Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Mandy is 32 weken zwanger als ze te horen krijgt dat haar contract niet verlengd wordt. Lang kan ze niet van haar verlof ‘genieten’: een paar dagen later blijkt ze weeën te hebben… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Mandy.
Ik plas over de strip heen en de minuten lijken uren te duren. Op het schermpje van de Clearblue staat “zwanger 3+”. Met een ontzettend blij gevoel loop ik naar m’n vriend en de tranen springen in onze ogen. Samen zitten we stilletjes op de bank naar de tv te kijken, want wat doe je eigenlijk als je net te horen hebt gekregen dat je al zo snel in verwachting bent? Geen idee?! We vinden het vreemd dat er 3+ op het schermpje staat, ik ben namelijk pas nog ongesteld geweest… Bij de eerste echo blijkt dat ik 2 vruchtzakjes heb, waar maar 1 embryo in zit. De bloeding bleek dus een miskraam te zijn geweest en geen ongesteldheid. Verdrietig van het verlies van deze baby, maar opgelucht over de welgesteldheid van de andere baby kregen we gelukkig te horen dat alles er voor deze baby erg goed uitzag. Ik ben op dat moment 7 weken zwanger maar sta op het punt om onze koffers in te pakken en te vertrekken naar de grote reis van ons leven. Een rondreis door Zuid-Afrika (waar ik op een van de mooiste plekken ten huwelijk ben gevraagd). Aansluitend vertrekken we 4 dagen met de auto naar Disneyland Parijs. De verloskundige stelt ons gerust en zegt ons dat we zonder zorgen in attracties kunnen gaan omdat de baby tot 14 weken nog ver genoeg onderin ligt om nauwelijks tot geen ongemakken te ervaren van al die wilde ritjes in mijn favoriete achtbanen.
In een gigantische roze bubbel loop ik een rondje in het winkelcentrum op zoek naar een t-shirt de we aan kunnen trekken bij onze hond om aan onze dierbaren te onthullen dat we in verwachting zijn. Bij de Hema stuit ik op een roze shirt met de tekst “sister”. Erg grappig was de afkeurende reacties waarom ik in Godsnaam een shirt bij m’n hond aan had getrokken, totdat de kwartjes eindelijk vielen. Na 4 weken eenmaal terug in Nederland, is het moment daar dat ik op mijn werk ga vertellen waarom mijn buik ineens is gegroeid tijdens mijn vakantie. Enorm enthousiast komen mijn collega’s naar me toe en feliciteren mij met dit blijde nieuws. Gerustgesteld van de reacties praat ik samen met een paar meiden verder over mijn huidige avontuurtjes als zwangere collega, niet wetende dat deze collega’s mij later het denkbeeldige “mes in m’n rug” zullen steken.
Al snel ben ik te vermoeid en val ik dagelijks rond 15.00 uur bijna in slaap op mijn werk. Ook ben ik echt niet in staat meer om over te werken, wat inmiddels het nieuwe normaal is geworden op onze afdeling. De gezellige sfeer neemt gigantisch af en gemene blikken worden af en aan naar me afgevuurd. Op een dag ontvang ik een chatbericht van een collega: “Die Mandy moet zich heel snel schikken en flexibel opstellen voor de drukke periode anders gaat ze het hier niet lang uithouden”. Overduidelijk was dit berichtje niet voor mij bedoelt, maar voor de roddeltante schuin tegenover mij die inmiddels al een 10 heeft gescoord op het lijstje “creatieve en vernederende opmerkingen maken”. De grond zakt onder mijn voeten vandaan en ik vecht tegen de tranen die vanuit mijn tenen omhoog zijn gesprongen. Bij mijn manager geef ik aan dat ik het niet langer meer trek om 8 uur per dag te werken, hij verwijst me door naar een arbo-arts. Deze arbo-arts geeft mij mondeling het advies (en ik zou hier echt dood neervallen als het niet waar zou zijn) om maximaal 6 uur te gaan werken, als het nog steeds te veel is terug naar 4 uur. En als ik het echt helemaal niet meer trek, mag ik mijzelf volledig ziek melden. Want de gezondheid van het kindje is uiteraard het allerbelangrijkste. Eenmaal terug op mijn werk bespreek ik het advies met mijn manager. Al snel word ik teruggefloten waar ik deze afspraken op heb gebaseerd, aangezien hij een rapport voor zich heeft waarop staat dat er géén advies is afgegeven en er geen reden is om minder te gaan werken. Nadat hij heeft overlegd met het UWV, spreken we af dat ik inderdaad 6 uur per dag zal werken want positief afwijken van het advies is namelijk mogelijk.
Na een groot conflict over mijn aantal werkuren tussen mij en een aantal collega’s kan ik de moed en energie niet meer bij elkaar rapen om te blijven werken en meld ik mij volledig ziek. De letterlijke woorden van een van deze collega’s waren “ik heb tijdens mijn zwangerschap ook nooit ergens last van gehad, dus ik kan mij niet voorstellen dat jij dat wel hebt. Volgens mij neem je gewoon heel de boel in de maling en wil je gewoon niet werken”. Inmiddels zijn we verhuisd van kantoorpand en ben ik compleet afgezonderd van de enige collega’s waar ik het wel goed mee kan vinden, ook zijn de meeste hiervan inmiddels allang vertrokken omdat ik niet de enige ben die de bedrijfscultuur verschrikkelijk vind. Mijn huidig contract loopt precies af op de datum dat ik na het bevallingsverlof weer zou moeten werken, ik vraag daarom ruim voor de ingangsdatum van het zwangerschapsverlof of ik ruim op tijd te horen kan krijgen of het contract verlengd zal worden. Dan heb ik in ieder geval nog ruim de tijd om met een redelijk kleine buik sollicitatiegesprekken te voeren. De weken verstrijken zonder bericht en na het uitrekenen van mijn vrije dagen vertelt de kalender mij dat bij het opnemen van alle vrije dagen, aanstaande vrijdag de laagste dag zou kunnen zijn waarop ik hoef te werken. Ook dit heb ik tevens al weken geleden aangegeven.
Ik word in het kantoor van mijn manager geroepen en krijg (hoe kan het ook anders) te horen dat mijn contract niet verlengd zal worden. Vanuit zakelijk oogpunt kan ik deze beslissing heel goed begrijpen. Ik heb het niet meer naar mijn zin en mijn ambities liggen bij een andere functie, maar vanuit menselijk oogpunt waarbij de medewerker al maanden vraagt om duidelijkheid die al zoveel stress en narigheid op de werkvloer heeft doorstaan, is dit ronduit respectloos. Dit heb ik hem dan ook goed laten weten en na behoorlijk wat tranen pak ik al mijn spullen en laat ik alle stress van mijn lichaam vallen. Ik ben er eindelijk vanaf en kan gaan genieten van mijn nu 7 in plaats van 6 weken durende zwangerschapsverlof. Niet wetende wat mij dit weekend staat te wachten…
Het is zondagochtend en mijn vriend en ik vertrekken samen met mijn moeder en stiefvader naar een bos vlakbij de Veluwe voor een zwangerschapsshoot. Omdat ik daar erg moe van ben geworden, keren we na een kopje koffie terug naar huis. Die nacht word ik wakker met een vreemd gevoel, een brandend en trekkend gevoel op de plek waar je normaalgesproken de menstruatiepijn voelt. Maar dit is geen menstruatiepijn, het voelt heel anders, vreemd en onbekend. Ik val snel weer in slaap en word vervolgens weer wakker van de pijn. Op mijn telefoon zie ik dat er pas 10 minuten verstreken zijn. Weer val ik in slaap en word ik weer na 10 minuten wakker van dezelfde pijn. Ongerust maak ik toch maar mijn vriend wakker want iets in mij zegt dat dit niet goed is. Uiteraard heb ik al een hele lange tijd last van bandenpijn, maar ook dat was het niet. We bellen de verloskundige en die staat binnen 10 minuten voor de deur. Ze toucheert me en verteld dat ik al 1,5 centimeter ontsluiting heb. Uit haar toon en gezichtsuitdrukking merk ik dat het foute boel is. Op dat moment ben ik 32 weken en 6 dagen in verwachting. Mijn vriend volgt nog steeds rijlessen en kan mij dus helaas niet brengen, er zit maar een ding op en dat is mezelf naar het ziekenhuis rijden. We pakken als de wiedeweer de bevallingstas in, er gaat een grote rode streep door een van de punten op mijn zwangerschapsbucket-list. Tijdens het pakken van de eerste kleertjes voor de kleine beseffen we ons dat wat we ook meenemen, alles veel te groot zal zijn en ze misschien überhaupt niet eens aan zal krijgen. Met veel verdriet streep ik ook dit punt door op de denkbeeldige Bucket-list.
Eenmaal aangekomen in mijn verloskamer beginnen de zenuwen te komen. Midden in de nacht stuur ik een foto van de kamer naar mijn moeder die echt never nooit op haar telefoon kijkt na 21.00, behalve die ene nacht waarop ook haar moeder instinct z’n werk had gedaan. Nog geen half uurtje later staat ze samen met mijn stiefvader in onze kamer. Zichtbaar heel erg aangedaan probeert ze zich groot voor me te houden. De zusters vertellen ons dat ze met spoed een prik in mijn bil moeten geven voor de longrijping van het kindje. Ook krijg ik een pilletje dat de weeën zou moeten afremmen. Inmiddels 2 dagen en nachten verder, waarbij mijn vriend geen seconde van mijn zijde is geweken, ik om de haverklap naar een andere kamer ben gereden om uren aan een monitor met banden om mijn buik te liggen kom ik terug op de afdeling en zie ik mijn portemonnee omgedraaid open op mijn tas liggen. Met stomheid geslagen ontbreekt mijn verlovingsring in mijn portemonnee en zijn we bestolen. Het besef dat ons kindje 1000maal belangrijker is dan een ring van een paar honderd euro dringt tot me door. Ik neem voor de zoveelste keer afscheid van mijn vriend zodat hij thuis kan slapen, we mogen morgen eindelijk naar huis. De weeënremmers hebben hun werk gedaan, het advies is om heel rustig aan te doen en af te wachten wanneer de baby echt komt.
De volgende ochtend, vlak voor het vertrek, vertel ik tegen de zuster dat ik de baby eigenlijk al een aantal uur niet meer heb gevoeld. We worden direct doorverwezen naar de echo afdeling. Daarop is te zien dat de baby blijkbaar geen zin meer heeft om te drinken en een overvolle blaas heeft. Deze cirkel (door het drinken van vruchtwater gaat de baby plassen en van het plassen kan de baby drinken) is van levensbelang. Het vertrek uit het ziekenhuis wordt uitgesteld en weer word ik heel de dag in een aparte kamer aan de buikmonitor gelegd zodat ze de activiteiten goed in de gaten kunnen houden. Wederom zijn de scans goed en wordt er weer verteld dat we de volgende dag naar huis mogen. Op de kamer lig ik tot in de late uurtjes te kletsen met mijn nieuwe kamergenoot. Met opnieuw opkomende buikpijn, die eerder zijn bestempeld als weeën vraag ik de verpleegster om een pijnstiller. Ze geeft me pijnstillers en een slaapmiddel zodat ik goed uitgerust de nacht door kan komen. Na 1,5 uur schrik ik wakker met een knappend gevoel onderin mijn buik waarna er een vloedgolf van water uit me stroomt en heel mijn ziekenhuisbed kledder nat is. Vruchtwater! Mijn kamergenoot schrikt wakker van mijn noodkreet en rent de gang op om de zusters te halen. Voor de zoveelste keer word ik getoucheerd en krijg ik te horen dat ik al 7,5 centimeter ontsluiting heb. Binnen enkele minuten staat er een verloskundige bij mijn bed om opnieuw te toucheren en met de schrik in haar ogen meet ze 9 centimeter.
Direct wordt de rem van mij ziekenhuisbed afgehaald, worden er personeelsleden opgepiept en wordt mij gevraagd om direct mijn vriend op te bellen. Perfecte timing; de telefoon van mijn vriend is kapot en ik kan hem niet bereiken. Tijdens een hevige wee die ik puffend weg blaas bel ik mijn schoonzus op, de enige persoon op aarde die op welk tijdstip dan ook altijd haar telefoon opneemt. Terwijl ik naar de verloskamer wordt gereden, springt zij in de auto om mijn vriend op te halen. De minuten strijken met secondes voorbij. Ik moet de hevige pijn wegpuffen om zo lang mogelijk tijd te rekken zodat mijn vriend de bevalling mee kan maken. De gynaecoloog verteld me dat de baby in een stuit ligt, met de benen languit gestrekt langs het hoofd. Er is geen tijd meer om de baby te draaien en omdat ik toch pas 33 weken en 2 dagen in verwachting ben, verwachten de artsen dat de omtrek van de baby niet veel meer zal zijn dan de omtrek van het hoofdje van een volledig gedragen baby.
Gelukkig is mijn vriend na 20 minuten aangekomen en zodra hij een voet binnen de afdeling heeft gestoken, mag ik beginnen met persen. Na 3 sessies van 3 persweeën floept de baby uit het geboortekanaal, maar blijft met het hoofd steken. In een vloeiende beweging trekt de gynaecoloog het hoofdje eruit en legt haar op mijn buik. In shock, verbaasd maar super trots maken we een paar foto’s zodat ze snel met papa me naar achter kan voor de nodige medicijnen en direct de couveuse in kan. Jaylinn is geboren op 12 april, met een lengte van 44 centimeter en een gewicht van 2100 gram, 7 weken voor de uitgerekende datum.
Tijdens het prikken van het infuus direct na haar geboorte, heeft Jaylinn een huidinfectie opgelopen. Hiervoor moesten de artsen een inwendig lijntje aanleggen in haar arm tot aan naar schouder zodat de medicijnen goed overgebracht konden worden. Voor deze operatie konden er geen verdovingen worden toegediend. Drie weken heeft ze in het ziekenhuis op de neonatologie gelegen waar wij de allerzwartste momenten van ons leven hebben doorstaan. Drie weken klinkt kort, maar voor newborn ouders waarvan het kindje in levensgevaar is, die je 3 keer per dag waggelend van de pijn met het openbaar vervoer bezoekt, duren 3 weken ontzettend lang. Jaylinn heeft veel moeite gehad met het binnenhouden van vocht, wat met borstvoeding al helemaal lastig te meten was. Na 2,5 week vroeg een nieuwe verpleegster zich af waarom we haar zelf niet heel de dag (1 voeding om de 3 uur) gaven? Blijkbaar was ons nooit verteld dat premature baby’s naar huis mogen op het moment dat er binnen 3 dagen een bepaald hoeveelheid melk gedronken werd (en uiteraard nog een aantal andere vereisten waar ze al aan voldeed). Al snel was de beslissing genomen, ben ik direct gestopt met borstvoeding geven en hebben mijn vriend en ik 3 dagen lang dag en nacht afgewisseld om zelf de fles te geven. Als ons dit eerder was verteld, had Jaylinn hoogstwaarschijnlijk al veel eerder naar huis gemogen. De dagen vlogen voorbij en eindelijk mocht ons prinsesje in haar eigen bedje slapen. Gelukkig is ons meisje inmiddels 2,5 jaar, 100 cm lang en praat en zingt ze de oren van onze kop af. In het begin hebben we heel erg gemerkt dat ze echt ruim 2 maanden ontwikkeling achterliep maar dit heeft ze inmiddels met vlag en wimpel ingehaald.
De grootste les die ik hiervan heb geleerd is dat je jezelf en de gezondheid van je kind te allen tijde op de eerste plek moet zetten. Mensen zijn gemeen, heel gemeen en hebben geen besef wat ze iemand aan kunnen richten. De artsen hebben ons verteld dat het iedere dag opnieuw pushen van mijn lichaam de grote boosdoener is geweest van de vroeggeboorte van onze dochter. Ieder lichaam is anders, je kan de zwangerschap van de één totaal niet vergelijken met een ander. Voor sommige vrouwen kost een zwangerschap extreem veel energie, een ander staat met 39 weken nog fluitend op een hometrainer. Luister alsjeblieft naar je eigen gevoel en laat je niet gek maken. Discriminatie van zwangere vrouwen is helaas een heel groot probleem. Ik kan dan ook ontzettend kwaad en verdrietig worden van sommige berichten op social media. Ik hoop oprecht dat degene die mij op het werk het leven zuur hebben gemaakt, nooit hoeven te ervaren wat ik in deze periode heb meegemaakt. We zijn door een hel gegaan van onzekerheid en verdriet en dat gun ik niemand. Laat je nooit iemand vertellen wat je wel of niet moet doen, luister altijd naar jezelf.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Mandy! Wat een heftig verhaal en helaas ook deels herkenbaar. Gelukkig is alles goed gekomen met jullie meisje!
Wil jij, net als Mandy, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie