Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Kirsten is 37 weken zwanger als haar vliezen breken. De weeën laten op zich wachten waardoor ze moet worden ingeleid. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Kirsten.
Zaterdag 4 november 2017: ik was 37.2 weken zwanger en voelde me mijn gehele zwangerschap op en top. Die dag kreeg ik wat last van mijn rug, logisch. Er zit een kind van 3 kilo in mijn buik die ik al wekenlang mee sleep. Omdat mijn rugpijn aanhield ben ik gaan douchen en heb de zaterdag beneden op de bank doorgebracht.
’s Avonds ging ik vroeg naar bed. “Nog even een spel spelen en slapen“, dácht ik. Tijdens het spelen van het spelletje op mijn mobiel ‘voelde’ ik opeens een rare klap. Een doffe klap onder in mijn buik. Ik kreeg geen last en voelde mijn dochter nog bewegen dus ik nam aan dat er niets ergs was. Na 20 minuten legde ik mijn telefoon weg en tijdens het wegleggen van mijn telefoon voelde ik wat lopen. Ondanks mijn enorme bandenpijn sprong ik mijn bed uit. En daar kwam het, de hele Noordzee stroomde uit me. Mijn god. Oké. En nu? Ik werd een alleenstaande moeder dus er lag geen vriend bij mij in bed die even wat kon aangeven. Ik bleef een paar minuten staan tot ik bedacht dat een handdoek wel handig zou zijn. Op het moment dat ik besloot een handdoek uit mijn kast te halen gleed ik uit over mijn eigen vruchtwater. Echt, dit had een komedie-film kunnen zijn. Gelukkig bleef ik overeind maar had nu nog éxtra last van mijn banden. Na een half uurtje leek het mij wel handig om mijn moeder eens wakker te maken. Ik kon nergens een grote onderbroek vinden om het kraamverband in te doen dus pakte ik maar een boxer van mijn broertje.
“Mam, mijn vliezen zijn gebroken maar ik heb geen weeën.” Ik ging weer naar boven en na 5 minuten volgde mijn moeder. “Ja maar Kir, wat doe je? Ga lekker in bed liggen.” Ik stond midden in mijn kamer op een handdoek te wachten tot mijn vruchtwater eens stopte met lekken. Wist ik veel dat dit niet gebeurde.
Na 5 uur belde ik mijn verloskundige, om 06:00 uur kwam er een vervangster aan mijn deur omdat mijn eigen verloskundige niet aanwezig was. Aangezien ik nog geen weeën had hoefde ze geen ontsluiting te voelen maar maakte we wel een afspraak in het Ikazia-ziekenhuis voor de volgende dag om 08:00 uur. Als mijn weeën niet uit zichzelf opgang zouden komen zou ik de volgende ochtend ingeleid worden.
Slapen had er die nacht niet ingezeten en overdag was ik ook niet echt moe. Ook de weeën kwamen maar niet op gang. Ik had wel lichte buikpijn maar dat konden echt geen weeën zijn. De nacht erna, zondag 5 op maandag 6 november, kwamen die weeën wel. Om 01:00 uur werd ik wakker en om 04:00 uur hield ik het echt niet meer. Ik maakte mijn moeder wakker en ging douchen. Het boeide me niet om de hoeveel minuten die weeën kwamen: mijn verloskundige moest nú komen.
Yes! Ik had al 5 centimeter ontsluiting, dat ging lekker vlug, dacht ik. Ik gaf aan dat ik een ruggenprik wilde, ik was toch al medisch wegens langdurig gebroken vliezen en de pijn was nu al niet uit te houden. “Ja, maar dan word je geholpen door een gynaecoloog hè, en niet door mij” zei mijn verloskundige. Eh, ja boeiend wie dat kind er straks uit zal halen, ik zie je toch nooit meer terug? Ik gaf ook echt duidelijk aan dat dit mij echt niets uitmaakte. Na 3 uur kwam mijn verloskundige terug met de mededeling dat we naar een ander ziekenhuis gingen. Ze kreeg namelijk het idee dat ik wel heel graag wilde dat zij de bevalling zou leiden en had dat dus even geregeld. Er gingen wel een miljoen gedachten door mijn hoofd maar door de pijnlijke weeën had ik geen zin om ruzie te maken. Ik was allang blij dat die pijn bijna zou stoppen.
Niét dus. Die pijn stopte niet, nog lang niet. Ik had weeën, heel veel en heel pijnlijk maar niet sterk genoeg om meer ontsluiting te krijgen. Ik had al twee nachten niet geslapen en was totaal uitgeput. Ik vroeg mijn verloskundige om pijnstilling maar dit kon volgens haar niet meer. Tot overmaat van ramp kreeg ik ook nog weeënopwekkers. Ik belandde in een storm en had geen eens tijd om te ademen tussendoor. Omdat ik weeënopwekkers kreeg was ik toch weer wel medisch geworden en moest mijn verloskundige weg. “IK MOET PIJNSTILLERS!” Ik had mij voorgenomen niet te gillen maar ik kon niet meer. Mijn energie was op en ik voelde dat ik echt in paniek ging raken. “We gaan wat voor je halen”, zei een zuster uit het ziekenhuis. Wow, wacht even hoor? Waarom kan het nu wel opeens zo snel en toen ik het aan mijn verloskundige vroeg niet? Erg veel tijd had ik niet om na te denken want daar kwam weer een wee. Ik kreeg een morfinepompje. Elke 3 minuten kon ik het knopje indrukken en kwam er een shot in mijn bloed. Heeeeerlijk. Ik viel elke keer na een shot in slaap, zo moe was ik.
En toen was na 16 uur flinke weeën eindelijk het moment daar. Ik mocht persen! Nou ja, mocht. Ik moést, wat een drang! Na twee keer persen viel opeens het infuus met weeënopwekkers uit mijn arm. Heerlijke timing want het hoofdje was al staand. “Oh ze heeft haar!”, werd er door drie onbekende mensen plus mijn moeder geroepen. Ja, leuk maar dat interesseert me op dit moment natuurlijk helemaal niets. Er kwamen geen weeën meer en een zuster moest in mijn buik knijpen om zo nog een wee op te kunnen wekken. Na drie weeën en drie keer persen werd eindelijk mijn dochter geboren. Dat je de pijn vergeten bent zodra je kindje op je borst ligt? Nee. Bij mij niet. Ik wist ook niet wat ik moest voelen. Ik zat niet op een roze wolk en moest vooral heel erg wennen aan alles. Natuurlijk was ik blij en zo ontzettend opgelucht dat de bevalling klaar was. Doordat het hoofdje zo lang in de staand-stand stond ben ik gelukkig niet uitgescheurd, dat was dan wel weer een groot voordeel. Die nacht bleven we in het ziekenhuis. Mijn moeder bleef bij ons wat ik echt heel fijn vond. Alles was en bleef goed, gelukkig. Na 24 uur mochten we het ziekenhuis verlaten.
6 november 2017, 17 dagen eerder dan verwacht. Maar daar was ze dan. MIJN kleine meisje was geboren. Emma Lieve. Emma Lieve en ik wonen nog bij mijn ouders thuis. Ik ben ongepland zwanger geraakt van mijn toen nog vriend waar ik 2,5 jaar een relatie mee had. Hij wilde niets van een kind weten en dwong mij tot een abortus. Als ik dit niet zou doen zou hij weggaan. Ik heb in het CASA (abortuskliniek) gezeten. Godzijdank was Emma Lieve nog zo’n mini propje dat ze haar niet konden zien. Ik ben naar huis gestuurd en moest een week later terug komen. Dit ben ik niet, in die week koos ik voor mijn eigen geluk en voor het geluk van mijn kindje.
Ik kijk niet met een fijn gevoel terug op mijn bevalling. Het zwanger zijn en het moederschap daarentegen vond en vind ik geweldig! Wil jij ons leven volgen? Ik blog over het alleenstaande moederschap en ben actief op Instagram! Liefs, Kirsten.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Kirsten! Wat een ellende dat het zo lang duurde en je geen pijnstilling kreeg van de verloskundige. Ik volg je natuurlijk al op Instagram en wil tegen je zeggen: je bent een topper!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Kippenvel.