Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Lisa loopt overtijd als haar bevalling eindelijk begint. Maar helaas schiet het helemaal niet op en twijfelt ze over pijnbestrijding. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Lisa.
Iedereen verteld je vooraf:”zodra het begint herken je het meteen. Je kunt er niet om heen. Voor je het weet is het zover“… Ja hoor, lig ik daar al drie nachten wakker van een raar apart gerommel diep in mijn onderbuik. Ik houd mezelf maar voor: als het zover is kan ik er niet omheen. Het voelt nog niet als genoeg… “Zucht”. Nadat ik drie nachten heb wakker gelegen van voorweeën, probeer ik toch vol hoop een poging te wagen en pak ik mijn telefoon. Aan de verloskundige vraag ik vol goede moed of ze me dan alsjeblieft een stapje willen helpen omdat ik zo ontzettend hoop dat het nu eens wel door gaat zetten, want ik ben vandaag uitgerekend! De verloskundige zegt dat ik toch echt geduld moet hebben omdat mijn lichaam al wel drie nachten iets probeert, dus helaas wilde ze mij niet strippen. Vooruit dan maar en ik legde me hier maar bij neer en probeer het toch nog een nachtje opnieuw om mijn lichaam de kans te geven het zelf te doen.
Nadat ik uit verveling nog maar een keer (onnodig) mijn hele huis heb gepoetst was het ’s avonds weer tijd om lekker onder de warme wol te kruipen. Tot ik nachts in een keer wakker werd, zodra ik op de klok keek was het 02.00 uur. Het eerste wat ik dacht was: “neeeee daar ga ik weer, nog een nacht spoken in mijn bed”. Deze gedachte had ik maar een korte tijd, want direct daarna dacht ik “oeeehhh dit is wel eens wat anders dan subtiel gerommel in mijn onderbuik”. Nadat ik een kwartier lang iedere vijf minuten op de klok keek toen het gekke gevoel opnieuw kwam opzetten, besloot ik toch eens mijn mobiel erbij te pakken. Tegenwoordig wel fijn zeg, al die weeëntimer-apps! Op dat moment de eerste reactie van mijn partner “wat doe jij nu met je telefoon ’s nachts?” Even twijfelde ik: zal ik hem nog wat nachtrust gunnen? Maar nee hoor, door mijn enthousiasme vertelde ik direct al: “ik denk dat ik mijn weeën mag timen”. Subtiele reactie van hem was natuurlijk “oohhh nee, niet ’s nachts, ik wil slapen”!
Omdat de weeën om de vijf minuten bleven komen, besloot ik dat ik nog even moest douchen (je zal er maar onverzorgd bij liggen). En die vieze was wilde ik ook nog wegwerken. Niet echt verstandig, in alle gauwigheid heb ik mijn fles parfum nog op de grond laten vallen (de kraamzorg vond de badkamer zó lekker ruiken!). Rond 03:15 uur kwam de verloskundige om de ontsluiting te controleren. Dit bleek nog maar 1 cm te zijn en dat viel even flink tegen. Intussen bleven de weeën maar komen en probeerde ik toe te passen wat ik op cursus had geleerd. Ik merkte dat staand de beste houding was voor mij om de weeën op te vangen. Mijn goede vriendin was inmiddels ook gearriveerd (die bij de bevalling aanwezig zou zijn) en samen met mijn partner probeerden ze mij er doorheen te loodsen. Ik begon na een tijd moe en misselijk te worden en door de weeën moest ik flink overgeven.
Om 5.30 had ik nog maar 1,5 cm ontsluiting. Inmiddels hield ik het staan niet meer zo goed vol. Toen ik rond 09:00 uur op 2 cm zat, moest ik proberen om de weeën liggend op te vangen. Alle kussens van de bank werden pop de grond gelegd, zodat ik hangend tegen mijn hulptroepen aan kon proberen de weeën weg te puffen. Mijn partner heeft in de tussentijd nog even een dutje gedaan, terwijl mijn vriendin me door de tijd heen steunde met weeën opvangen.
Om 12:00 besloot de verloskundige mijn vliezen te breken, om te kijken of er meer vaart achter zou komen. Ik was inmiddels al ontzettend moe, maar bleef gefocust op het moment dat ik mijn kindje in mijn armen zou houden. Iedere wee was een stapje dichter bij ons kindje. Terwijl de verloskundige mijn vliezen brak, voelde ik de spanning in mijn buik minder worden. Wat een opluchting! Helaas ging de pijn wel een level hoger.
Om 13:30 besloten we naar het ziekenhuis te gaan, waar we om 14:00 aankwamen. Ik twijfelde of ik een ruggenprik zou nemen, omdat ik inmiddels al 12 uur bezig was. Maar omdat ik me van te voren had voorgenomen het zonder pijnstilling te doen, twijfelde ik heel erg. Ik was bang dat ik het zonder pijnstilling niet zou redden, dus heb ik gekozen voor een morfinepompje om de scherpe kantjes van de pijn af te halen. Wel erg jammer dat je dan niet meer met de verloskundige mag bevallen maar overgedragen wordt naar de gynaecoloog.
Ik voelde weinig verschil, al kan ik me niet meer herinneren dat ik tegen iedereen die mijn kamer binnenkwam 1000 x bedankt heb gezegd… Ook hoorde ik achteraf dat ik tussen de weeën door beter tot rust kwam. Er vond een wisseling van de dienst plaats en ik moest op mijn rug gaan liggen. Direct op dat moment gebeurde er iets waardoor de assistent een spoedcodewoord zei. Ik kreeg net een wee en toen die was afgelopen, stonden er ineens 4 artsen aan mijn bed. Ik kreeg zuurstof, een infuus en de hele rambam. Mijn partner en vriendin stonden een eindje van mijn bed af en ik zag de onmacht en onraad in hun ogen. De blik op hun gezicht zal ik nooit meer vergeten. Nu was ik heel blij dat mijn vriendin erbij was om mijn partner te steunen. Achteraf bleek dat de hartslag van de baby daalde, maar nadat ze de kleine hebben gestabiliseerd, maakte die het weer goed.
Na dit spannende moment had ik moeite om de weeën op te blijven vangen en kwamen ze er snel achter elkaar. Ik kon niet meer in mijn eigen cocon terecht komen en hing met één arm aan het bed te knijpen, terwijl ik met mijn andere arm kneep in wie me op dat moment steunde. Ik kon me niet goed meer focussen, waardoor het puffen ook minder goed ging. Gelukkig gingen de laatste centimeters ineens snel, want toen de persweeën kwamen, herkende ik het direct!
Tussen de persweeën trok het hoofdje van de baby steeds terug, waardoor ze niet ver genoeg kwam. Oh, wat heb ik die gynaecoloog een trap willen verkopen toen ze me oprekte door middel van haar handen. Ik voelde het gekras gewoon door mijn weeën heen! Maar met behulp van een knipte en nog één keer persen, voelde ik ons kindje ter wereld komen! Ze had de navelstreng nog twee keer om haar nekje. Ons mooie meisje is om 18:05 geboren en dat was zó speciaal: alles om je heen ebt weg, je hebt alleen nog maar oog voor je kleine meid!
Ondanks alle poespas was het heerlijk om haar in mijn armen te hebben en ik zat helemaal op een roze wolk. En hoe geweldig om papa ook te zien rennen en vliegen voor die kleine meid! Ik ben helemaal opnieuw, maar dan anders, verliefd op mijn eigen vent! Helaas wel twee dagen extra kraamzorg gehad vanwege de knip waar ik veel last van had. Maar dat was het zeker allemaal waard!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Lisa! Wat een eng moment, dat er ineens 4 artsen aan je bed staan. Gelukkig is alles goedgekomen met jouw en jullie dochter!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de comments of via Facebook , Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie