Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Lisa is 8 weken zwanger als ze een bloeding krijgt. Als ze na twee weken een echo krijgt, wordt ze enorm verrast. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Lisa.
Na ons trouwen waren we heel vlot in verwachting (lees: binnen een maand). Het kwam wat onverwachts, maar oh, wat was het welkom. Ik was gewoon geen typische moeder en met baby’s had ik al helemaal niets. Rond de acht weken hadden we een echo en konden wij een hartje zien kloppen. Wat er dan door je heen gaat is echt fantastisch. De dag erop hadden wij ‘s avonds onze vrienden op bezoek. Ik voelde wat, net alsof er van onderen iets uit liep. Ik wist niet hoe snel ik naar de badkamer moest gaan, dit klopte niet… En ja hoor, allemaal bloed. Ik plofte in tranen op de wc neer. Ik voelde iets groters uit mij floepen, om het zo maar te zeggen. Roepende naar beneden dat mijn man moest komen. Samen met een vriendin probeerde hij mij te kalmeren. We waren stuk van verdriet. ‘s Avonds hebben we nog contact gehad met de verloskundige en die vertelde dat we het maar even aan moesten kijken. Dit omdat ik ook nog geen krampen of iets in die trant had gehad. Het hele weekend waren we kapot. Ondertussen hadden we onze familie en vrienden het verdrietige nieuws verteld. Omdat ik na twee weken nog het gevoel had dat er iets niet in orde was heb ik de verloskundige gebeld. Op advies moesten we toch nog maar even komen voor een echo, er zouden wat resten achtergebleven kunnen zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Van tevoren nog snel even een zwangerschapstest gedaan, aangezien ik die toch nog in huis had en die was negatief. Op deze manier had ik de teleurstelling tenminste thuis gehad. Aangezien het alleen even een check was had ik besloten om alleen te gaan. Ik nam plaats voor de echo. En direct liet ze het horen, een kloppend hartje, zelfs de verloskundige wist niet wat haar overkwam. Ze had immers zelf de foto’s gezien van was er uit mij was gekomen, ja een vruchtje! “Je hebt gewoon een levend kindje in je buik!“, riep ze uit. Ik barstte direct in tranen uit want dit had ik niet verwacht, maar misschien stiekem wel gehoopt. Uiteindelijk was het de conclusie dat het een tweeling moest zijn geweest. Het vruchtje was bij de eerste echo al zo weg gezakt dat ze het niet gezien hebben. Na de bevalling werd het beeld van een tweeling bevestigt, dit konden ze namelijk zien aan de placenta.
Na een prima zwangerschap met alle bijbehorende kwaaltjes was ik het met bijna 40 weken echt zat. Ons meisje mocht nu wel komen. De ochtend van de 40 weken dacht ik: “dan maar iets overtijd, we zien het wel“. Ik had twee afspraken staan bij de verloskundige, een controle en een echo om het vruchtwater te checken. Ik lag nog lekker in bed toen ik van onderen een soort van ballon voelde knappen. Shit, dit zijn mijn vliezen! Met mijn hand tussen mijn benen ben ik naar de badkamer gehobbeld. Oké en nu? Een bakje, wat opvangen. Het moest doorzichtig zijn met wat witte vlokjes en ja, dat was het. De verloskundige gebeld en zij stond een uur later op de stoep. Het was inderdaad vruchtwater. Maar aangezien ik nog vrolijk in mijn pyjamabroek met panterprint door het huis liep, zou ze rond 15:00 uur weer terugkomen. Mijn man had besloten om naar huis te komen en hier verder te werken. Ik vond het eigenlijk niet nodig en zei dat het nog wel heel lang kon duren. Na de lunch ben ik maar even het huis gaan stofzuigen. Tijdens het stofzuigen kreeg ik een gigantische kramp en ben ik om 14:00 uur toch maar gaan liggen. Het werd van kwaad tot erger en ik zei tegen mijn man dat ik dit niet 10 uur zou gaan volhouden. Gelukkig was de verloskundige er stipt om 15:00 uur, hulde voor mensen die gewoon op tijd komen. Hoe fit ik die ochtend was, hoe slecht ik er nu uitzag. Ze ging kijken en voelde dat ik 4 centimeter ontsluiting had. Kijk, dat willen we horen! Dat was tevens het sein om snel naar het ziekenhuis te gaan. Die rit naar het ziekenhuis en de verloskamer, daar zullen we het maar niet over hebben, wat een ramp. Op de kamer aangekomen zat ik op 7 centimeter. Hoppa, dat gaat mooi! Op zich ook wel nodig want ik wist mij geen raad meer met al die weeën. En we waren pas 3 uur bezig. De laatste centimeter schoot niet op en de verloskundig heeft iets geholpen. Toen mocht ik eindelijk persen. Ik deed alles wat ik kon maar ze kwam er maar niet uit. De verloskundige dacht dat ze misschien een sterrenkijkertje was, de echo liet zien dat dit niet het geval was. Nogmaals maar alles op alles zetten. Ik hoorde het metalen ‘gereedschap’ al, en dacht: “dit gaan we echt niet gebruiken!“. En ja hoor, na 1,5 uur persen werd ons meisje geboren.
Opeens ben je dan echt papa en mama, een kindje op je borst waar je voor moet zorgen en waar je opeens verantwoordelijk voor bent. Ik vond het doodeng en wist niet goed hoe ik moest kijken. Natuurlijk was ik blij, maar ik bleef het eng vinden. Na een snelle douche was het tijd om naar huis te gaan. Vooraf aan de bevalling had ik mijzelf voorgenomen dat ik absoluut geen kraambezoek boven wou ontvangen. Nou oké, dat ging dus niet op. Ik kon namelijk helemaal niets. Verder ging het redelijk, mijn giga buik was bijna helemaal verdwenen en daar was ik wel blij mee. Alleen het vloeien bleef behoorlijk en ik kreeg gigantische koorts waardoor ik opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Er zaten nog heel veel resten in mijn baarmoeder die eruit moesten en er werd een curettage gepland. Ik vond het erg spannend en toen ik klaar gemaakt werd voor de OK kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Komen die kraamtranen net even op het verkeerde moment. Ik kreeg een ruggenprik omdat ik borstvoeding gaf, gelukkig heb ik hier echt helemaal niets van gevoelt. De ingreep ging snel en ik moest naar een uitslaapzaal. Ik lag hier tussen drie gordijnen en een muur en doordat ik mijn benen niet kon bewegen raakte ik helemaal in paniek. Alle toeters en bellen gingen af en gelukkig konden ze mij kalmeren. Ik mocht snel weer terug naar onze kamer. De volgende dag mochten we eindelijk naar huis. Ik voelde mij zoveel beter dan de dagen voor de ingreep en eindelijk konden we echt van onze kraamtijd genieten.
Nu is ons poppetje alweer 1 en het jaar is echt voorbijgevlogen. Het begin was ontzettend wennen en spannend, maar ik kan nu echt geen leven zonder ons meisje voorstellen. Dat je zoveel van iemand kan houden, echt onbeschrijfelijk.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Lisa! Wat een heftig begin van je zwangerschap en ook tijdens de kraamweek! Fijn om te lezen dat je je na de ingreep beter voelde en lekker kon genieten!
Wil jij ook graag, net als Lisa, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie