Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Maryse is zwanger van haar tweede kindje en bijna uitgerekend. Ze verwacht dat ze weer overtijd zal gaan, maar dat had ze dus mis! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Maryse.
Het is 15 mei 2020 en ergens voel ik het al… Ik ben weer zwanger. Of hoop ik het, dat ik na twee miskramen weer zwanger ben? Terwijl mijn man al naar het werk is, doe ik de test. Al snel verschijnt er een licht streepje. Is dit het of toch niet? Als mijn man thuiskomt, laat ik hem de test zien. Een streepje is een streepje volgens hem. In de week die volgt doe ik nog een aantal zwangerschapstesten en het streepje wordt steeds duidelijker. Een maand later hebben we eindelijk de eerste echo en we zien gelukkig een kloppend hartje. Voor mijn eigen gevoel mag ik een week later terugkomen. De controles erna blijven gelukkig allemaal zo positief verlopen, maar toch vond ik het de eerste weken ontzettend spannend. Na de 20-weken echo begint het genieten pas echt! In verband met bekkenklachten ga ik al wel vroeg de Ziektewet in voor een aantal uurtjes, maar verder verloopt de zwangerschap goed. De groei-echo’s zijn goed en we kiezen ervoor om het geslacht een verrassing te laten. Tegen het einde van de zwangerschap verwacht ik weer overtijd te gaan en een dag voor de bevalling zeg ik nog tegen de buurvrouw dat de kleine nog lang niet zal komen. Dat had ik dus mis!
De volgende dag, een dag voor de uitgerekende datum, word ik wakker met krampen. Dit gaat de hele dag door en in de middag heb ik het idee dat ik het kindje niet goed voel. De verloskundige komt langs en alles is goed, maar volgens protocol worden we toch doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een CTG. We regelen oppas voor de oudste en gaan snel naar het ziekenhuis. Gelukkig is dit allemaal goed. Er worden af en toe harde buiken geregistreerd maar samen met de echo die we nog kregen mogen we weer terug naar huis. Eenmaal thuis worden de krampen heftiger. We hebben samen met onze dochter nog poffertjes gegeten, ik kon het toen nog goed wegzuchten. Na het eten gaan zij boodschappen doen en ik zeg nog: “dit zet echt niet door hoor, dit duurt nog wel even“. Als ze weer thuis zijn, gaat onze dochter naar bed en wordt het allemaal heftiger. Het lijkt er nu wel op dat ik echte weeën heb en dat ze regelmatig komen. Om 20.45 uur besluiten we de verloskundige te bellen en ze komt direct langs. Ik blijk 2 à 3 centimeter ontsluiting te hebben, maar mijn baarmoedermond is nog niet echt verweekt. Het kan dus allemaal weer afzakken en nog wel een week duren. Zie je wel?! Ik dacht toch dat het nog wel een week kon duren…
We spraken af dat we rond middernacht weer contact zullen hebben als ik nog steeds weeën heb. Nadat ze vertrekt, probeer ik op de bank te liggen maar dat gaat helaas niet: ik heb de ene wee na de andere. Ik loop rondjes door de kamer en probeer de ademhalingstechnieken van de zwangerschapsyoga toe te passen, maar dit werkt niet zo goed. Ik heb buik- én rugweeën en heen en weer lopen helpt een beetje, maar het liefst heb ik dat de verloskundige weer komt. Daarom belt mijn man haar op en ze komt meteen weer onze kant op. Ook geeft ze aan dat we de oppas onze kant op moeten laten komen zodat wij meteen naar het ziekenhuis kunnen. Daar gaan we rond 22.15 uur naartoe. Wat was dat een hel… Op een gegeven moment tel ik hoeveel weeën ik nog zal krijgen vóór we in het ziekenhuis zijn… Gelukkig zijn we er om 22.45 uur en ik trek het niet meer. Ik mag gaan douchen, maar daar wordt het alleen maar erger van. Om 22.55 uur zit ik op 6 centimeter ontsluiting.
Ineens gaat alles vreselijk snel: er is geen tijd meer voor een ruggenprik. Een paar minuten later verlies ik namelijk vruchtwater en heb ik meteen persdrang. Gelukkig mag ik al iets meepersen, want na 12 minuten persen is daar dan onze dochter! Ja, een dochter: ik kan het bijna niet geloven. We zijn zó blij en voor nu is alles goed! Heerlijk, het genieten kan beginnen. Als ik mag douchen, is de verpleegkundige van mening dat ik veel bloedverlies heb. Ik herken het wel van mijn vorige bevalling en vind het wel meevallen. Ik moet terug in bed en de gynaecoloog wordt gebeld om te vragen wat er nu moet gebeuren. Ik krijg een infuus en er wordt flink op mijn buik gedrukt, waardoor ik zo’n 1,5 liter bloed verlies. Als ik erop terugkijk, is het allemaal in een waas aan me voorbij gegaan. Gelukkig mag ik de volgende dag om 11.00 uur alweer naar huis omdat mijn bloedwaardes goed zijn. Nu kan het genieten écht beginnen, samen met mijn man en twee dochters!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Maryse! Grappig hoe je overtuigd kan zijn dat je nog lang niet gaat bevallen en dan ineens toch wel!
Wil jij, net als Maryse, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie