De Bevalling van: Laura*

Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Laura* is 40 weken zwanger en denkt dat het nog wel even zal duren voordat de baby zich meldt. Niet wetende dat haar wereld er een paar uurtjes later héél anders uit ziet! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Laura*. 

Het is 10 juli 2016. Eindelijk weer een echte zomerse dag! Vandaag ben ik 40 weken zwanger, maar het zal nog wel even duren. Voel me niet anders dan de afgelopen dagen, wel eindelijk weer eens een redelijke nacht gemaakt. Dus straks maar even gezellig naar de rommelmarkt. Om 12.00 uur ga ik nog even snel naar de wc. Huh, oké dat was raar… Het voelde net aslof er wat knapte in mijn buik! Een beetje vocht… Toch mijn vriend maar even roepen. Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken! De rommelmarkt kunnen we wel vergeten. En nu? Oh ja, de verloskundige bellen.

De verloskundige vraagt of ik ergens last van heb. Ik vertel haar dat er niks aan de hand is, maar dat mijn vliezen zojuist zijn gebroken. Ze komt er zo aan. Tien minuutjes laten ga ik nog maar even naar de wc, al weet ik eigenlijk niet of ik moet plassen. Het voelt allemaal een beetje vies en raar! Daarna ga ik maar even naar buiten. Maar om 12:25 voel ik al een flinke wee. Nu moeten we even bijhouden hoeveel tijd er tussen zit. Gelukkig neemt mijn vriend dit op, want het doet toch wel een beetje pijn! ‘Het gaat goed hoor, niks aan de hand, ze komt er zo aan!‘, zegt mijn vriend. Hij heeft al lang in de gaten dat dit een beetje sneller gaat dan in de boekjes staat.

Ik word ondertussen steeds onrustiger. Wil ik zitten? Liggen? Of toch maar op m’n knieën op de grond! Ondertussen doet mijn rug wel echt veel pijn. En ergens begint het wel wat te knagen, ze hadden toch verteld dat er ook momenten tussen de weeën zitten dat je gewoon even niks voelt? Geen pijn… Even ontspannen… Bij mij dus niet!

Om 12:35 gaat de bel. Daar is ze eindelijk! Ik lig inmiddels op de bank en weet me geen houding te geven.
De verloskundige kijkt even snel om het hoekje van de deur, roept tegen m’n vriend dat hij me naar boven moet brengen en dat zij haar tas haalt… Ik vraag me af waarom ik nu eerst naar boven moet? Ik moet straks toch ook weer de trap af, want ik wil in het ziekenhuis bevallen. Maar ik laat het allemaal over me heen komen en doe gehoorzaam wat ze zegt!

Eenmaal boven lig ik op bed, of nouja, liggen… Dat is op dit moment verre van prettig maar het zal er allemaal wel bij horen. De weeën worden steeds heftiger en ik begin me ondertussen af te vragen hoe vrouwen dit überhaupt volhouden 5 uur lang? Volgens de verloskundige heb ik een weeënstorm… Het zal wel, ik weet niet hoelang dit gaat duren of wat het verder in houdt, dus ik leg me er maar bij neer. De verloskundige checkt hoeveel ontsluiting ik heb en roept verbaasd: ‘je hebt volledige ontsluiting, dus het gaat niet lang meer duren!‘. Huh, wat?

Dit gaat me even te snel… De kraamverzorgster moet gebeld worden, ik geef instructies waar het telefoonnummer ligt! Ik had natuurlijk alles in de tas gedaan, die mee moest naar het ziekenhuis. Mijn vriend belt mijn moeder om te vertellen dat ze naar ons huis kan komen. Ze moet natuurlijk wel opschieten want het gaat heel snel! Twee tellen later belt ze alweer terug: of ze wel echt naar ons huis moet komen? Mijn vriend legt snel uit dat het ziekenhuis niet meer gehaald kan worden en dat hij niet eerder kon bellen, omdat het zo snel is gegaan! Daarna komt hij weer bij mij op bed zitten en daar ben ik heel blij mee, want ik heb hem echt nodig.

Op dat moment vooral met koude washandjes, heerlijk even zo lekker koud. Want leuk hoor, zo’n echte zomerse dag. Maar dat had van mij op dit moment wel even mogen wachten! De verloskundige heeft inmiddels de baarkruk op gehaald, want ik houd het op het bed amper vol. Als ik eenmaal op de baarkruk zit, knijp ik de knieën van mijn vriend fijn, ondertussen zegt hij allemaal lieve dingen en mijn moeder arriveert ook. Ze weet even niet wat ze moet zeggen, maar krijgt al snel allerlei opdrachten van de verloskundige die blij is met een paar extra handen! Ik heb een sterke band met mijn moeder, dus het voelt goed en vertrouwd dat ze er is, ook voor mijn vriend.

Ik mag beginnen met persen, maar ik heb eigenlijk weinig benul van wat ik nou precies aan het doen ben. Na wat aanwijzingen en aanmoediging ga ik ervoor! Het gaat goed, want ze zien al wat haar verschijnen. Inmiddels heb ik het bloedheet en ben ontzettend moe door de rugweeën. Ik moet van de baarkruk af en op bed gaan liggen. Amper gevoel in mijn benen, maar al hangend op mijn moeder bereik ik stap voor stap het bed. En eigenlijk voelt het best even fijn, zo liggen. De kraamverzorgster komt binnen maar ik krijg er weinig van mee. De warmte vliegt me aan en de koude doekjes zijn heerlijk! Ik kom helemaal in mijn eigen wereld, tussen het persen door ben ik helemaal in mezelf. Even op adem komen, even ontspannen… Ik hoor ze wel praten, maar reageren is me even teveel. Ook heb ik liever niet dat ze me te veel aanraken.

Het hartje van de baby wordt goed in de gaten gehouden. De baby heeft het handje bij het hoofd en voelt zich inmiddels niet zo lekker meer. Ik word streng toegesproken: nu moet ik alles geven, anders moeten we alsnog naar het ziekenhuis! Met alles wat ik in me heb, zo hard als ik kan, ga ik ervoor en om 14:01 uur word onze zoon geboren. Ze leggen hem op mij neer, zo’n klein frommeltje, met een donkere bos haren, wat ben je mooi!  Even kan ik genieten, maar moet dan nog een keer persen voor de nageboorte. Er wordt hard op mijn buik gedrukt en even doet het zeer. Maar, het voelt heel smerig, alle bende komt eruit. Mijn vriend mag de navelstreng doorknippen en is supertrots!

Ik lig ondertussen te trillen in bed, heb helemaal geen controle meer over mijn benen door de adrenaline. Ik krijg nog een controle daar beneden en krijg te horen dat het er niet goed uit ziet: ze gaan de ambulance bellen en ik zal onder narcose gehecht moeten worden! De kleine jongen is inmiddels gewogen en in de kleren…

Ook ik krijg kleren aan, en word de trap af geholpen naar beneden. Kort daarna komt de ambulance aan en word ik op de brancard gelegd. Ik zwaai naar mijn vriend en moeder die achter het raam staan met de kleine jongen op de arm! Ik ben moe en het voelt zo vreselijk naar om hun en vooral mijn zoontje achter te laten. In het ziekenhuis aangekomen duurt het gelukkig maar even en dan zijn zij er ook. Ik krijg de kleine jongen in men armen: oh wat voelt dat fijn! Hier word hij gewogen en gecontroleerd: wat een prachtig sterk mannetje… Ik word naar de operatie kamer gebracht. Daar krijg ik een ruggenprik en een roesje. Even lekker slapen! Als ik een paar uur later weer bij kom, staat mijn vriend naast het bed en geeft mij de kleine jongen! Nog even bijkomen… En dan word ik naar mijn kamer gereden, waar 2 paar trotse opa’s en oma’s staan! Heel aandoenlijk, mijn vader laat een traantje, geeft me een dikke knuffel en een kus, hij is zo trots op ons mannetje en zijn eerste kleinkind! Zelf ben ik nog heel moe en beleef alles nog een beetje in een roes.

De dagen in het ziekenhuis zijn best zwaar. Slapen lukt bijna niet door de warmte en alles doet pijn van onder. Onder de douche val ik flauw, ik kan nog net zeggen dat ik niet goed word en word weer wakker in mijn bed. Het blijkt dat ik meer bloed heb verloren dan ze dachten. Maar er zijn ook mooie momenten. Mijn zoontje mag voor het eerst in bad. Na 3 dagen in het ziekenhuis mogen we eindelijk naar huis. Nu kan het echte genieten beginnen!

Als ik nu terugkijk op de bevalling was het vooral heel heftig omdat het zo snel ging. Ik had op dat moment geen idee en tijd om na te denken wat me overkwam! Waardoor in het ik in het begin niet goed durfde te persen, ik had me zo voorgesteld dat het veel langer zou duren! Het is ook ons eerste kindje, dus ik kon me geen voorstelling maken van wat bevallen überhaupt inhoudt. Al hoor je nog zoveel verhalen en zie je nog zoveel op tv (wat er vaak met een hoop geschreeuw aan toe gaat, waarvan ik me af vraag waarvoor dat nodig is), je moet het toch gewoon over je heen laten komen!