Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Lindsey is 16 als ze zwanger raakt van haar eerste kindje. Ze staat er helemaal alleen voor en bevalt met 27 weken van een piepklein meisje. Lees het indrukwekkende bevallingsverhaal van Lindsey.

Daar zat ik dan op mijn kamertje in mijn ouders huis. Zestien jaar oud (jong) en een zwangerschapstest in mijn handen. Ik had anderhalf jaar een relatie met mijn toenmalige vriendje en was er op mijn zestiende van overtuigd dat ik oud zou worden met hem.. Anderhalf jaar was tenslotte wel heel lang! Nog even en ik wist zeker of het zo was. Een tweetal minuten later, die uren leken te duren, en daar was het antwoord. ZWANGER 4-5 weken. En nu?

Je kan waarschijnlijk wel raden dat het snel over was tussen mij en mijn vriendje, want die zat echt nog niet te wachten op een kind. Mijn ouders waren inmiddels ook op de hoogte van het babynieuws en steunden mij gelukkig volledig in alles wat ik besliste om te doen. Die beslissing was om het kindje te houden. Ik was inmiddels 7 weken en mocht voor mijn eerste echo naar de gynaecoloog. Ik moest onder behandeling van de gynaecoloog blijven vanwege mijn diabetes (ook bekend als suikerziekte). Alles was goed. Talloze echo’s heb ik gekregen en steeds leek alles prima te gaan. Een gezond kindje, dat goed groeide. Soms leek het wat klein maar de gynaecoloog sprak nooit over iets zorgwekkends.

Lindsay2

Tot op de dag dat alle blijdschap veranderde in een wereld van angst en pijn. 6 Juli 2010: de dag van de halve finale van het WK! Nederland speelde en iedereen was blij, ook ik. Totdat de gynaecoloog mij mededeelde dat de navelstreng die mij en het nog ongeboren kindje in mijn buik verbond werd dichtgeknepen. Hoe dit kon weet ik helaas tot op de dag van vandaag nog steeds niet maar het was zo. Mijn kindje zou sowieso voor de 30 weken geboren worden en zou daarom ook niet in mijn woonplaats in het ziekenhuis geboren kunnen worden. Ik moest naar een ander ziekenhuis waar het wel mogelijk was. Het enige beschikbare plekje was in het VU dus zou ik diezelfde dag nog naar Amsterdam worden gebracht met de ambulance.

 
Helaas ging dit iets anders. Zoals al gezegd was het de halve finale van het WK en dat was een enorme prestatie! Het ambulancepersoneel was ook enthousiast aan het kijken en besloot dus om deze avond enkel voor spoed en noodgevallen te rijden. Morgen was ik de eerste. Als een jong hert lag ik daar in het ziekenhuisbedje. Morgen, morgen zouden ik en vooral mijn nog ongeboren kindje pas op een veilige plaats zijn. Ergens waar ze mijn maar vooral haar leven zouden kunnen redden. Ik kon mij hier niet bij neerleggen en uiteindelijk heb ik mijn ouders ervan weten te overtuigen dat het echt van belang was om mij meteen naar Amsterdam te brengen. Dus op eigen houtje toch die kant op gegaan. Onderweg hoorde we de bussen toeteren op de momenten dat er gescoord werd. Het kon me niets doen. Ik staarde uit het raam en heb gebeden voor het leven van mijn kind. Eindelijk op de plek waar we de meeste zekerheden hadden. Ondanks dat het nog steeds doodeng was en ik me vreselijk voelde, wat ging er gebeuren? Wat kon ik verwachten? Hoelang zou het nog duren? Zomaar een paar vragen die steeds rondspookten in mijn hoofd.
Het personeel in het VU was geweldig! Omdat ik zo jong en doodsbang was, vroeg mijn moeder of het mogelijk was om een logeerbedje te kunnen krijgen (op de kinderafdeling vaak aanwezig voor de ouders die blijven slapen). Of dit mogelijk was? Ja, het was mogelijk maar ze gingen kijken of er niet een betere oplossing was voor mijn moeder. Een paar minuten later was er geregeld dat ze in het bed naast mij mocht blijven slapen. Dat niet alleen: ook zou ze eten en drinken meekrijgen. Ze werd als “patiënt” opgenomen zolang het bed niet nodig was, over service gesproken!! De eerste nacht ziekenhuis ging redelijk en heb nog best kunnen slapen.

020
7 Juli 2010, nu kwam pas echt het hele circus op me af. Ik krijg een spuit die de rijping van de longen stimuleerde en het kindje zou helpen wanneer het in deze grote, boze wereld terecht zou komen. Deze spuit zou ik nu en, als ik het me goed herinner, 24 uur later nog een keer krijgen. Ook heb ik uitleg gekregen over de NICU (Neonatologie Intensive Care Unit). Tot op dat moment had ik nog nooit gehoord van een couveuse, een prematuur, een dysmatuur en alle ander dingen die op me afkwamen. Op 7 Juli hebben ze in het VU ook nog hun eigen onderzoeken kunnen doen. Dat was wel super fijn, ze wisten daar nu ook wat er aan de hand was en hoe de situatie zat. Het bezoek van die dag vertelde ik dat het de laatste keer was dat ze mij zwanger zouden zien. De reacties kun je je waarschijnlijk wel voorstellen: ‘doe niet zo gek’, ‘blijf positief’ en ‘welnee’ waren de antwoorden. Nou, zo gek was het allemaal niet…
Op 8 Juli moest ik om de 03:00 uur aan de CTG om in de gaten te houden hoe het met mijn kindje in mijn buik ging. Ook die dag kreeg ik nog een hoop informatie en er kwam zoveel op mij af. Die middag stelde mijn moeder me een vraag die me ineens met mijn neus nog harder in de realiteit drukte. Wat wil je doen met het kindje als het toch niet goed gaat en ze het niet redt? BAM, dat was even een klap in mijn gezicht, maar wel de harde realiteit! Ik ben toen na gaan denken, want kon op dat moment nog weinig erover zeggen. Uiteindelijk was daar de laatste CTG-scan voordat alles begon. Tussen 22.00 en 22.15 kwamen ze mijn kamer binnen gestormd. Het moest nu gaan gebeuren, anders zou het kindje het niet redden. Ik werd naar de OK gebracht en kan me niets meer herinneren van de weg, de ruggenprik. Ik weet het niet meer! Wel weet ik dat ik had besloten dat ik mijn dochter moest zien voordat ze weg zou zijn.

Ik heb via de operatielamp kunnen meekijken wat er gebeurde. Of dit de bedoeling is geweest? Ik denk het nog steeds niet. Maar zo had ik de zekerheid dat ik mijn dochter een keer levend zou zien. Het ging supersnel: om 23:01 uur is Marley Jymella geboren! Mijn moeder die aanwezig was bij de keizersnede vroeg of ik het goed vond dat ze meeging met haar om te kijken hoe het ging. Ik vond dit goed, maar al snel werd ze teruggeroepen. Ik had een soort paniekaanval en ze moesten me met drie man vasthouden. Voor iemand die enkel haar hoofd en armen kan bewegen een beste prestatie! Ze hebben me toen ook nog helemaal onder narcose gebracht. Na anderhalf á twee uur kwam ik bij en wilde ik maar twee dingen! Ik wilde mijn dochter kunnen zien en dat mijn vader kwam. Beiden werden gerealiseerd.

Lindsay4

Lindsay3
De eerste keer dat ik daar dat kleine mini mensje zag schrok ik me rot! 27 weken zwanger geweest en daar lag mijn kindje. Ze was een prematuur en een dysmatuur. Met haar 30 CM en 570 Gram kun je je voorstellen dat het niets voorstelde wat daar in de couveuse lag te vechten voor haar leven! Er zijn in die tijd zoveel dingen gebeurt. Na 5 dagen moest ik weg uit het ziekenhuis en kwam ik in een Ronald McDonald huis. Wat is dat allemaal goed geregeld zeg! Ik heb nog heel lang moeten wachten totdat ik voor het eerst Marley echt mocht vasthouden. Ze moest eerst een gewicht van één kilo behalen voordat ze uit de couveuse mocht. Vanwege een infectie die ze opliep duurde het nog langer en na een maand wachten was eindelijk de dag dat ik mocht buidelen met mijn meisje. Wat een fijn gevoel om haar eindelijk echt tegen mij aan te voelen! Om haar zo dichtbij mogelijk te hebben en om haar mijn warmte te geven.

Ondanks dat het niet ideaal was dat ik alleen was, zaten er ook voordelen aan. Alleen ik mocht buidelen en hoefde dat bijzondere moment dus ook niet te delen! Marley’s biologische vader heeft haar nooit gezien. Zijn moeder is wel een keer langs geweest maar begon vragen te stellen over vaderschapstesten en dat soort onzin, en is er dan ook min of meer uitgezet door het behandelend personeel op de afdeling.
Het is een heftige tijd geweest. Je ziet kindjes komen en gaan, maar ook kindjes die overlijden zijn op de NICU aan de orde. Dit zijn momenten die je nooit vergeet! Een ouder die in huilen uitbreekt, het verschrikkelijke geluid van een monitor dat aangeeft dat er geen tekenen van leven meer zijn. Ik zal dat nooit meer vergeten! Elke dag opnieuw heb ik gebeden voor het leven van Marley, maar ook voor de leventjes van al die andere zieke baby’s die daar lagen!

Lindsey1
Na anderhalve maand mocht en kon Marley worden overgebracht naar het ziekenhuis in mijn woonplaats. Ook daar was er weer super zorg en heeft iedereen zijn uiterste best gedaan om mij en Marley te helpen. Voor iedereen was ik wel een beetje bijzonder. Een 16-jarige komen ze niet vaak tegen op de afdelingen waar ik allemaal geweest ben. Ik kon dan ook overal rekenen op fantastische zorg. Daar ben ik nog steeds heel dankbaar voor. Na veel vooruitgang, maar ook tegenslagen,deed Marley het fantastisch. Ze heeft gestreden voor haar leven en heeft het gekregen! Op 8 oktober was ik uitgerekend en ook al weet ik niet meer de precieze datum dat Marley naar huis mocht, het was rond de 8e van oktober. Drie maanden lang in het ziekenhuis  zat erop en het voelde fantastisch om eindelijk mijn kleine meisje mee naar huis te mogen nemen. Nog steeds was het een ieniemienie mensje. Maatje 44 was nog te groot, maar dat maakte me niets uit! Voor mij was dit het mooiste kindje op aarde. Wanneer ik nu terug kijk naar de foto’s denk ik dat ze misschien toentertijd toch nog niet zo mooi was, maar dat is nu helemaal goed gekomen hoor!

Lieve Lindsey, wat een ontzettend heftig verhaal! Ik heb heel veel respect voor je, dat je op jonge leeftijd en alleenstaand je zo staande hebt weten te houden. Marley is gezegend met zo’n moeder als jij! 

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de comments of op Facebook , Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com

roze