Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Marieke* heeft geen zorgeloze zwangerschap maar mag worden ingeleid met 38 weken. Na heel wat tegenslagen is het zover. Helaas loopt alles anders dan verwacht en maakt Marieke* de geboorte van haar kindje niet bewust mee. Lees het heftige bevallingsverhaal van Marieke*. 

Ik schrijf deze blog omdat ik dit voor mij zie als een stuk verwerking. Allereerst zal ik me eerst even voorstellen! Ik ben Marieke* en ik ben 27 jaar. Samen met mijn partner hebben we een onbezorgd en onbezonnen leventje tot het moment dat we kiezen voor een kindje te gaan. Hier was gelukkig niks mis mee, na 6 weken had ik al een positieve test in mijn handen! We waren dolgelukkig want we gingen 2 weken later ook nog lekker op vakantie. Lekker nog even genieten van elkaar.

Helaas ging de zwangerschap niet zoals gepland.. In eerste instantie ontwikkelde ik ineens epilepsie, nooit eerder gehad maar binnen 5 dagen had ik ineens 3 tonisch-clonische aanvallen gehad. We maakten ons daarom ook echt heel veel zorgen over de baby! Daarnaast had ik al sinds week 11 zware bekkeninstabiliteit en kon ik mijn werk niet meer aan, ik kwam voor de helft in de Ziektewet terecht. Help! Wat moest ik ineens gaan doen met al die tijd?

020

Vanaf week 28 voelde ik de kleine met grote regelmaat niet meer bewegen, ik heb dan ook uuuren doorgebracht aan de CTG. Steeds zonder zorgen. In week 32 had ik ineens weeën en hadden we de keuze om naar huis te gaan om af te wachten of in het ziekenhuis te blijven en daar afwachten. Nee, ik ging liever lekker naar huis (ziekenhuis is 3 minuten rijden voor ons). Daar kan ik ontspannen en mezelf zijn! Met een liggingsecho kwam naar voren dat de kleine man aan de grote kant was, dit had ik inderdaad al gemerkt aan mijn buik omvang ;) .

Er werd dus gekozen voor een inleiding met 38 weken. De gynaecologen vonden het onverantwoord om door te lopen tot 40 weken. Ze hoopten zelfs dat hij zich eerder zou melden.. Ik schrok hier natuurlijk van maar dacht ook een beetje aan mezelf en mijn lichamelijke conditie op dat moment. Het moment van inleiding gaat helaas fout. Er is twee keer een gel ingebracht en na 8 uur had het nog steeds nauwelijks effect. Er werd gekozen om de bevalling 3 dagen uit te stellen. Dit kwam redelijk rauw op ons dak want we waren gewoon compleet voorbereidt.

Paasmaandag, de dag om opnieuw te beginnen. Om 07:00 uur ’s ochtends moesten we ons melden en werd er zo goed als gelijk gel ingebracht. Deze sloeg aan als een bom en rond 08:00 uur kwam ik in een zware weeënstorm terecht. Helaas kwam de ontsluiting niet op gang. Om 11:00 uur besloot de gynaecoloog dat ik nuchter moest blijven in verband met de stagnatie. Om 13:00 uur mocht ik toch iets eten want ik zat ineens op 4 centimeter! Ik was trots op mezelf en dat nog steeds zonder pijnstilling! Helaas werd het niet meer en de weeënstorm bleef aanhouden. Ik had geen moment rust en wist niet meer waar ik het moest zoeken. Om 16:00 uur een ruggenprik aangevraagd die om 17:00 uur al gezet was.

Ik kwam lachend terug de kamer op. Wow, wat voelde dat even fijn! Binnen 5 uurtjes zat ik op 8 centimeter en we baalden ondertussen dat het al dinsdag was en het dus geen paaskindje werd. Niet dat we hier heel erg op gehoopt hadden maar we vonden het eerder wel grappig omdat we beide met Pinksteren geboren zijn. Helaas is na die 8 centimeter niks meer veranderd en hebben ze om 17:00 uur de dienstdoende gynaecoloog opgeroepen. Ik begon namelijk wel persdrang te krijgen en die krijg je absoluut niet weggepuft met een ruggenprik. Ineens staat de gynaecoloog naast me en roept ze met spoed een heel OK team bij elkaar. Ik moest even behoorlijk schakelen want dit was niet hoe we het gehoopt hadden! Om 17:45 uur lag ik al op de operatiekamer.

Omdat mijn ruggenprik goed gezet was werd er besloten door de anesthesioloog om die op te spuiten. Helaas werkte dit niet zoals het moest en kreeg ik ketamine erbij. Ik maakte er zelfs nog een grapje over omdat GTST die dag een aflevering over ketamine had. Ineens voel ik pijn, ik dacht: “dat kan niet“. Ik kijk mijn partner aan en hij zegt: “stop!“. Op dat moment raak ik compleet in paniek door de pijn en schreeuw ik keihard dat ze moeten stoppen. Daarna kan ik me niks meer herinneren omdat ik onder volledige narcose gebracht werd…

IMG 9450

Anderhalf uur later werd ik wakker op de verkoeverkamer. Mijn partner zat samen met de kleine naast me en ging hem net zijn eerste fles geven. Er werd mij verteld dat ik hem nooit vaginaal had kunnen krijgen want buiten dat het een sterrenkijkertje was, lag hij met zijn hoofd vast in maar één kant van mijn bekken.
Als ik nu terug kijk op de bevalling begin ik nog spontaan te huilen (fijn, die kraamtranen…). Voor mijn gevoel moet ik deze ervaring echt gaan verwerken want het in paniek raken op een OK terwijl ze met je kind bezig zijn en je kindje niet geboren zien worden zijn voor mij de verschrikkelijkste dingen. Daarnaast vind ik het herstel van de keizersnede erg moeilijk en heb ik het idee dat ik nauwelijks een band met de kleine kan opbouwen omdat ik hem niet eens kan verzorgen of een fles kan geven. Op dit moment liggen we beiden nog in het ziekenhuis en hopen we maandag richting huis te kunnen!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Marieke*! Wat een onvoorstelbaar heftige ervaring heb jij meegemaakt op de OK. Ik hoop dat het inmiddels beter met je gaat.

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook , Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com

*Marieke is een gefingeerde naam. Vanwege privacyredenen wilde Marieke* haar verhaal anoniem vertellen.