Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Tijdens de groei-echo blijkt de baby van Marieke aan de grote kant te zijn. Uiteindelijk besluit de gynaecoloog dat ze niet overtijd mag gaan en omdat ze niet spontaan bevalt, wordt ze met 40 weken ingeleid… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Marieke.
Op 30 oktober 2017 had ik vrij onverwachts een positieve zwangerschapstest in mijn handen. De pil had ik bewust al twee maanden laten liggen, zodat ik kon zien wat mijn cyclus zou doen. En dan zouden we wel zien wat er zou gebeuren. Dat ik na twee maanden ‘ontpillen’ en een keer het voorbehoedsmiddel niet gebruikt had, direct zwanger zou zijn had ik niet verwacht en ik was dan ook een beetje overrompeld. Na de eerste schok voor mijn en ook mijn man, hebben we de verloskundige gebeld waar we op 22 november terecht konden voor een eerste echo. Vol spanning gingen we samen naar deze afspraak, waar een klein wormpje te zien was en een mooi hartje te horen was. Tijdens deze afspraak werd mijn gevraagd hoe ik mijn controles bij de verloskundige wilde hebben. Onze praktijk biedt namelijk centering pregnancy aan: controles in groepsvorm. Dit leek mij wel wat, dus vanaf dat moment heb ik controles in een groepje van 7 mede-zwangeren gehad. Dit waren telkens bijeenkomsten van twee uur waarin je in het begin een korte controle hebt bij de verloskundige. Vervolgens bespreken de verloskundige en een vaste kraamhulp zaken rondom de zwangerschap die tijdens een normale controle ook aan bod komen, maar in dit geval in groepsverband plaatsvinden. Er wordt dieper op deze onderwerpen ingegaan en je deelt ervaringen met elkaar uit.
De zwangerschap verliep voorspoedig: bij de 20-weken echo hebben we heerlijk naar ons kindje gekeken, we wilden het geslacht niet weten. Tijdens deze echo werd aangegeven dat het buikje binnen de marges zat, maar wel op het randje. Niks om ons zorgen over te maken, het was alleen ter info. Zelf kreeg ik erg veel last van spataderen op mijn benen, zelfs zo erg dat ik uiteindelijk met 30 weken steunkousen aan heb laten meten. Om zo te hopen dat het dragelijk bleef en niet erger werd. Met 23 weken ben ik mijn werkzaamheden aan gaan passen. Ik werk in de gehandicaptenzorg en de wisseling tussen vroege en late diensten en het vele staan en lopen was voor mij niet meer te doen. Hier baalde ik ontzettend van, maar kon mezelf er na een paar dagen bij neerleggen. En heb nog heerlijk tot 34 weken zwangerschap gewerkt.
Tijdens de 30 weken groei-echo in de verloskundigenpraktijk kwam uit de metingen naar voren dat ons kindje toch wel aan de grote kant was. Hierdoor kreeg ik meteen een verwijzing voor een suikertest en een afspraak om bij 33 weken nogmaals een groei-echo te doen. Ondertussen ging mijn zusje trouwen en was ik ceremoniemeester bij haar bruiloft. Van ’s ochtends 07.00 uur tot ’s avonds 22.00 uur was ik in de weer en veel gasten vroegen zich al af of ik niet op het punt van bevallen stond. Mijn buik had een aanzienlijke grootte… Gelukkig bleken uit de suikertest geen bijzonderheden, maar bij de extra echo met 33 weken was ons kleintje toch nog wat harder gegroeid. Ik werd doorgestuurd naar de gynaecoloog, zodat die eens mee kon kijken. Tijdens mijn eerste verlofdag stond die afspraak gepland en mijn moeder ging mee, omdat mijn man zijn eerste werkdag had bij zijn nieuwe baan. De gynaecoloog vroeg tijdens het maken van de echo hoe groot mijn man en ik zijn en kwam tot de nuchtere conclusie dat wij genetisch gezien een grote baby zouden krijgen. De controles mochten worden voortgezet bij de verloskundige en hij wilde me met 37,5 en 39,5 week graag terugzien. Mocht ik gaan bevallen, dan kon dat gewoon bij mijn eigen verloskundige.
Wel had hij een inschatting gemaakt hoe groot ons kindje zou zijn, waarbij hij aangaf niet te willen dat ik langer dan 40 weken door zou lopen. Ze verwachtten dat de baby dan over de 4500 gram zou gaan, dit wilden ze me liever niet ‘aan doen’ als het niet nodig was. Met die opmerking in mijn achterhoofd ging ik naar huis en hoopte vurig dat ik voor die afspraak van 39,5 week bevallen zou zijn. Zo niet, dan zouden we inleiden en ik wilde graag thuis bevallen. Maar helaas, keihard duimen hielp niets, want met 39,5 week stond ik op 3 juli gewoon in het ziekenhuis om te kijken hoe het ervoor stond. Ik kreeg een echo en een inwendig onderzoek: helaas was strippen nog niet mogelijk. De baby werd qua gewicht ingeschat op 4200 gram en de datum voor inleiding werd gezet op 5 juli. Mijn uitgerekende datum én de verjaardag van mijn oma als ze nog bij ons was geweest.
Mopperend liep ik het ziekenhuis uit: dit was niet wat ik wilde! Mijn man probeerde me op te beuren door te zeggen dat ze in ieder geval airco in het ziekenhuis hebben (het was die lange hete zomer van 2018) en dat de kans groot was dat ons kindje op 5 juli zou komen. De dag van mijn oma, iets wat ik al heel mijn zwangerschap zei. Met die opmerking én een avondje op het terras, kon ik mezelf erbij neerleggen. Op 4 juli om 16.00 uur meldden wij ons dus voor het plaatsen van een ballonnetje. Nadat deze met veel moeite was geplaatst, kreeg ik direct rugpijn. We mochten naar huis om verder af te wachten en zouden ons de volgende ochtend om 07.00 uur mogen melden. Ook kregen we mee dat de ballon eruit zou vallen bij 3 à 4 centimeter ontsluiting. Pas dan konden ze de echte inleiding starten in het ziekenhuis. De volgende ochtend bleek de ballon wel los te liggen en zat ik inderdaad op 3 à 4 centimeter. Dus kreeg ik een infuus, werd ik aan de CTG gelegd en zouden mijn vliezen worden gebroken. Op de CTG waren al weeën te zien en bij het breken van de vliezen zagen ze dat de baby in het vruchtwater had gepoept. De weeënopwekkers werden aangesloten, maar omdat mijn lichaam zelf ook iets deed, stond dit op de laagste stand.
Ik besloot lekker onder de douche te gaan en vanaf dat moment kreeg ik het moeilijk. Het was inmiddels rond 11.00 uur en al vrij snel kwamen ze om dingen vragen, zoals de camera klaarleggen, de eerste kleertjes en de verpleegkundige pakte er allerlei spullen bij. Ik kon dit zien vanuit de douche, waardoor mijn radartjes gingen draaien en ik dacht: “ooh, ze denken vast dat ik al ver ben en dat ik zo zal bevallen“. Na drie kwartier onder de douche werd mijn ontsluiting nog eens gemeten: 6 centimeter. Pfff, wat was dat voor mij een tegenvaller. Ik dacht en hoopte zo op 8 à 9 centimeter! Op dat moment heb ik ook om pijnstilling gevraagd, want zo ging ik het niet meer volhouden, met name door de vele rugweeën. Ik kreeg een injectie maar had niet het idee dat het veel deed, maar volgens mijn man werd ik er wel rustiger van. Door de rugweeën wilde ik niet op mijn rug liggen, maar ondertussen wilden ze dat ik op handen en knieën ging zitten omdat ze de schedelnaden van de baby niet goed voelden. Daardoor wisten ze niet of ze wel goed lag.
Om 13.15 uur had ik volledige ontsluiting en wilden ze graag dat ik op mijn rug kwam liggen. Dit deed echter zoveel pijn, dat ik op mijn zij heb gelegen tijdens het persen. Ook dat deed pijn en daardoor kwam ik niet zo positief in de strijd. Ik werd best wel negatief en heb dingen geroepen als: “ik wil ermee stoppen, ik ga naar huis, ik kan dit niet!“. Niet heel effectief om goed mee te persen. Na ruim een uur persen ben ik even streng toegesproken dat ik toch echt op mijn rug moest liggen. De verdoving voor een knip was al gezet, maar na een uur en een kwartier persen werd op 15 juli om 14.35 uur onze dochter Sofie geboren. Met een gewicht van 4315 gram en een lengte van 57 centimeter. Omdat ze in het vruchtwater had gepoept én vanwege haar geboortegewicht, moesten we minimaal 12 uur blijven. Ze wilden namelijk bij iedere voeding haar bloedsuikers meten.
Al met al was het een hele snelle bevalling waarbij ik, door mijn negatieve mindset, aan de haal ben gegaan met de verloskundige en verpleegkundige. Zij waren erg lief voor mij, maar ik had op dat moment iemand nodig die wat duidelijker en directer tegen mij was. Dat is zeker iets om mee te nemen in mijn bevalplan voor als we eventueel een tweede kindje mogen krijgen.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Marieke! Wat goed dat je voor jezelf hebt ontdekt wat je een volgende keer anders zou willen!
Wil jij, net als Marieke, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie