De Bevalling van: Marjanne

Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Marjanne hoopt in het ‘geheim’ naar het ziekenhuis te kunnen als de bevalling begint, maar in plaats daarvan zit ze met haar ouders en schoonouders aan tafel als haar vliezen breken… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Marjanne

Het is 23 juni, 17.30 uur en we zitten met mijn ouders en schoonouders aan tafel. Proostend op wat er allemaal in onze tuin is gedaan die dag. Wat een werk hadden ze verricht! Ik kon het niet meer, want hield ontzettend veel vocht vast en voelde mij heel zwanger met mijn 38 weken en 5 dagen op de teller. Mijn vriend was druk met andere dingen (lees: de verbouwing van ons huis en op dat moment druk met het zelf maken van een trap naar onze bovenverdieping). Ik had net mijn schoonmoeder verteld dat ik dacht dat de baby op 28 juni zou komen. Dat zei ik, maar ik dacht wat anders. Ik kon er de vinger niet op leggen, maar voelde aan alles dat het niet lang meer ging duren.
Ik vroeg mijn moeder om de fles knoflooksaus en ‘PATS’ voelde ik! “Uhm, nou die 28 juni gaan we niet meer redden!”, zei ik. Mijn vliezen waren gebroken dus het ging gebeuren. Waar ik in het ‘geheim’ naar het ziekenhuis wilde als het zover was, zat ik nu in onze eigen tuin met onze beide ouders erbij; niks geen geheim meer! Ik ging onder de douche, stond te stralen en nog net niet te zingen; we gingen onze bohm (ons koosnaampje voor de baby: Baby Of Herbert en Marjanne) ontmoeten, het ging niet langer meer duren dan 2 dagen. M’n lief ging nog ‘even’ de bedbodem voor de wieg maken… Onze ouders ruimden alles beneden op en zetten de auto, met vluchttas en Maxi-Cosi, klaar om te vertrekken als het zover zou zijn!

Mijn plan was namelijk om in het ziekenhuis te bevallen. Eigenlijk was het mijn wens om thuis te bevallen, maar de vaten van de navelstreng zaten door de vliezen heen. Daarom wilde ik voor alle zekerheid naar het ziekenhuis. De verloskundige werd gebeld en was er rond 20.00 uur. “Nee, er zijn nog geen weeën!“, zei ik. “Oké, als de weeën op komen zetten, aanhouden en je een uur lang om de 3 minuten een wee van een minuut hebt, mag je weer bellen“, kreeg ik te horen. De tijd vloog voor mijn gevoel voorbij! Rond 21.00 uur kwamen de weeën en deze werden alsmaar sterker, met name in mijn rug. Pijnlijk! Ik wisselde van alles af om ze op te vangen: onder de douche, op bed, op een tuinstoel onder de douche, weer op bed… Rond 22.30 uur informeerde ik maar eens of er nu al een uur voorbij was. Daarop kreeg ik te horen dat ik over 3 minuten precies een uur weeën had. “Nou, dan kun je nu wel bellen hoor!”. Na die 3 minuten heeft mijn vriend gebeld… Op dat moment was de verloskundige bij een andere bevalling, maar beloofde zo snel mogelijk onze kant op te komen.

Rond 00.30/01.00 uur arriveert de stagiaire verloskundige. Ze is heel lief, legt me uit wat ze gaat doen en dat we daarna een plan de campagne gaan maken. Bij inwendig onderzoek zegt ze: “niet schrikken! Je zit al op 9 centimeter, dus we gaan niet meer naar het ziekenhuis toe! Je gaat thuis bevallen! Ik ga de verloskundige bellen, hebben jullie de kraamzorg al gebeld?”. Nou, dat hadden we dus nog niet. Er moest ineens van alles gebeuren en dat ging allemaal zo snel! Ik lag op bed en mijn vriend moest spullen klaar gaan zetten en leggen en de auto, die helemaal vertrek-klaar stond, weer uitpakken. “Bel dan mijn moeder maar“, zei ik, want mijn moeder is kraamverpleegkundige, “zij weet ook precies wat er allemaal moet gebeuren!“. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn vriend belde mijn moeder, die er binnen 5 minuten was. Leuk detail: ik riep de hele zwangerschap dat ik haar er niet bij wilde hebben, haha. Rond 01.30 uur arriveert de kraamzorg en ook de opgepiepte verloskundige is er inmiddels. Alles is er zo goed als klaar voor!

“Voel je al drang om te persen?“, werd er gevraagd. Ik had geen idee wat ik zou moeten voelen, maar dacht wel zoiets te herkennen. Ik mocht voorzichtig meepersen met een wee en vond dat een ‘fijn’ gegeven. Niet meer eindeloos wegpuffen, maar meewerken! Ik moest flink aan het werk, want de kleine lag met een opgeslagen handje (handje onder de kin), wat de uitdrijving bemoeilijkte. Maar na 70 minuten persen kwam de baby ter wereld! Om 02.50 uur was hij/zij daar! Onze bohm… Wat een warm, klein, glibberig lijfje, wat apart, wat bijzonder en wat een ongelofelijk wonder… Onbeschrijfelijk! In de verte hoorde ik een stem: mijn moeder. “Heb je al gezien wat het is?“. Dat had ik dus niet, dus doek omhoog, been omhoog en vol verbazing riep ik uit: “huh?! Het is een jongetje!“. Een flinke glimlach naar elkaar, zaten wij even flink mis met onze ‘voorspelling’. En hoe gaan we hem noemen? Weer een blik over en weer, want ja, hoe gaat hij nou heten? We waren het er nog niet helemaal over eens. We kijken naar dat kleine, warme, rode lijfje op mijn borst en kijken elkaar aan; Thijn! Thijn Theo Tjeerd! Vernoemd naar beide opa’s, een mooiere naam kun je niet krijgen vinden wij!

Er ‘stort’ iemand naast ons op bed, m’n moeder. Zo trots (en emotioneel) als een pauw! Tijd om de opa’s en oma te bellen. Ze hadden met z’n vieren de afspraak gemaakt om tegelijkertijd hun allereerste kleinkind te gaan bewonderen als hij zijn entree had gemaakt (m’n schoonouders moeten 45 minuten rijden). Oeps! Dat ging nu even wat anders! Om 04.00 uur zijn de opa’s en oma’s compleet en bewonderen hun eerste kleinkind, een kleinzoon! Ook de ooms en tantes worden gebeld, maar ja, wie neemt z’n telefoon nou op, zo vroeg in de ochtend! De een zo diep vertrokken, de ander hoort geen telefoon want is nog flink aan het stappen… Een zwangerschap volgens het boekje, behalve dan die navelstrengvaten die door de vliezen heen geweven zijn. Ik heb een heerlijke zwangerschap gehad. Ik wilde heel graag thuis bevallen, dat leek mij zo’n mooie ervaring, maar we kozen voor de ziekenhuisbevalling, gezien de omstandigheden. Ik had geen indicatie, dus was niet medisch. Het was meer uit voorzorg. Uiteindelijk werd het dus die heerlijke droombevalling thuis. Wat een bijzondere ervaring, zo’n ‘eerste keer’!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Marjanne! Wat een mooie ervaring!

Wil jij, net als Marjanne, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com