Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Kimberley heeft al dagen weeën als ze in het ziekenhuis terecht komt voor slaapmedicatie. Als de bevalling eindelijk begint, blijft ze op 9 centimeter ontsluiting hangen. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Kimberley.
Na een lange tijd proberen hadden we op 1 mei 2016 eindelijk een positieve zwangerschapstest! Op 8 januari zou ik uitgerekend zijn. De zwangerschap verliep rustig. Rond de 10 weken was ik misselijk en moest ik overgeven. Rond de 28 weken ben ik halve dagen gaan werken vanwege de aanhoudende harde buiken. Maar verder niks geks en onze kleine meid groeide super goed!
Op 2 januari begon het te rommelen. Ik had lichte weeën maar ze kwamen onregelmatig. Dus mijn vriend ging zenuwachtig naar zijn werk en ik bleef lekker de hele dag in bed. De volgende dag waren de weeën pijnlijker en dan vooral die rugweeën! Man, wat een pijn! Maar nog steeds heel onregelmatig, dus geen reden voor de verloskundige om te komen. De weeën kwamen om de 5 minuten en soms ineens weer om de 15 minuten. Slapen ’s nacht ging ook niet meer en daardoor was ik inmiddels kapot.
Na een paar keer bellen kwam de verloskundige toch even kijken. Ze constateerde 1 centimeter ontsluiting, er gebeurde dus niet heel veel. De dagen gingen heeeeeel langzaam voorbij. Met die pijnlijke rugweeën. Ik was zo moe en kon de pijn niet meer aan. De verloskundige kwam op 4 januari weer langs en ik had nog steeds 1 centimeter. Na wat overleg besloot ze om wat slaappillen voor te schrijven. Zodat ik lekker een nacht kon slapen en fit zou zijn voor de bevalling die (hopelijk!!) snel zou beginnen. Mijn vriend vertrok eerder van zijn werk om de pillen op te halen bij de apotheek. Wat keek ik uit naar een lekker nacht slapen. Rond 23:00 uur ging ik naar bed met de slaappil. Maar helaas, de slaappil deed zijn werk niet…
De volgende ochtend had ik telefonisch contact met de verloskundige. Er was nog 1 optie en dat was een nachtje in het ziekenhuis slapen met een injectie in mijn been. Ik zag slapen in het ziekenhuis helemaal niet zitten en besloten om nog 1 nacht te proberen met de slaappil. Die dag zat ik er helemaal doorheen, ik had zoveel pijn van de weeën en kon alleen maar huilen.
Rond 22:00 uur zei mijn vriend: “nu is het klaar, ik bel de verloskundige, breng je naar het ziekenhuis en kom je morgen vroeg weer ophalen!“. Ik kon niet meer en naar het ziekenhuis gaan was dus inderdaad de enige keuze die ik nog had, want als de bevalling nu zou beginnen zou ik helemaal geen energie hebben. Rond 23:00 uur waren we in het ziekenhuis. Eerst even aan de scan hoe ons kleine meisje het deed. Alles was prima in orde en kreeg de injectie in mijn been. Na 15 minuten voelde ik me wat suf (en high!) worden. Mijn vriend ging er vandoor. Daar lag ik dan in de verloskamer, op een bed wat dus helemaal niet lekker lag. Maar ik ging heerlijk proberen te slapen, daar keek ik zo naar uit. Helaas zag ik elk uur op de klok voorbij komen. Na 10 keer draaien en tig keer plassen besloot ik om 03:00 uur om het belletje te drukken. De zuster kwam gelijk en ze zou even de dokter halen. De dokter wou toch even kijken hoeveel centimeter ontsluiting ik had. En ja hoor… 5 centimeter! De bevalling was begonnen. Wat was dat spannend! Ik belde mijn vriend trillend op. Wat vond ik het spannend zeg!
Ik besloot in bad te gaan en even lekker te gaan ontspannen. De weeën waren nog steeds onregelmatig en door de injectie minder pijnlijk, dus het was goed uit te houden. Toen de verloskundige er was besloot ik uit bad te gaan.
Rond 04:30 uur weer even kijken en had al 8 centimeter ontsluiting. Ik was zo verbaasd, had nooit verwacht dat het zo snel zou gaan. Een ruggenprik kon ik niet meer nemen, maar ik wou wel iets omdat ik wist dat ik geen energie zou hebben voor de bevalling. Ik kreeg daarom een morfine spuit in mijn been, die haalt de scherpe randjes er vanaf. Wat was dat heerlijk zeg. Ik bemoeide me overal mee en was nog gezellig ook. De verloskundige besloot mijn vliezen te breken. De kleine meid had gepoept in het vruchtwater, dus werd er een hartslagmeter op haar hoofde geplaatst. Niet veel later zat ik al op 9 centimeter. Haar kleding, bedje en de warme kruikjes werden klaar gelegd. Rond 08:00 uur zou ze er wel zijn, zeiden ze.
Maar helaas: ik kwam niet verder dan de 9 centimeter. De injecties begonnen uit te werken en ik had enorme persweeën, maar ik mocht absoluut nog niet persen. Er werd besloten dat ik aan de weeënopwekkers moest en ik kreeg een ruggenprik.
Al snel werd ik aan de weeënopwekkers gelegd. Alleen die ruggenprik, waar bleven ze! De weeën waren zo heftig en het niet mogen persen was zo moeilijk. Ik heb liggen gillen van de pijn. Alleen was er niemand van het ziekenhuis die even bij me kwam kijken. Er was namelijk een spoedbevalling tussendoor gekomen. Mijn moeder was het zat en heeft een verpleegkundige van de gang getrokken. Die hielp mee met puffen en werd ik gelukkig wat rustiger van. Ze ging gelijk bellen waar ze bleven met de ruggenprik. Eindelijk werd de ruggenprik geplaatst, had gehoord dat dat pijn doet, maar heb er niks van gevoelt en voelde me gelijk wat beter. Ik moest proberen om wat te gaan slapen zodat ik wat energie zou hebben als ik mocht gaan persen. Het slapen ging alleen niet, want de ruggenprik werkte niet in mijn rechterbeen. Pfff wat baalde ik!
Om 12.36 uur kwamen ze weer kijken. Maar helaas nog steeds 9 centimeter. Toch moest ik gaan persen.
Maar mijn weeën waren niet sterk en ik had helemaal geen persweeën meer. Ik kon persen wat ik wou, maar er gebeurde niet veel. De hartslag van de kleine meid ging achteruit en ze moest daarom snel geboren worden. Na een kort overleg, kwamen ze terug en zeiden ze dat het de vacuümpomp zou worden en als dat niet zou lukken een spoedkeizersnede. Wat was ik verdrietig! Is dan al die pijn voor niets geweest?! Tijdens een wee sloten ze de pomp aan op het hoofdje van mijn kleine meisje. Ik kreeg een injectie en een knip. Het beeld van de gynaecoloog en de verloskundige die met z’n tweeën aan de pomp hingen en zich afzetten aan mijn bed, vergeet ik nooit meer. Toen ik een wee had begonnen ze te trekken!
En daar was ze dan eindelijk, om 13.16 uur is onze dochter Marley geboren! Wat waren we blij dat ze er eindelijk was en ze deed het super goed! Omdat ze met de vacuümpomp was gehaald moest ze nog een paar keer gecontroleerd worden. Maar om 21:00 uur werden we ontslagen uit het ziekenhuis en naar het kraamhotel gebracht. Daar konden we gaan uitrusten, herstellen en vooral gaan genieten!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Kimberley! Wat een zware dagen heb jij gehad en helemaal op het eind! Fijn om te lezen dat jullie kleine meid, ondanks de angstige momenten, toch een goede start heeft gehad!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook , Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie