Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Laury heeft een goede zwangerschap, tot ze vanaf 32 weken meer klachten krijgt. Na veel last te hebben van bekkeninstabiliteit, breken Laury’s vliezen. Als ze bijna de eindstreep gehaald heeft, blijkt haar zoontje er niet uit te kunnen en neemt alles een andere wending. Lees het heftige bevallingsverhaal van Laury.
10 maart
Ik heb al geruimde tijd pijn in mijn zij en bovenrug. Na een bezoekje aan de verloskundige word ik doorgestuurd naar het ziekenhuis omdat ze het niet vertrouwen. Na een gesprek met de gynaecoloog en een tijd aan het CTG-apparaat te hebben gezeten, besluit de arts om pijnstilling voor te schrijven. Waarschijnlijk drukt de baby op mijn organen en is dat wat de pijn veroorzaakt. Meneer is namelijk vrij groot en loopt aardig voor op schema! Maar iedereen in mijn omgeving blijft benoemen dat het bij hun ook werd gezegd en het absoluut niet zo was. Als ik eerlijk ben, mag de kleine nu wel komen!
18 maart
De pijnstilling doet zijn werk wanneer ik het echt niet meer uithoud. Het enige wat ik nog kan is liggen op de bank in een bepaalde houding. Niet echt de meest plezierige manier om de laatste weken door te komen, maar goed we doen het ermee. Lang leve Netflix. De gynaecoloog drukt me tijdens de afspraak op het hart dat hij actie zal ondernemen wanneer het kan. Ik zal eerst de 37-weken grens voorbij moeten zijn en we maken een afspraak voor de 24ste om op controle te komen. Dan kunnen we eventueel een afspraak maken voor inleiding, omdat hij anders gewoon niet meer past en het een moeizame bevalling zou kunnen worden.
24 maart
Aangekomen bij de afspraak besluit de dienstdoende gynaecoloog me meteen te strippen. Zoals ze zelf zei: ‘ja, nu ben ik daar toch al bezig’. Gelukkig kon ik er ook wel om lachen en na het vastzetten van een datum voor inleiding op 1 april gaan we weer op weg naar huis. Ze gaf nog wel aan dat ze denkt dat ik 1 april niet ga halen.
In het weekend wat daar op volgt is het onrustig en er rommelt een hoop. Ook verlies ik, terwijl mijn moeder en schoonmoeder ons huis poetsen, de slijmprop. Maar helaas, op zondag ben ik 38 weken en is alles weer bedaard. Er is geen spoor van een naderende bevalling. Ook is de pijn in mijn zij en rug onder controle en dat maakt dat ik weer wat mobieler ben en weer wat meer kan genieten van het gewoel in mijn buik.
28 maart
Ik ben emotioneel en onrustig. De nesteldrang neemt nog ergere vormen toe en ineens MOET van alles opnieuw worden gewassen, gestreken en opgedekt. Het wiegje word opnieuw opgemaakt en ook het ledikantje. Als ’s avonds manlief thuiskomt, ben ik emotioneel en kan ik er geen vinger opleggen. Vast de vermoeidheid!
29 maart
Ik help die dag een vriendin die 8 weken ervoor is bevallen. Ze heeft de griep te pakken en ik ondersteun haar waar ik kan. Ik geef een flesje en kroel met de kleine zodat ze even kan douchen en kan bijkomen. De kleine man in mijn buik vindt zijn vriendje op mijn buik wel gezellig en is volop aan het trappen. Na een middag bij mijn vriendin te hebben doorgebracht, ga ik naar huis en ik zit goed in mijn vel. Waarbij zij nog grapt dat dit misschien de bevalling wel een zetje heeft gegeven. De pijn is eigenlijk zo goed als niet meer aanwezig, halleluja!
’s Avonds vind ik eindelijk de raamsticker die ik al heel lang zoek! Een Zwitsal hoofdje in het licht blauw met daaronder zijn naam. Zo, die kan maar beter alvast besteld zijn :).
30 maart:
Het is 04:45 uur als ik, zoals elke nacht, voor de zoveelste keer naar de wc ga. Als ik terug ga liggen lijkt er ineens iets te gebeuren. Ik voel mijn rug zeuren, de kleine draait en er lijkt iets te knappen. Ik voel meteen van alles langs mijn benen lopen. Ik maak mijn man wakker en zeg dat hij een handdoek moet pakken omdat mijn vliezen zijn gebroken. Hij vraagt serieus of ik niet gewoon in mijn broek plas…
Ik ben zo blij als een kind want nu hoef ik dus niet te worden ingeleid, mijn lijf start het zelf! En in die euforie bel ik de verloskundige terwijl mijn man gaat douchen. Ze begint te lachen wanneer ze mijn blijdschap hoort. Na overleg bel ik het ziekenhuis en mogen we komen. Mijn man belt zijn werk dat hij niet komt en hop daar gaan we. Even mijn zus bellen want dat had ik beloofd, ze wilde zo graag een seintje wanneer haar neefje geboren zou worden.
Aangekomen in het ziekenhuis word ik aan de monitor gelegd. Om 09:00 uur blijk ik voldoende ontsluiting te hebben om te mogen blijven, ondanks dat er weinig weeënactiviteit is. Om 10:30 uur word ik losgekoppeld van de monitor en mag ik gaan douchen om de toegenomen weeën op te vangen. Ze zijn echter zodanig dat ik ze niet te boven kan komen. Onder de douche stort ik half in omdat de pijn niet afneemt en ik niet op adem kan komen. Gelukkig zien de lieve dames ook dat ik er niet uit kan komen en even later zijn we op weg voor de ruggenprik. Na 6 (!!!) keer prikken zit hij er eindelijk in. De dienstdoende arts ziet meteen waar mijn pijn in de zwangerschap vandaan komt, het bovenste deel van mijn rug is helemaal verdraaid. Waarschijnlijk door de zwaarte van de baby tijdens de zwangerschap en mijn toch al slechte rug.
Dit bemoeilijkte het prikken en nadat het hoofd van de afdeling eindelijk de goede ruggenprik zet (want als het hem niet had gelukt dan was het niemand gelukt, volgens hemzelf) gaan we weer na beneden. Eindelijk op adem komen en heel de middag verkondig ik dat ik zo het nog wel een paar keer kan..
Rond 18:00 uur heb ik 8 centimeter ontsluiting maar de baby ligt er niet goed voor. Ik moet op mijn zij rustig mee gaan persen zodat hij goed komt te liggen. Om 19:45 uur heb ik volledige ontsluiting en in de diverse houdingen (ik zal de details besparen) mee persen hebben me nogal uitgeput. Ondanks dat de kleine nog steeds niet goed ervoor ligt mag ik toch gaan persen.
Om 21:15 uur zien de verlosdames dat ik het niet meer trek en dat er geen schot in zit. De gynaecoloog komt langs (de 4e al van die dag) en probeert met man en macht mee te helpen (ook deze details zal ik jullie besparen). Het is een wonder dat alles nog heel is daar beneden. Hij kijkt me aan en vraagt wat ik wil. Met een vacuüm zou hij de baby eruit kunnen krijgen, maar dan zal hij waarschijnlijk vast komen te zitten met zijn schouders. Ik kijk hem aan en wissel een blik met mijn man. ‘Keizersnede’, zeg ik resoluut, ‘want hij moet er uit en ook hij raakt uitgeput van dit alles’. Ik word intens verdrietig dat het me niet ‘zelf’ is gelukt en tegelijkertijd heel boos. Waarom luisterden ze nou niet toen ik bij vorige afspraken aangaf dat hij niet zou passen!
Mijn man geef ik opdracht het thuisfront in te lichten want die wisten (m.u.v. mijn zus, zwager en 2 schoonzussen) van niets. En wat voor mijn gevoel maar enkele minuten duurde bleek wel even langer want bij het naar buiten gaan stond iedereen daar te wachten op de gang. Het was fijn ze allemaal te zien onderweg naar de O.K.
Om 23:13 kwam ons lieve ventje Sem eindelijk ter wereld. Flink gehavend en onder de indruk van de bevalling (wij beide) maar kerngezond. Nadat ze mij hebben verzorgd mag Ik dan eindelijk bij hem! Het herstel viel wel even tegen. Er was door de vele ruggenprikken (uiteindelijk 7 inclusief die voor de O.K.) hersenvocht uit mijn ruggenmerg gaan lekken en dit veroorzaakte ondraaglijke hoofdpijn. We mochten zaterdagochtend naar huis maar op zondag was ik dus alweer terug. Ze namen veel bloed af en spoten dit met een dikke naald terug mijn ruggenmerg in zodat het bloed het lek zou vinden en dicht zou maken.
Dankzij onze families en onwijs lieve kraamverzorgster hebben we een fijne kraamtijd gehad en genoeg ondersteuning. Maar oh, wat zou ik de volgende keer toch graag ‘zelf’ doen of een geplande keizersnede zodat ik mentaal voorbereid ben, want dit alles heeft er toch wel ingehakt!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Laury! Wat een zware zwangerschap en onverwachte afloop van de bevalling! Ik kan me indenken dat het verwerken van deze gebeurtenis niet zomaar lukt.
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook , Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Wat akelig dat je door de ruggenprikken zo’n hoofdpijn kreeg. Dat is een complicatie die ik nog niet kende.
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…10 basisregels voor schoonmaken in de keuken!