Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Ook al verloopt Marleen’s bevalling helemaal zonder complicaties, toch heeft ze even tijd nodig gehad om alles een plekje te geven. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Marleen. 

Ik wil het niet vergeten. Het heeft zo’n indruk gemaakt. Misschien vergeet ik het daarom ook niet maar er zal toch een deel wegvallen uiteindelijk. Een indruk die positief was. Ik kan het ook met niks vergelijken. Ook al ben ik normaal gesproken heel nuchter, misschien vind ik het juist daarom zo bijzonder dat het veel indruk heeft gemaakt. Iets wat zoveel vrouwen meemaken. En iets wat er in zoveel verschillende vormen plaats vindt.
“Iedere bevalling is anders.” Het is ook echt zo. Met de groep van de pufcursus (het was veel interessanter dan het klinkt) waren we met vijf dames. En we hadden alle vijf een compleet ander bevallingsverhaal. Tel mijn vriendinnen er bij op en ze zijn nog steeds allemaal anders. En zo ervaart iedereen het ook anders.

Mijn verloskundige kon goed begrijpen dat ik het moest verwerken. De een die haalt z’n schouders op bij een bijzonder gecompliceerde bevalling en de ander is van slag bij een relatief goede en soepele bevalling. Ik was een van die laatste. Mijn bevalling ging goed en ik en lieve zoon Vigo waren in goede conditie. Maar toch was ik mentaal nogal van slag. Ik kan nog steeds niet helemaal goed aanduiden waarin dat zit. Het is gewoon zo.
Of.. ik had mij (onbewust) op iets voorbereid, met behulp van de cursus, en dat sloot niet aan met de werkelijkheid. Je wordt er al zo voor gewaarschuwd maar toch heb je een bepaald verwachtingspatroon. Het zat hem in de fases denk ik. Ik bereidde mij voor, en dat op meerdere momenten, dat het allemaal heel lang ging duren maar vervolgens ging het super snel. Positief? Nou.. ja en nee dus.. mentaal was het niet bij te houden.. Lichamelijk… zwaar.. maar dat is elke bevalling… toch?!

Het was 27 oktober, ’s ochtends vroeg. Ik had prima geslapen en stond op rond een uurtje of 08:00. Zoals elke dag zo ongeveer. In mijn achterhoofd balend dat er wéér een nacht voorbij was gegaan waarbij er niks was gebeurd. Ik was er namelijk van overtuigd dat hét ’s nachts zou gaan gebeuren. Komt vaak voor, dat had ik dan weer ergens gelezen. Inmiddels was ik ook al 40 weken en 6 dagen ver. Ik voelde mij eerst niet zo lekker maar in de loop van de ochtend ging het wel weer. Ik was niet echt de typische zwangere vrouw met nesteldrang. Ik deed het rustig aan en niet te veel of onnodig. Die dag ging ineens de knop om. Voordat ik het wist zat ik op mijn knieën de plinten (?) schoon te boenen en alles wat ik nog meer tegen kwam kreeg te maken met de stofdoek en een natte lap. Daarna stond ik deeg te maken voor scones.

020

Mijn schoonmoeder belde en zou rond een uur of 5 gezellig langs komen en blijven eten. Voordat ze kwam, ging ik even snel naar de slager. Ik had nog zuurkool van de vorige dag staan en om genoeg voor 3 personen te hebben haalde ik wat bij de slager. Ondertussen, lopend naar de slager, voelde ik mij niet zo lekker. Ik had het erg warm en krampen in m’n buik. En ook een opgeblazen gevoel. Totaal nietsvermoedend bestelde ik bij de slager de zuurkool. Ik had ook nog eieren nodig en zag dat de slager deze ook had staan. Ik was blij toe want ik voelde mij niet echt goed om ook nog de supermarkt in te gaan.

Eenmaal onderweg terug naar huis begonnen er belletjes te rinkelen. Ja toen pas. ‘Stomme muts…’, dacht ik, ‘je bent hoogzwanger en je hebt krampen’. Thuis dacht ik nog eens na en besloot ik om rustig met een kop thee op de bank te gaan zitten. ‘Misschien ben ik wel veel te druk geweest’, dacht ik nog. Ik durfde nog niet te denken dat het was begonnen. Maar eenmaal op de bank waren er duidelijk krampen aanwezig van komen en gaan. Ik ging op de tijd letten en ze kwamen om de vier minuten. ‘Mijn hemel’, dacht ik, ‘dan moet je al de verloskundige bellen’. Ik besloot eerst mijn vriend maar eens te contacten. Rond 16:15 uur stuurde ik hem een app-bericht dat ik denk dat ik weeën heb. Ik zou eerst de verloskundige bellen en dan hem laten weten of hij naar huis moest komen.

De verloskundige zou een uur of 18:00 uur bij ons zijn. Prima. Dacht ik. Dit houd ik nog wel even vol. Mijn vriend kwam eerder thuis en mijn schoonmoeder kwam inmiddels ook binnen. Tja.. daar hadden we mee afgesproken en ze wist nog van niks. Uiteraard gelijk verteld en ze werd al dolenthousiast. Ik opperde dat we maar snel moesten gaan eten. Want-je-weet-maar-nooit-wat-ons-te-wachten-staat.

Zo gezegd zo gedaan en daarmee zaten wij dus aan onze zuurkool toen de verloskundige eenmaal kwam. Ook dat we aan het eten waren maakte haar allemaal niet uit en ze was dus heel vriendelijk. ‘Je zit duidelijk nog in een voorstadium, zei ze, ‘dit is nog echt het begin met voorweeën’. ‘Ja, ik kan gewoon door de weeën heen blijven praten’, zei ik nog heel dapper. ‘Straks niet meer!’, zei de verloskundige. En dat probeerde ze nog een beetje soepel over te brengen. Ze ging ook nog even kijken of ik ontsluiting had. Net een vingertop. ‘Dat is een begin’, dacht ik.
De verloskundige zei dat we haar morgenochtend wel weer zouden gaan zien. Want dit kan nog alle kanten op en zelfs weer afzwakken. En anders maar weer bellen, zo afgesproken en de verloskundige vertrok.

Nog geen tien minuten later verloor ik op het toilet die beruchte slijmprop! De krampen werden al snel hevig. En kwamen ook snel achter elkaar. Ik had mijzelf inmiddels opgesloten in de slaapkamer met een gedimd lampje en muziek van een of andere Doula-app. Soort sauna muziek was het. Vlak voor dat de verloskundige kwam heb ik die app in een waas opgezocht en dat bleek mij te kalmeren tijdens de weeën. Ik vond de pijn op dat moment best heftig. Mijn vriend vroeg zich af waar die pauze momenten waren die je tussen de weeën zou moeten hebben. ‘Nee die zijn er niet!’, schreeuwde ik hem toe. Mijn lichaamstemperatuur veranderde wel zo’n vier keer per minuut. Dan had ik het koud, dan weer warm, dan weer koud. We besloten nu toch maar de verloskundige te bellen.

Rond 21:00 uur kwam de verloskundige. Terwijl ze onderweg was braken mijn vliezen. Dat was niet veel. Ik kon het nog opvangen in een maandverbandje. Ik moest op het bed liggen zodat ze kon kijken hoe ver ik was. Vreselijk vond ik dat! Het liggen voelde heel naar. En ik stoorde mij ook enorm aan het grote licht. Op dat moment had ik ruim 3 centimeter ontsluiting. We maakten een nieuwe afspraak dat ze over 4 (!!!) uur weer terug zou komen. Ik schrok daar erg van. De moed zakte mij dan ook in de schoenen.

Ik kan mijzelf vaak positief motiveren om door te zetten, ook voor vervelende dingen. Maar 4 uur was voor mij echt te lang op dat moment. Maar ik had geen keus en ze ging weer weg. Ik zat op een houten keuken trapje met een kussentje en een verschoon matje. Ik verloor tenslotte steeds een beetje vruchtwater. M’n vriend kwam steeds even kijken, water brengen, washandje, nieuw matje en zo maar door. Ik schreeuwde de pijn steeds uit. Ik kon echt niet anders. Mijn vriend vond het heel erg dat hij niks kon doen om mijn pijn te verhelpen. Ik verloor steeds meer vruchtwater.

En toen besefte ik mij dat ik het vruchtwater er aan het ‘uitdrukken‘ was! Persen! Nee!!! En zonder twijfel belden we de verloskundige weer. Ze kwam, weer op dat bed (verschrikkelijk!!!) en ze roept: ‘8 centimeter!’. En op dat moment voelde ik ineens alsof ik heel nodig moest poepen. Ik riep dat, de verloskundige wierp nog een blik naar beneden en zei: ‘je hoeft niet te poepen, dat is je baby! Als je nog in het ziekenhuis wilt bevallen moeten we nú gaan!’. Mijn verloskundige zou een medaille moeten krijgen voor ‘hoe kleed je iemand die als een walvis op het droge ligt te spartelen, zo snel mogelijk aan’. Ik riep nog eens dat ik moest poepen. De verloskundige keek mij doordringend aan en zei dat ik dat absoluut niet mocht doen. ‘Hóe krijg ik dat in godsnaam voor elkaar’, dacht ik nog. En daarom begon ik mijn mantra met: ‘ik mag niet poepen, ik mag niet poepen’. Achteraf kunnen we daar nog erg hard om lachen.

Achteraf gezien had ik volledige pers weeën en we reden snel naar het ziekenhuis. Eenmaal daar ging ik op het bed liggen en de verloskundige keek gelijk nog een keer wat de status was. En ja hoor, ik mocht gelijk gaan persen. Zo, eindelijk, en daar gaan we dan deze volgende fase in. Na de eerste drie keer persen zei de verloskundige al dat we er bijna zijn. Het enige wat ik nog voelde op dat moment was een branderig gevoel bij mijn vagina. Zoals citroen in een wond voelt. Ik kon toen het hoofdje zelfs al even voelen. Nog een paar keer persen en na slechts 10 minuten kwam onze zoon Vigo ter wereld en werd op mijn buik gelegd.

IMG 9450

Wauw! We waren verbijsterd en dolgelukkig tegelijk! Echt een fantastisch gevoel was dat. Wat ze zeggen is waar: je bent alles vergeten zodra je kind op je borst ligt. Ik vond hem zó mooi! Ik was op slag verliefd. En met mijn vriend deelde ik dit bijzondere gevoel. Gevuld met liefde mochten we na het douchen gelijk naar huis.
Hij werd geboren om 01:25 uur en tegen 05:00 uur waren we thuis. We hebben zelfs in het ziekenhuis gewacht op m’n ouders die even snel wilden komen kijken.

Ja, onze zoon was flink met 4150 gram en ik zat nog net een halve centimeter verwijderd van een totaalruptuur. Maar ik zat op een wolk van liefdeshormonen. De eerste dagen heb ik eigenlijk met verbijstering om mij heen gekeken wat er allemaal gebeurde en gebeurd was. De kraamverzorgster en de verloskundige zagen dat ook. Gelukkig kon ik mijn verhaal aan ze kwijt zodat ik langzaam weer op aarde kon landen. Het was een fijne kraamtijd.

Marleen verhaal 7 sept 2017

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Marleen! Ik denk dat veel vrouwen zich in je verhaal zullen herkennen. Het is ook niet niks, de geboorte van je kind! Fijn dat je zo openhartig wilde zijn over jouw gevoelens rondom de geboorte van jullie zoon.

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook , Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com