Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Melanie is 40+4 weken zwanger van haar eerste kindje. Ze woont bij haar moeder thuis en als de bevalling ’s nachts begint, ondersteunen haar moeder en haar vriend haar. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Melanie.
Ik was 19 jaar en 40+4 weken zwanger van ons eerste kindje. Ik woonde nog thuis bij mijn moeder en kon niet wachten om mijn kindje eindelijk in mijn armen te sluiten. Die zaterdagavond aten we Chinees want er was feest in de stad met vuurwerk. Met de hele familie gingen we daar naar kijken, in de bootjes van mijn vriend en broertje. Het was erg mooi en ondertussen voelde ik was lichte krampjes. Voorweeën dacht ik, want hier had ik de laatste tijd al vaker last van. Na het vuurwerk gingen we terug naar huis. Het was inmiddels al 23.00 uur en ik was moe. Ik ben gaan slapen, tot ik om 00.00 uur wakker werd van een steek-achtige pijn in mijn buik. Ik liep naar beneden waar mijn vriend in slaap was gevallen op de bank. Ik maakte hem wakker om naar boven te gaan. Hij vroeg me nog wat te drinken te pakken en terwijl ik naar de keuken liep, voelde ik die rare pijn weer. Ik wist niet wat het was en dacht er verder niet zo bij na. Vervolgens zijn we weer gaan slapen. Tenminste, dat probeerde ik, want slapen ging moeilijk voor mij. Ik werd steeds wakker en begon het gevoel wat vreemd te vinden.
Dus maakte ik mijn vriend wakker en vertelde hem wat ik voelde. Hij zei dat ik maar naar boven, naar mijn moeder moest gaan om te vragen of zij wist wat het was. Waarop ik antwoordde: “ja hallo, ik ga zo niet op de trap lopen!“. Inmiddels deed het echt pijn en ja hoor, daar kwam het weer. Mijn vriend zag dat ik veel pijn had en heeft mijn moeder opgehaald. Toen mijn moeder me zag, was het eerste dat ze zei: “ja, ik zie het al: jij hebt weeën!“. Ze kwamen al snel en regelmatig op elkaar en mijn moeder en vriend gingen times. Al snel kon mijn vriend de verloskundige bellen, die om 06.00 uur voor de deur stond. Bij controle bleek ik op ongeveer 2 à 3 centimeter ontsluiting te zitten. Ze sprak af dat ze om 09.00 uur nog eens zou komen kijken. De weeën werden intussen steeds heftiger. Gelukkig kon mijn moeder het iets verlichten door op mijn onderrug te drukken. Toen de verloskundige weer kwam, zat ik nog steeds op 2 à 3 centimeter. Ze stelde voor om mijn vliezen te breken.
God, wat deed dit pijn en we schoten er niets mee op, want mijn dochter was al te ver ingedaald waardoor ze mijn vliezen niet kon breken. Ze zou om 10.00 uur terugkomen. Toen ze weer voor de deur stond, zei ik meteen dat ik haar niet meer binnen wilde hebben, omdat ik bang was dat ze weer wilde proberen om mijn vliezen te breken. Dan zou ik weer die pijn voelen en ik had al pijn genoeg! In dat uur was ik helaas niets opgeschoten, dus stelde ze voor om naar het ziekenhuis te gaan. Op dat moment voelde ik me niet zo lekker door de pijn en moest ik overgeven. Maar door die druk van het spugen ging mijn vruchtwater wat druppelen. We reden daarna naar het ziekenhuis waar ik een ruggenprik zou krijgen.
Eenmaal in het ziekenhuis werd ik aan allerlei apparatuur gelegd. Ik vroeg om een ruggenprik, want door alle pijn raakte ik het padje een beetje kwijt. Ik was moe, ik wilde pijnstilling. Ze zeiden echter dat ik even moest wachten omdat de anesthesist eerst een broodje moest eten. Zij was zwanger, waarop ik antwoordde: “ja, maar ik toch ook nog“. Maar na een uur wachten kreeg ik dan eindelijk een ruggenprik. Ik was opgelucht en kon eindelijk een beetje slapen. Mijn vriend haalde tussendoor nog meer broodjes, maar ik kreeg geen hap door mijn keel. Aan het eind van de middag was mijn ontsluiting eindelijk gevorderd, maar helaas voelde ik weinig tot geen persdrang. Ze gaven me weeënopwekkers. Al snel kreeg ik koorts en ging de hartslag van de baby omhoog. Ze moest er nu wel uit, hoorde ik het personeel zeggen. Ik had 10 centimeter ontsluiting en mocht persen. Met het kleine beetje persdrang dat ik voelde, ging ik toch persen. Op het moment dat het hoofdje zichtbaar was, zei mijn moeder tegen mijn vriend: “kijk nou, dit maak je niet nog eens mee als je niet kijkt”. Mijn vriend keek, werd misselijk en ging erbij zitten. Toen vroeg het personeel of het wel goed ging en of hij wel gegeten had. Maar hij zette zich er overheen en heeft toen nog eens gekeken.
Binnen een half uur was onze kleine meid geboren, om 18.37 uur. Ik was zo emotioneel, tranen van geluk rolden over mijn wangen. Daar was onze kleine meid waar ik 9 maanden op had gewacht. Mijn moeder en mijn vriend begonnen ook allebei te huilen, we waren zo gelukkig met onze meid. Ik kon nog even lekker met haar knuffelen voor ze werd gecontroleerd en aangekleed. Mijn moeder heeft de eer gekregen om de navelstreng door te knippen, zij was nu ook oma. Ik moest nog een nacht in het ziekenhuis blijven. En na deze dag wist ik waarvoor ik het had gedaan. Wij wilden zo graag een kindje en eindelijk hadden we haar: onze kleine Emma, geboren op zondag 24-09-2017 na 40+5 weken zwangerschap.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Melanie! Wat fijn dat je zoveel steun had van je moeder en dat jullie wens is uitgekomen met de komst van jullie dochter!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie