Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Marscha is zwanger van een tweeling en haalt wonder boven wonder de magische grens van 36 weken! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Marscha.

Wanneer liefde leven wordt, krijgt geluk een naam. Of nee: 2 namen!

Het is 8 oktober 2013 wanneer ik mijn één-na-laatste controle heb bij de gynaecoloog. Na een turbulente zwangerschap hebben we uit eindelijk bijna de 36 weken gehaald en dat is de eindstreep. We plannen de datum voor de inleiding en daarna kijken we nog even of beide baby’s nog met het hoofd naar beneden lagen. Dit in verband de voortgang van de bevalling en eventuele ingrepen die gedaan moeten worden, welke we dan nog kunnen bespreken. Baby 2 ligt ineens met de voetjes naar beneden wat de kans op een (on)volkomen stuit groter maakt, maar het is de 2e die eruit moet dus zien we hier verder geen problemen. Wel wordt nogmaals het gewicht van baby 1 aangehaald (1890 gram geschat). Deze zal direct in de couveuse moeten en naar de afdeling voor couveuse baby’s.

10 oktober 07.00 uur. Ik bel de verloskamers en mag komen, we pikken mijn zus op en rijden naar het ziekenhuis. Daar aangekomen krijg ik een kamer toegewezen en komt de verloskundige kennismaken. Gelukkig had ik haar eerder gezien, krijg het hele riedeltje nogmaals te horen en om 08.00 uur breekt ze mijn vliezen en word het infuus aangesloten. 3 cm ontsluiting, elk kwartier gaat het infuus omhoog en om 11.00 uur wil ik nog graag even plassen waarna ze met een po stoel aankomen. Plassen lukt niet, ik blijf zitten, eerst moest die verschrikkelijke verpleegkundige weg. Toen ze eenmaal de kamer uit was kon ik rustig plassen en weer op bed. De baby’s hadden het beide goed naar hun zin binnen. Het is 12 uur wanneer de verloskundige opnieuw komt toucheren: 3 cm. Ik baal behoorlijk want de weeën waren prima van kwaliteit maar het vordert dus niet. Af en aan gaan mijn man en zus even naar buiten om een (stress) sigaret te roken of wat te eten. Om 13.45 uur wil ik graag een pijnstiller. Ik krijg remifentanil en kan zelf op de knop drukken wanneer de wee komt. Om 13.55 wil de verloskundige toch toucheren en het is niet moeilijk te raden: nog steeds 3cm! Ik krijg een speciaal middel in het infuus om een hard stukje baarmoedermond te laten verweken, moet op mijn linker zij liggen en dan zal het vast sneller gaan.

Het is 14.09 uur wanneer mijn man zegt nog even te gaan roken, maar mijn zus zegt blijf nog maar even hier. Daarna richt ze zich op mij. Mars moet je persen?? Ik geef aan dat ik dat moet waarna ze op de bel drukt en de verloskundige komt. De verloskundige voelt en gaat als een speer alles klaar maken en de gynaecoloog oproepen. Ik heb op dat moment 9 cm ontsluiting. Om 14.12 uur draai ik op mijn rug waarna ik bij de volgende wee mee mag persen. De wee komt, ik pers en daar lag een heel ieniemienie meisje op mijn buik. We noemen haar Jill Doutzen. Daarna komt de gynaecoloog binnen. Jill mag nog even bij mij liggen waarna ze met de kinderarts mee gaat voor controle, mijn zus gaat mee zodat mijn man bij mij kan blijven. Zo, dat was appeltje-eitje, nu baby 2 nog.

img_6006
Baby 2 besluit een dansje in mijn buik te doen waarna spontaan de vliezen breken en de baby met de kont indaalt. Echter moet je bij een tweede van een tweeling opnieuw ontsluiten en dat was niet wat gebeurde. Maar ik was allang blij dat ze niet naar de benen van de baby hoefden te zoeken met hun hand in mijn fluf. Om 14.45 uur besluit mijn zus terug te komen om ook bij de tweede geboorte te zijn. De stand van de opwekkers word nog steeds omhoog geschroefd en langzaam aan komen de weeën weer opgang. Om 15.15 uur krijg ik van onder wat druk en mag ik even mee drukken om te kijken of er wat beweging in komt. De weeën volgen elkaar langzaam op en om 15.23 uur geeft de baby aan dat het zo echt niet meer kan. Wat er dan door je heen gaat is zo onbeschrijfelijk: je hebt 1 baby in je armen via de ‘gewone’ weg en nog steven je af op een spoedkeizersnee voor de 2e baby en dat is waar ik zo bang voor was. Echter was er geen tijd meer voor dat alles, ik werd streng toegesproken en moest persen alsof mijn leven er vanaf hing want die baby moest er NU uit! En dat heb ik gedaan: heb me een ongeluk geperst, ingeknipt en uiteindelijk moest alleen het hoofdje nog geboren worden. Ik vind het heel vreemd: ze hebben mijn hele kind vast alleen het hoofd zit nog in mij. Na iets wrikken en wroeten word ook die geboren met een heel zwembad aan vruchtwater er nog achter aan. Mijn zoon, onze zoon: Joy Michel. Wat ben je groot, je lijkt het dubbele van je zusje, maar jeetje wat zie je wit, je huilt en beweegt niet. Ze knippen zijn navelstreng door en nemen hem mee naar de tussenkamer. Wat ze daar met hem hebben gedaan weten we nog niet en willen we ook niet weten. Maar hij komt enkele minuten later terug met een ferme brul en een mooie kleur.

img_9450
Beide kinderen verblijven op de couveuse afdeling  wanneer ik wordt gehecht. Na het hechten vragen ze me wat ik graag wil: doe mij maar een broodje kaas!

Jill was uiteindelijk 1910 gram en Joy woog maar liefst 2980 gram. Eerlijk? Had het liever andersom gehad, maar zou het zo weer doen… 11 dagen na hun geboorte mochten ze mee naar huis, waar we nog elke dag samen met grote zus Faith van ze genieten!

Bedankt dat je jou bijzondere bevallingsverhaal met ons wilde delen, Marscha!

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de reacties of stuur een bericht via Facebook / Instagram / Twitter!