Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Madeleine is 39 weken en 4 dagen zwanger als de bevalling begint. Dankzij hypnobirthing kijkt zij positief terug, maar een roze wolk is nooit gekomen doordat Madeleine lymfeklierkanker heeft. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Madeleine. 

Donderdag 2 november 2017 , de dag dat onze prachtige dochter werd geboren. Ik wist vanaf het begin dat ik zwanger was en de uitgerekende datum hoorde, dat hij of zij 2 november zou komen… Moedergevoel denk ik, maar grappig dat ik dus gelijk had! Op 1 november was ons huis spik en span en had ik alles gedaan wat ik wilde doen, dus ze was meer dan welkom! Mijn partner en ik wisten beide niet het geslacht van ons kindje, wij wilden dit niet weten. Het was dus een verrassing! Erg uniek en ieder z’n eigen keus, maar dit was voor mij echt een must. Mijn partner dacht dat het een meisje was en ik dacht een jongetje! Beide was welkom, maar toch krijg je een soort voorgevoel erbij. Ik zei op 1 november nog: ‘Morgen komt de baby!‘.

Om 03:00 uur ’s nachts moest ik meerdere malen naar de wc, op zich normaal omdat je zwanger bent en er een baby op je blaas zit te duwen… Ik kreeg er alleen een beetje buikpijn bij. Nouja, oefenweeën kan hè! No worries en rustig doorademen. Rond 05:00 uur werd ik wakker doordat de buikpijn toch wat pijnlijker werd en ook wat regelmatiger! Ik heb mijn vriend wakker gemaakt om ze te timen en rond 07:00 uur stond de verloskundige bij ons aan het bed om te controleren. Het was begonnen! Ik had ontsluiting en de weeën waren er elke 2 á 3 minuten.

Ik heb hypnobirthing gevolgd samen met mijn partner om een rustige en kalme geboorte te hebben. Ik was doodsbang voor een pijnlijke, krijsende bevalling waarbij ik badend in het zweet zou persen en puffen. Dat beeld staat je hoe dan ook bij omdat je dat op tv-programma’s ziet! Bij hypnobirthing leer je anders te ademen en ook echt voor rust te zorgen, zodat je je baby kan volgen en je eigen lichaam – die weet tenslotte wat je moet doen. Dus na veel oefenen kon ik dit uitproberen en verdomme het werkt! Ik kon rustig ademen tijdens een wee en ik zag het als een golf die kwam en ook weer ging. Ik luisterde naar mijn lichaam en ik merkte dat onder de douche gaan fijn was. Dus op een krukje onder de douche!

Rond 11:00 uur wilde ik wat eten en zat ik op m’n yogabal rustig te ademen. Ik wilde alleen naar het ziekenhuis omdat ik uiteindelijk in het geboortehuis wilde bevallen en het me zou ondersteunen om alvast daar te zijn. Dus hup, met alle spullen naar het ziekenhuis! Het geboortehuis had drie kamers waarbij je eigenlijk een soort hotel gevoel hebt, althans ik wel! Je eigen badkamer en bad, een bed, voor partner een comfortabele stoel en voor de baby was ook alles aanwezig. Ik ging daar gelijk onder de douche op de yogabal, heerlijk! Dat heb ik volgehouden tot 15:00 uur, daarna kreeg ik het toch wel even zwaar. Ik kon geen fijne houding meer vinden en alles deed pijn. Liggen op bed was echt niet te doen, zo pijnlijk! Maar volgens mijn verloskundige was ik er bijna.want ik had al 9 centimeter ontsluiting!

Dus naar het bad gegaan en daar in gelegen met mijn vriend achter me. Om 16:00 uur begonnen de persweeën. Oh mijn god! Ik dacht even dat ik dit niet zou kunnen, het was pijnlijker en wilde dat het voorbij was, maar het ging zo natuurlijk en rustig! Kraamzorg was inmiddels gearriveerd en het boeide me allemaal niks, ik kreeg niks mee. Ik zat helemaal in mijn eigen cocon. Ik kreeg fijne woorden te horen, de verloskundige deed keigoed mee met wat onze wensen waren en alles verliep zoals ik had gehoopt!
Om 17:07 uur werd onze dochter geboren, ze werd gelijk op mijn buik gelegd en ik was zó blij, opgelucht en gelukkig! Beste gevoel ever! Ja, alles deed nog pijn, alles was raar en ik was kapot, maar zo blij dat alles achter de rug was! En dan komt het stomste: de placenta moet er nog uit… Redelijk vanzelf komt het, maar bij mij moest even geholpen worden. Uiteindelijk gelukt en alles was prima, twee kleine hechtingen maar niet geknipt of gescheurd.

Ahum, we wisten tot vijf minuten nadat ze geboren was niet of het een meisje of jongetje was! Haha, heel raar! We waren zo blij dat het ons niks uitmaakte.
De verloskundige vertelde dat het een meisje was en vroeg hoe ze ging heten: Alice Aurora Jade Hemme. Onze mooie Alice heeft ons leven zó verrijkt! Ik kijk heel positief terug op de geboorte, ik was doodsbang en hypnobirthing heeft me goed geholpen! Ook onze verloskundige en mijn partner hebben me goed geholpen, Alice heeft alles volgens het boekje gedaan en daar was ik stiekem erg blij mee na een best pittige zwangerschap. Helaas is mijn roze wolk nooit gekomen. Ik heb lymfeklierkanker waardoor ik tijdens de chemo niet voor mijn dochter kan zorgen. Ik ben een jaar bezig met beter worden en aansterken. Op dit moment moet ik nog drie chemo’s en daarna krijg ik een scan. Toch blijf ik genieten van Alice en ik leer zo de kleine momentjes te waarderen.

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Madeleine! Wat heftig dat je die vreselijke ziekte hebt gekregen, dat lijkt me ontzettend zwaar. Fijn om te lezen dat hypnobirthing je zo goed geholpen heeft tijdens de bevalling. Ik wens je het allerbeste.

Wil jij ook graag, net als Madeleine, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com