Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Vandaag en morgen kun je een extra bevallingsverhaal lezen! Ook al is Lisa pas over een maand uitgerekend, ze heeft al maanden het voorgevoel dat ze op haar eigen verjaardag gaat bevallen… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Lisa. 

Gedurende mijn hele zwangerschap heb ik altijd het voorgevoel gehad dat ik zou bevallen op mijn verjaardag, 21 mei. Ook al was ik uitgerekend op 15 juni. Ik wou absoluut niet bevallen op mijn verjaardag. Dat zou zowel voor haar als voor mij niet leuk zijn, vond ik.

Vrijdagmiddag, 19 mei. Mijn dagen bestonden uit eten, rusten, wachten en het enige actieve wat er nog van af kon was een korte wandeling met de hond. Die middag was ik plots druk in de weer en had ik alles gepoetst. Tegen het eind van de middag was ik helemaal kapot, ging ik in bad en waggelde daarna naar de bank. Ik probeerde wat te slapen maar dit lukte niet, dus scrolde ik even door Instagram en begon in mezelf uit te tellen (voor de zoveelste keer) hoe lang het voor de baby nog zou mogen duren voor het een ideaal moment was om geboren te worden.

En toen voelde ik iets. Het was duidelijk niet het zoveelste schopje tegen mijn blaas. Niet pijnlijk, maar ik stond recht en ging naar de keuken. Daar stond ik dan, ineens in een plas water. Alsof het niets was. Het enige wat ik kon denken was dat ik zojuist alles gepoetst had en dus moest maken dat ik een dweil had om op te gaan staan. Ik probeerde het water wat op te dweilen maar het bleef komen. Onze hond kwam bij me staan en keek me stomverbaasd aan. Wat nu? Ik was alleen thuis. In alle rust en kalmte belde ik mijn vriend die nog aan het werken was om te vragen wanneer hij klaar was. ‘Mijn vliezen zijn gebroken’, zei ik. ‘Nee, serieus? Ben je echt zeker?’, vroeg hij verbaasd, waarop ik zei: ‘Ja alles loopt er uit, kom naar huis, voorzichtig onderweg!’.

020

En daarna belde ik het ziekenhuis om te zeggen dat we eraan zouden komen. Ik ging nog even onder de douche om mijn benen af te spoelen maar dat had niet veel zin want 2 minuten later stond ik alweer in een plas water. Mijn ouders kwamen de hond halen en waren zo ontzettend zenuwachtig. Wonder boven wonder was ik zo kalm, alsof ik nergens bang voor was. Ik kreeg alleen maar stress van hun zenuwen.
Onderweg naar het ziekenhuis begonnen mijn weeën. Om de 5 minuten en ook al vrij hevig. Ik ging dit niet kunnen zonder verdoving, dat had ik in de auto al door. Die rit naar het ziekenhuis was ook zo speciaal. We hebben elkaar continu dolgelukkig aangekeken, vragend aan elkaar of we er klaar voor waren, dat we binnen een paar uur echt mama en papa zullen zijn.

19:00 uur. In het ziekenhuis werden de weeën al snel heviger en pijnlijker. En dan denk je aan de beelden die je op televisie hebt gezien. Brullende vrouwen en vruchtwater dat in het gezicht van de gynaecoloog spuit. Ik wou niet zo’n schreeuwende vrouw zijn, ik wou niet afzien.

We moesten nog even wachten in de wachtkamer maar daar zag de verpleegster al snel dat ik geen blijf wist met mezelf. Ze brachten ons naar een verloskamer. Gelukkig kreeg ik mijn verdoving snel en vanaf toen werd ik zo rustig. We keken nog een film en om de zoveel tijd kwamen ze controleren hoeveel ontsluiting ik al had. Mijn weeën voelde ik niet meer. Ik was zo benieuwd om haar eindelijk te ontmoeten. Zo nieuwsgierig naar hoe ze eruit zou zien. De uren vlogen voorbij en ondertussen was mijn vriend in slaap gevallen. Dus ik besloot ook maar even een dutje te doen.

02:20 uur. Ik werd wakker en voelde wat druk beneden. Toen ze kwamen kijken bleek haar hoofdje al zichtbaar te zijn. De vroedvrouw en de assistent van de gynaecoloog maakten alles klaar voor de bevalling. Eindelijk was het moment daar. En alsof het niks was, lag er na een kwartier persen een huilende baby op mij. Het eerste wat ik deed was kijken of het echt een meisje was. Onze kleine baby. Zo perfect, zo volmaakt met zo’n schattig meisjeshuiltje! Zo hulpeloos. Ze kon niet lang blijven liggen want omdat ze 4 weken te vroeg geboren was, moest ze meteen naar de couveuse. Er waren geen problemen, maar dit hadden ze ons al gezegd van het moment dat we in het ziekenhuis aankwamen.

roze

Hartverscheurend, want daar blijf je dan achter in je bed. 8 maanden lang veilig bij mij, en dan plots weg. Mijn vriend is meegegaan en ik lag dus alleen te wachten op het moment dat de vroedvrouw mij kwam helpen. Verschrikkelijk. Het leek eeuwen te duren. En toen kwamen ze mij eindelijk halen om naar haar toe te gaan. Het moment dat we haar daar zagen liggen was onbeschrijfelijk. Zo perfect, ze had 10 vingertjes en 10 teentjes.

En nu begrijp ik alle ouders. Want toen ik eindelijk ons meisje zag, werd ik overvallen van zo’n bijzondere vorm van liefde waarvan ik niet wist dat ik het in mij had. Een kind op de wereld zetten is écht het mooiste wat er bestaat. Ook ben ik zo trots op mijn vriend. Want ook al maakte hij het allemaal mee vanaf de zijlijn, hij heeft mij zo goed gesteund op elke moment en is zo kalm gebleven de hele tijd!

Ik weet dat er mama’s zijn die een verschrikkelijke bevalling hebben doorgemaakt maar ik heb zo’n heimwee naar die van mij. Ik zou het 10 keer opnieuw willen doen! Emotioneel vond ik het ook zo moeilijk om de pyjama waarin ik bevallen ben nadien uit te wassen.

En gelukkig was het net de dag voor mijn verjaardag. Zo hoeven we onze eigen speciale dag toch niet delen ;-)

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Lisa! Wat bijzonder dat jouw voorgevoel bijna uitkwam! En wat fijn dat je terugkijkt op een hele mooie bevalling. Ik denk niet dat er veel vrouwen zijn die heimwee hebben naar hun bevalling ;)

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook , Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com