6 december, de dag dat ik uitgerekend ben. Ik voel nog niks. Al dagen ben ik best zenuwachtig, het kan tenslotte elk moment beginnen. Elke ochtend word ik, toch wel teleurgesteld, wakker. Ze zeggen tenslotte dat het vaak ’s nachts begint… Vanaf de 6e word ik steeds vaker overspoeld door emoties zoals boosheid, verdriet, chagrijnig. Ik ben er klaar mee. Klaar met zwanger zijn. Ook al geniet ik nog wel van de schopjes en bewegingen in mijn buik, de rugpijn, het constante plassen en het ‘wachten’ breekt me op. Zeker gezien er al meerdere vrouwen van de Centered Pregnancy groep bevallen zijn terwijl zij later uitgerekend waren.
Het wordt 12 december en we hebben een afspraak bij de verloskundige. Ik geef aan dat mijn emoties all over the place zijn en ik er klaar mee ben. Ze stelt voor om me te strippen. Hierbij voelt ze inwendig en probeert ze de baarmoedermond wat los te masseren. Dit kan er voor zorgen dat er binnen twee dagen weeën ontstaan, maar alleen als je baby er al klaar voor is. Op dat moment had ik 1/1,5 cm ontsluiting en de baarmoedermond was voor driekwart verstreken. Vol goede moed ben ik gaan slapen die avond, maar helaas niks.
14 december weer een strip poging, nu door een andere verloskundige die het iets harder deed.. Haar tip: ga straks naar de sauna en dan lekker vrijen want elk beetje helpt! Heerlijk dagje gehad saampjes met wat voorweeën, maar niets dat doorzet.
Voor vrijdag 16 december staat er een afspraak in het ziekenhuis gepland om te praten over het inleiden, wat 4 dagen later zou gaan gebeuren. De nacht van donderdag op vrijdag werd ik wakker van een volle blaas. Toen ik recht stond voelde ik druppels langs mijn benen. Vruchtwater?? Mijn hard ging sneller kloppen maar ik durfde er nog niet helemaal op te vertrouwen. Maar snel plassen en weer naar bed. 7 uur ’s ochtends weer naar de wc. Voor ik rechtop zat voelde ik een ‘plasje’ zonder dat ik zelf aan het plassen was. Toen wist ik het zeker: gebroken vliezen! Oké, vandaag zal het gaan gebeuren, rustig blijven!
Pas toen de wekker een uur later ging, heb ik mijn vriend op de hoogte gebracht. Rond 8 uur begonnen de weeën en heb ik de verloskundige op de hoogte gebracht van de vorderingen. Zij gaf aan het ziekenhuis af te bellen. Eind van de ochtend kwam ze langs gaf ze aan. De weeën werden snel heftiger. Ik voelde al snel een constante pijn in mijn onderrug en bekken. Weeënstorm???? Al snel wist ik niet hoe ik moest puffen. De verloskundige kwam langs en zag dit. Ze probeerde mee te voelen wanneer ik een wee had maar kon dit maar moeilijk voelen. Wel leerde ze me dat de weeën niet constant waren maar bovenop de constante pijn kwamen en gingen. Om 11 uur had ik 2,5 cm ontsluiting. Ze ging weer weg voor bezoekjes en belde om 1 uur op. Mijn vriend gaf aan dat ik op bed lag en rustig was. Ze dachten achteraf denk ik dat ik geslapen had en zouden weer komen als wij dat nodig vonden. De weeën werden heftiger en de pijn in mijn onderrug was nog steeds constant aanwezig.
Rond 4 uur was ik op. Mijn vriend heeft de verloskundige gebeld en toen ze er waren heb ik aangegeven graag een epiduraal (ruggenprik) te willen. Met dit tempo zou ik kapot zijn op het moment dat ik zou moeten persen. Ze controleerde me op dat moment: 4,5 cm ontsluiting. We gingen naar het ziekenhuis dichtbij. In het ziekenhuis aangekomen moest ik eerst aan de CTG om te zien hoe de hartslag van de kleine was en om de weeënactiviteit in beeld te brengen. Pfff, nog een half uur wachten. Voor ik de ruggenprik kreeg checkte ze nog even de ontsluiting. Het was toen half 6 en ik had 5 à 6 cm ontsluiting. De ruggenprik kon nog net. Ik en de kleine in mijn buik werden aan allerlei apparatuur gelegd om ons beide te controleren. Toen de ruggenprik werkte voelde ik me zo fijn. Ik kon even ontspannen en bijkomen.
Een paar uur later controleerde ze de ontsluiting weer: 7 cm. Dit ging niet snel genoeg dus kreeg ik in mijn infuus ook wat weeënopwekkers. Tegen 9 uur voelde ik de weeën en mijn rug weer steeds pijnlijker. Helaas was hier niks aan te doen en moest ik deze wegpuffen. Tegen 10 uur had ik zo goed als volledige ontsluiting. Ik mocht eindelijk gaan persen! Na 25 min gaven ze aan dat als we het samen zouden doen, met de vacuümpomp het wel zou moeten lukken. Ik vertrouwde volledig op de professionaliteit van het ziekenhuis.
Achteraf hoorde ik dat de kleine meid bij elke wee problemen kreeg met hartslag en ze de noodzaak zagen haar snel te halen. Een paar persweeën later en ze werd op mijn buik gelegd. Helaas wel ingeknipt maar dit had ik pas bij het hechten door. Ze zat nog helemaal onder de huidsmeer en tilde al snel d’r hoofdje op om ons te kunnen bekijken. Mijn vriend heeft de navelstreng doorgeknipt. Helaas wilde de placenta niet zelf komen dus moest ik een uur na de geboorte onder een klein roesje om hem operatief te laten verwijderen. Al snel was ik weer bij hiervan. We moesten nog een nachtje in het ziekenhuis blijven. Gelukkig was alles goed met de kleine meid en kon de ochtend erop het plezier beginnen!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Laura! Wat heb jij lang moeten wachten tot je jullie kleine meid in je armen kon houden!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Nog best een pittige bevalling met inknippen en dan daarna ook nog een roesje om de placenta te verwijderen. Bevallingen blijven toch maar onvoorspelbaar!
Vlijtig Liesje onlangs geplaatst…Wenkbrauwen epileren met een touwtje