Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Lola-Lou moet vanaf week 37 om de dag naar het ziekenhuis komen voor een CTG. Als aan het eind van de 38e week blijkt dat haar baby weinig leven vertoond en zijn hartslag zakt tijdens deze extra controle, moet ze meteen blijven voor een inleiding. Lees het heftige bevallingsverhaal van Lola-Lou.

Met 38.6 weken zwangerschap word ik opgenomen in het ziekenhuis. Het is noodzaak dat onze knul snel geboren wordt, dus wordt de bevalling ingeleid. Ik krijg een infuus en er wordt inwendig gel ingebracht. De gel moet er voor zorgen dat er iets aan ontsluiting zal gaan ontstaan zodat ze mijn vliezen kunnen breken. Helaas doet de gel niet gelijk goed werk en wordt er na vier uur opnieuw gel ingebracht. Het is vooral afwachten. Ik heb zelf nog niets van drang om te bevallen en onze zoon heeft eigenlijk nog geen zin in om te komen.

Om 22.00 uur krijg ik de laatste check en is er wel iets aan ontsluiting maar nog te weinig om iets te kunnen doen, ze verwachten dat de bevalling in de nacht zal starten. Mijn man krijgt een bed op mijn kamer erbij geschoven en samen slapen we die nacht in het ziekenhuis. De nacht verloopt rustig en zonder enige actie. Het is 6.30 uur als we wakker gemaakt worden. Ik mag nog even een douche nemen en daarna willen ze mij komen controleren. Het gebeurt zoals afgesproken. Ik heb vier cm ontsluiting en de vliezen kunnen worden gebroken. Nadat ze de vliezen gebroken hebben, gaan de weeopwekkers in het infuus.

Het is ontzettend heftig om te merken dat je lijf nog niet toe is aan de geboorte van je kindje terwijl het wel medicatie toegediend krijgt om de kleine geboren te laten worden. Ik vind het overweldigend en trek mij wat terug. De weeën zijn vanaf het begin gelijk pittig en er wordt direct veel van mij en mijn lijf gevraagd. Tussendoor vraag ik of het infuus wat zachter gezet mag worden, omdat ik nauwelijks tijd en ruimte voel om even op adem te komen. Ik krijg een kwartiertje ‘rust’. Echt rust is het niet, want de weeën blijven natuurlijk komen al is het minder intensief dan eerder. Na drie uur weeën ben ik kapot en vraag ik of ik een ruggenprik mag. Eerder heb ik dit afgewezen omdat ik het op eigen kracht wilde doen, dat lukt mij echt niet en dus krijg ik vrij snel een ruggenprik.

Helaas voor mij zit de ruggenprik totaal verkeerd waardoor het nul effect heeft op de pijn die ik ervaar. De ruggenprik zorgt er wel voor dat mijn linkerzijde van mijn onderlijf volledig verlamd is, waardoor ik nauwelijks kan bewegen. Zitten mag ik niet meer, dus ik lig letterlijk vast in bed.

Onze zoon heeft het zwaar, zijn hartslag daalt zodra ik pers.

Na uren zit ik eindelijk om tien cm ontsluiting en mag ik gaan persen, tenminste dat denk ik. Er komen veel verschillende verpleegkundigen naar binnen die vertellen dat het ontzettend druk is en dat er momenteel drie andere vrouwen ook aan het bevallen zijn. Heel fijn voor die vrouwen, maar ik voel nu dat ik moet persen dus laat mij mijn gang gaan. Als ik drie keer heb geperst wordt mij verteld dat ik absoluut niet meer mag persen. Onze zoon heeft het zwaar, zijn hartslag daalt zodra ik pers. Na de derde week hersteld zijn hartslag zich nihil en dus wordt er alarm geslagen. Zelf begrijp ik weinig van de commotie en heb niet in de gaten dat de gezondheid van mijn knul op het spel staat. De volgende weeën puf ik zo goed als lukt weg. Er worden snel wat testen gedaan en dan volgt een grote knip en de vacuümpomp. Ze gaan het twee keer proberen en anders zal ik naar beneden gereden worden voor een keizersnede. Ik heb geen idee wat ze zeggen, krijg het nieuws niet goed binnen. Als ik een perswee voel, mag ik gaan persen terwijl er drie vrouwen aan de vacuümpomp hangen. Met al het geweld en alle kracht wordt mijn kind letterlijk uit mijn lijf getrokken. Ik voel hoe alles van binnen kapot scheurt, maar het maakt mij niet uit. Ik wil mijn kindje. Het is gelukt om onze man geboren te laten worden, de kracht van het persen en wat het team gezet heeft, heeft resultaat gehad. Hij is geboren, maar beweegt en ademt niet. Zijn navelstreng zat twee keer strak om zijn nek, dat is de reden dat hij het zo zwaar had tijdens het persen. Als ik ging persen, kneep zijn navelstreng dicht.

Hij wordt direct door de gynaecoloog weggedragen en aan de kinderarts overgedragen. Ik heb geen idee of mijn kindje leeft, of het goed gaat. Na lange tijd horen we dat hij ademt en naar de NICU (neonatologie intensive care) is gebracht. Vier uur na zijn geboorte ontmoet ik mijn kindje voor het eerst. Voor het eerst mag ik hem aanraken. Een kusje geven mag niet, hem vasthouden ook niet. Uiteindelijk blijkt hij gezond te zijn en geen (zichtbare) gevolgen te hebben van de zware bevalling. De bevalling zorgt voor een trauma bij mij, waar ik therapie en gesprekken voor gevolgd heb.

SAMSUNG CAMERA PICTURES

De angst om weer te bevallen is groot, als ik na een jaar zwanger ben van onze tweede zoon. Met een duidelijk plan gaan we het ziekenhuis in en omdat ik in hetzelfde ziekenhuis beval, weten de meeste nog hoe heftig mijn eerste bevalling was. Mijn bevalling start spontaan met 39 weken. Thuis breken om 5.05 uur mijn vliezen en ik bel naar het ziekenhuis wat nu de bedoeling is. Hierin mag ik mijn eigen gevoel volgen, mits ik maar uiterlijk om 10.00 uur bij hen ben omdat ze mij vanaf dan graag op de afdeling willen hebben. Ik besluit te gaan douchen en mijn schoonouders te bellen zodat ze de kleine op kunnen halen.

Wat ik niet verwacht had, was dat de weeën gelijk zouden starten nadat de vliezen gebroken waren. Onder de douche puf ik de weeën, die dan nog heel goed te doen zijn, weg. Eenmaal beneden worden de weeën sterker en volgen ze elkaar snel op. Gelukkig zijn mijn schoonouders er snel en brengt mijn schoonmoeder ons richting ziekenhuis. De vliezen braken om 5.05 uur, als we om 8.30 uur in het ziekenhuis aankomen zijn de weeën heftig en om de 2 a 3 minuten. Ik mag gelijk naar een verloskamer en ik word gecontroleerd. Vijf cm ontsluiting. Ik vraag direct om een ruggenprik aangezien de weeën vanuit mijn buik naar mijn rug gegaan zijn. Ik krijg ze nauwelijks opgevangen en heb echt pijnstilling nodig. Er wordt aan mijn wens voldaan en deze keer zit de ruggenprik perfect.

Wat een verschil met de eerste keer! Op deze manier wil ik nog wel tien keer bevallen.

Gelijk voel ik mij rustiger en zijn de weeën meer dan goed te dragen. Wat een verschil met de eerste keer! Op deze manier wil ik nog wel tien keer bevallen. Ik klets wat en heb nauwelijks in de gaten dat ik aan het bevallen ben. De pijnstilling vangt alle pijn zo goed op dat ik ontzettend rustig en relaxt ben. Om 10.30 uur voel ik ergens in de verte wat drang om te persen, dus word ik nogmaals inwendig gecheckt. Tien centimeter ontsluiting! Het persen vind ik heel eng, tijdens mijn vorige bevalling was er zoveel gescheurd en kapot dat ik daar nu ook bang voor ben. Het zorgt ervoor dat ik niet volledig durf te persen wat er voor zorgt dat de bevalling langer duurt dan nodig.

De verloskundige geeft aan dat ze wil dat bij de volgende wee ons kindje geboren wordt. Ik geef mijn angst aan, waar zij geweldig lief op reageert. Ze zegt dat als ik mij richt op het persen, dat zij in de gaten houdt hoe het ‘down there‘ gaat. Dat geeft vertrouwen en ik pers met al mijn kracht. Onze zoon is er bijna, als de verloskundige ziet dat ook hij zijn navelstreng om zijn nekje heeft. De paniek neemt het gelijk over en ik huil dat ik het niet nog een keer wil meemaken. De verloskundige pakt mijn handen en geeft aan dat het goed komt. Ik mag rustig persen en zij zorgt voor de kleine, ze heeft haar hangen al tussen zijn nekje en de navelstreng.

Na de volgende wee wordt mijn tweede knul geboren. Stil en paars, maar ik mag hem heel even vasthouden en een kusje geven. Dat wat ik bij de oudste zo gemist heb, mag nu wel. Dan wordt hij weggebracht en krijgt hij wat zuurstof. De verloskundige houdt mij goed in de gaten, vraagt geregeld of het goed gaat. Als ik aangeef dat ik het lang vind duren voordat mijn kleintje terug is, belt ze gelijk met de verpleegkundige die meegegaan is. Ze wilden net naar ons toe komen, dus ik ben gerust gesteld. De kinderarts komt met een heel klein wit kindje binnenlopen. Hij heeft het zwaar gehad, had best wat zuurstof nodig en zijn bloedwaarden blijken niet helemaal oke te zijn. Toch mag ik ook nu even knuffelen en hem vasthouden. Dan neemt de kinderarts hem over en zegt hem naar de medium care te brengen, waar ik ook naar toe mag zodra ik opgeknapt ben.

Het verloopt deze keer zoveel fijner en beter dan de eerste keer. Ik word nadat ik gehecht ben en gewassen, gelijk in een schoon bed gelegd en naar mijn kindje toe gereden. Daar mag ik heerlijk lang knuffelen en hem vasthouden. Hij heeft een sonde en een infuus, maar ondanks dat krijg ik alle ruimte om met mijn kindje samen te zijn. Even word ik van de afdeling gehaald als de oudste in het ziekenhuis aankomt met mijn schoonouders. Kleine kinderen mogen niet op de medium care en ik vind het belangrijk dat hij zijn mama kan zien. Zodra zij naar huis zijn, vertrek ik weer met bed en al naar mijn stoere vechter. Zijn glucose is te laag en hij is te zwak om zelf te drinken. Voeden kan ik hem niet, maar na de voeding krijg ik hem op mijn borst en zo zit ik met hem tot zijn volgende voedingsmoment. Daarna is het tijd voor mij om te rusten. Na vier dagen mag ik naar huis, samen met mijn kleine man.

Mijn eerste bevalling was vreselijk, de tweede was geweldig. Ik ben dankbaar dat ik een tweede kans heb mogen krijgen om een bevalling mee te maken en dat deze zo positief was. Ik zal, door omstandigheden, nooit meer kindjes kunnen krijgen dus het voelt heel fijn dat mijn ervaring op deze manier afgesloten is. Wat mij bij de verwerking van mijn eerste bevalling heel erg heeft geholpen is een EMDR sessie, daar kon ik onder begeleiding mijn bevalling opnieuw ervaren maar op een goede manier afsluiten. Het heeft ervoor gezorgd dat die ervaring een plekje heeft gekregen en dat ik niet meer verdrietig word als ik aan mijn eerste bevalling denk.

Bedankt dat je jou heftige bevallingsverhaal met ons wilde delen, Lola-Lou!

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de reacties of stuur een bericht via Facebook / Instagram / Twitter!


img_9450

Bewaren