Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Lisa heeft al weken last van voorweeën, maar tijdens een ontspannen avondje op de bank zet het ineens door. Na een snelle bevalling verliest ze zoveel bloed dat ze door de brandweer uit huis moet worden getakeld… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Lisa.
Het is dinsdag 7 april als we lekker op de bank zitten voor een rustig avondje. Al weken heb ik last van voorweeën, iets wat ik bij ons eerste kindje niet heb gehad. Deze avond is het echter rustig en kunnen we lekker ontspannen. Om 23.00 uur krijg ik ineens gigantische krampen die niet te vergelijken zijn met de voorweeën van de afgelopen tijd. Mijn man vraagt of het nu dan echt begonnen is. We besluiten maar te gaan timen en het af te wachten. Iets voor 00.00 uur bellen we toch de verloskundige, want de weeën blijven maar komen; soms om de 2 minuten en soms om de 5 minuten. De verloskundige komt onze kant op en bij controle blijk ik al op 6 centimeter ontsluiting te zitten. Yes, al die pijn is niet voor niets geweest en we hebben dus niet voor niets gebeld!
Helaas kan ik de pijn van de weeën moeilijk wegpuffen en krijg ik gigantische last van mijn rug. Ik sta een tijdje onder de douche en krijg al persdrang. Hier mag ik een heel klein beetje aan toegeven. Ook ik de douche weet ik me geen houding meer te geven en ik wil in bed gaan liggen. Ondertussen is ook de kraamzorg gearriveerd. Deze keer gingen we namelijk voor een thuisbevalling. Ik blijk inmiddels op 9 centimeter te zitten, dit is echt snel gegaan! Die laatste centimeter is echter een drama… De verloskundige helpt hierbij mee, prettig is anders zullen we maar zeggen. Eindelijk mag ik persen, dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Voor mijn gevoel schiet het voor geen meter op. Meneer blijkt een sterrenkijkertje in een AAA ligging: totaal verkeerd dus! Ik word in alle mogelijke posities gezet zodat de baby de juiste gang kan maken. “Je mag nog twee keer persen, anders ga ik je inknippen”, zegt de verloskundige. Nou, ik zet alles op alles en gelukkig is inknippen niet nodig.
Op 8 april om 02.14 uur wordt onze Seth geboren. Met een ligging die volgens de theorieboeken onmogelijk is om zo te bevallen, vertelt de verloskundige. Na het uitkloppen van de navelstreng en de geboorte van de placenta, blijf ik helaas bloeden. Niet heel erg, maar elke keer een beetje. Even gaan plassen is waarschijnlijk de oplossing, maar helaas kan ik door de hoeveelheid bloedverlies al amper op mijn benen staan. Dat gaat hem niet worden, ook op bed niet. Het bloed blijft maar sijpelen en wordt zoveel, dat ze een ambulance moeten bellen en ik naar het ziekenhuis moet. Nadat de ambulancebroeders en verloskundige mij zo goed als gereed hebben gemaakt, moet ik naar beneden. Voorzichtig moet ik, met hun hulp, gaan staan. Na 5 seconden ga ik echter knock-out. Ik word wakker op bed met mijn benen in de lucht, geen idee wat er zich heeft afgespeeld. Later hoorde ik dat ik was weggevallen en snakte naar adem.
Naar beneden was dus makkelijker gezegd dan gedaan. Dan moeten ze mij dus maar tillen. Enig minpuntje: de trap is te smal om de draai te kunnen maken. Met andere woorden: de brandweer wordt gebeld om mij uit huis te takelen. Grappig detail: mijn collega is lid van de vrijwillige brandweer, op de hoogwerker. Voor mijn verlof hadden ze dus al de grootste lol dat ze mij misschien wel uit huis zouden moeten takelen. En zo geschiedde… Gelukkig wist ik welk raam ze door moesten en ben ik dus door de brandweer uit het raam getakeld. Het was inmiddels rond 05.00 uur en de meeste buurtbewoners sliepen. Toen ik weer veilig aan de grond stond (of eigenlijk lag), reden we met de ambulance naar het ziekenhuis in Deventer. Ondertussen was het gewogen bloedverlies bijna 1,5 liter…
In het ziekenhuis kreeg ik 4 uur lang weeënopwekkers en stopte het bloeden gelukkig. ’s Middags mochten we weer lekker naar huis! Wel gewapend met een voorraadje ijzertabletten. Met de kleine ging alles goed en ik was ook weer redelijk op de been, voor zover dat mogelijk is met 1,5 liter bloedverlies. Een waar spektakel waar wij, maar ook onze zoon, ons hele leven aan herinnerd zullen worden. De brandweerwagens waren namelijk niet aan te slepen als kraamcadeautjes. Zelfs de brandweer heeft nog een mooie bos bloemen afgeleverd! Al met al was het een zware bevalling, al kijk ik hier niet zo op terug. Vanaf de eerste wee om 23.00 uur tot de geboorte van onze zoon om 02.14 uur. Qua weeën was dit vergelijkbaar met de geboorte van onze dochter, echter met een spektakel van een nasleep…
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Lisa! Wow, deze geboorte is inderdaad wel heel bijzonder verlopen! Gelukkig is alles goed gekomen!
Wil jij, net als Lisa, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie