Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Mendy heeft geen makkelijke zwangerschap en wordt daarom ingeleid met 40 weken. Dit verloopt echter niet volgens het boekje en zij eindigt op de OK voor een spoedkeizersnede. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Mendy.
Ik ben Mendy, 28 jaar oud en getrouwd. Wij kwamen er na een dagje pretpark achter dat we in verwachting waren van ons eerste kindje. De zwangerschap verliep niet soepel. Hij begon met veel buikpijn met extreme misselijkheid en overgeven. Helaas hield dit een behoorlijke tijd aan. Vervolgens kreeg ik last van bekkenklachten, waardoor ik aan het einde van de zwangerschap behoorlijke immobiliteit ervaarde. Tijdens de zwangerschap was er ook nog mogelijk sprake van een zwangerschapsvergiftiging, maar dit bleek gelukkig loos alarm. Tijdens een pretecho kwamen we er met 15 weken achter dat er een dame in mijn buik zat.
De laatste weken kreeg ik voorweeën en het was een keer zo heftig dat ik dacht dat de bevalling al begonnen was. Bij een check door de verloskundige bleek dat ik geen ontsluiting had maar mogelijk wel een te klein kindje. Ik kreeg een extra echo en alles bleek gelukkig weer in orde. Vanwege alle spanningen rondom de zwangerschap merkte ik dat mijn stemming somber werd. Ik besprak dit met mijn verloskundige en arts in het ziekenhuis en daarom is er besloten dat ik een inleiding zou krijgen als de baby er met 40 weken nog niet zou zijn. De kleine had er uiteindelijk ook niks aan als mama nog dieper in de put zou zakken.
De baby zat natuurlijk heerlijk bij mij en met 40 weken heb ik me op een vrijdagavond in het ziekenhuis gemeld voor een ballon. Ik had nog geen ontsluiting bij het plaatsen. Zaterdag was de ontsluiting 1 á 1,5 centimeter, dus de ballon bleef zitten tot zondag. Zondagochtend is de ballon verwijderd en ben ik begonnen met tabletten om de bevalling op te wekken. Ik kreeg van de eerste tabletten wel wat harde buiken maar dit zette niet door. De arts bekeek ’s middags of ik al meer ontsluiting had. Dit was niet het geval en daarom kreeg ik nogmaals tabletten. Zij gaf aan dat ze niet meer zouden kijken of ik nog verder ontsluiting zou krijgen omdat ze de vliezen toch niet meer wilden breken in de avond. Om 18:00 uur kreeg ik nogmaals tabletten. De bevalling begon daarna ‘spontaan‘ om 20:30 uur. Ik verloor mijn slijmprop die eruit zag als een enorme naaktslak! Ik grapte nog naar mijn man: “vandaag komt ze!“, dit was op 18-03-18.
Vervolgens stapte ik onder de douche en voelde ik ‘plop’. Mijn vliezen waren gebroken en er liep een straal vruchtwater langs mijn benen. Ik zag dat de straal bruin was. De weeën begonnen direct. Eerst geloofde de verpleegkundige niet helemaal dat mijn vliezen gebroken waren, waardoor ik een maandverband in moest. De verpleegkundige wilde ook zeker weten dat ik ‘bruin’ verloor. Bij controle was het wat dubieus of het nou wel of geen bruin was. De weeën werden intussen steeds erger… Na een poosje naast het bed op mijn knieën te hebben gezeten, ging ik in bed liggen. Vanaf daar is het een beetje wazig.
Ik heb van mijn man begrepen dat ik snel en zonder problemen ontsloot tot 4 centimeter. Vervolgens bleef ik daar op hangen en kreeg ik een stimulans via het infuus met weeënopwekkers. De weeën kwamen volgens de artsen niet regelmatig genoeg, maar waren wel krachtig genoeg. Ik heb het tot 8 centimeter zonder pijnstillers gedaan. Mijn man gaf me regelmatig een slokje water en samen met de verpleegkundige van de nacht heb ik de weeën opgevangen. Zonder haar had ik het nooit gered: zij sprak regelmatig bemoedigende woorden als ik het even niet meer zag zitten. Mijn man deed dit natuurlijk ook!
Inmiddels was het maandagochtend 06:00 uur. De zuster begon zich zorgen te maken omdat ik uitgeput raakte. Ik had namelijk al behoorlijke persweeën, maar de ontsluiting was nog steeds 8 centimeter waardoor zij mij adviseerde om een morfinepomp te nemen. Ik heb me rot gedrukt op die pomp, zoveel pijn had ik van die persweeën! Helaas ging mijn lieve verpleegkundige weg omdat de dagdienst het overnam. Ik had toen 9 centimeter ontsluiting. Rond 09:30 uur kwam de gynaecoloog. Ik kreeg twee opties van haar: optie 1 was een epidurale (ruggenprik, red.) en hierbij de laatste centimeters afwachten. Maar zij wilde liever optie 2 en dat was een keizersnede. De baby was het inmiddels ook zat aan het worden. Ik heb optie 2 gekozen, daarna werd ik direct afgekoppeld van de weeënopwekkers en werd ik met persweeën naar de OK gebracht. Ik kreeg een spinaal (ruggenprik, red) en huilde van geluk dat de persweeën weg waren. Alles werd klaargemaakt en niet veel later mochten we door een luikje toekijken hoe onze kleine meid ter wereld kwam! Ze huilde en ineens besefte ik dat ik mama was geworden. Ze legden haar op mijn borst en alles was goed met haar. Welkom op de wereld lieve meid, onze prachtige dochter Charlie.
Het verwerken van de bevallig is nog wel een klus. Ik heb, ondanks alle lieve mensen, het best wel als traumatisch ervaren. Ik geniet nu volop van haar en de somberheid is gelukkig weg.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Mendy! Wat een strijd om uiteindelijk zo’n prachtige dochter te krijgen. Ik kan me indenken dat je daar nu nog vaak aan terugdenkt. Fijn om te lezen dat je nu volop geniet!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie