De Bevalling van: Kim*

Na een hele lastige zwangerschap met veel medicatie, zoals weeënremmers en longrijping, braken op een avond om 21.50 uur mijn vliezen. We waren deze avond bij mijn schoonouders op bezoek. Eigenlijk voelde ik me die dag eindelijk super goed en had zin om een avond gezellig wat te gaan doen. Ik had dus ook niet direct door dat mijn vliezen braken. Dit idee kreeg ik pas toen ik op het toilet zat. Ik wist het zeker, het waren mijn vliezen. Ik riep mijn vriend waarop hij antwoordde: “weet je het zeker?!” Mijn antwoord was: “nee, natuurlijk weet ik het niet zeker, maar het lijkt erop“.Omdat ons dochtertje het al heel moeilijk had gehad in mijn buik en een hele tijd in stuit lag besloten we om direct het ziekenhuis te bellen. We konden komen en werd direct voorbereid op een keizersnede. Snel mijn familie ingelicht en voordat ik alweer terug kon reageren werd ik al met bed en al naar de operatiekamer gereden.
Doordat ik zoveel adrenaline in me had heb ik vrijwel niks gemerkt van de ruggenprik. Ik kan me nog wel herinneren dat ik het heel lang vond duren voordat mijn vriend naast me mocht komen zitten. Toen hij er eindelijk was zei ik direct: “ze is er bijna“. Ik voelde heel veel druk op mijn buik. En voordat we het wisten hoorde we haar al huilen. Een zucht van vreugde ging door ons heen.

Yes, ze huilt, het gaat goed! Ze is om 23.38 uur geboren. Doordat ze toch prematuur geboren is, werd ze direct meegenomen door de kinderarts, mijn vriend ging mee en daar lag ik dan…helemaal alleen! Gelukkig kwamen mijn vriend en ons dochtertje vrij snel terug. Maar na snel 1 kus moest ze helaas direct weer mee met de kinderarts voor verder onderzoek.

Rond 2.30 uur mocht ik eindelijk terug naar de afdeling. Ik wist op dat moment nog helemaal niks.
Eindelijk ik was op mijn kamer en al onze familieleden stonden op me te wachten. Ik mocht eindelijk ons dochtertje vasthouden. Maar helaas was dit maar weer heel kort. Haar suiker was niet goed dus moest ze direct naar de kinderafdeling.

Na een paar uurtjes geslapen te hebben hoopte ik dat ik naar ons dochtertje toe mocht. Ik wist eigenlijk nog helemaal niet wie ons dochtertje was. Gelukkig dacht de kinderafdeling toen direct aan onze hechting en hebben we een hele tijd lekker kunnen buidelen. Ik moest helaas na 8 dagen naar huis. En 6 weken later mochten we ons dochtertje gelukkig mee naar huis nemen. Met sondevoeding, maar wij waren er klaar voor! Nu konden we thuis lekker van haar genieten zonder artsen om ons heen.

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Kim*! Wat vervelend dat jullie en vooral jouw dochtertje nog zo lang moesten blijven, maar gelukkig is alles goed gekomen.

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de comments of op Facebook , Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com

*Kim is een gefingeerde naam. Vanwege privacyredenen wilde Kim* haar verhaal anoniem vertellen.