, net als Merel, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com