Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Kelly’s vliezen breken op de uitgerekende datum, maar na 24 uur schiet de ontsluiting nog niet echt op en wordt ze overgedragen aan het ziekenhuis. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Kelly.

Met oud en nieuw hadden mijn vriend en ik behoorlijk woorden. Ik wilde graag proberen zwanger te raken en vriendlief durfde nog niet helemaal. Daarop hebben we besloten dat we in het nieuwe jaar toch maar eens voorzichtig moesten gaan proberen of het überhaupt zou lukken. Zo gezegd zo gedaan… Meteen de eerste keer raak… We waren helemaal in shock! Maar zo ontzettend blij! Ik ben gelukkig fluitend door de zwangerschap gegaan maar op het eind werd het toch echt wel zwaar. Hopend op een lekkere nazomer mocht ik in september lekker met verlof. Het werd een september met een hittegolf, maar dat mocht de pret niet drukken.

Bevallingsverhalen 2020 - Mama's Meisje blog

Eindelijk was oktober aangebroken en in de nacht van vrijdag op zaterdag, op 8 oktober (de uitgerekende datum), zijn mijn vliezen gebroken. Ik kon nog net uit bed springen zodat niet de hele boel nat werd en heb toen mijn vriend wakker gemaakt. Aangezien ik behoorlijk rustig was, ben ik lekker onder de douche gegaan en is mijn vriend weer in bed gaan liggen aangezien hij moest werken over een paar uurtjes.
Na een tijdje onder de douche te hebben gestaan, ben ik toch maar weer in bed gaan liggen. Niet dat ik nog kon slapen maar ik dacht: ik heb vast mijn rust nog wel nodig voor de rest van de dag. Ik had nog steeds geen weeën dus is mijn vriend gewoon naar zijn werk gegaan.  Aangezien dat op loopafstand van ons huis was, was dit dus geen wereldreis. Ik was in de veronderstelling dat ik eerst op weeën moest wachten voordat ik de verloskundige mocht bellen. Maar na aandringen van de bazin van mijn vriend heb ik toch maar even gebeld. Ondertussen is mijn vriend toch ook maar naar huis gekomen en om 11.00 uur was de verloskundige er. Die vertelde ons dat we op weeën moesten wachten en dat ze later op de dag wel weer zou komen.

Om 18.00 uur kwam ze terug en waren er inmiddels wel wat weeën maar nog niet regelmatig. Tegen 21.00 uur zou haar collega komen om te kijken hoe het ervoor stond. De weeën waren nog steeds niet regelmatig dus we moesten maar proberen om onze rust te pakken. Daarom zijn we om 22.00 uur maar naar bed gegaan. Voor mij ging slapen niet meer omdat ik nu toch wel last begon te krijgen van de weeën die voornamelijk vanuit de rug kwamen. Onder de douche kon ik ze nog redelijk omvangen dus daar heb ik zo’n 2,5 uur gestaan. Om 0.30 uur hebben we de verloskundige weer gebeld omdat ik het niet meer hield. Die kwam er gelukkig snel aan… Even checken en ik zat op 5 centimeter ontsluiting. Heel fijn, we zijn op de helft en mogen naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen schoten de centimeters helaas niet echt op. Ik was inmiddels 24 uur onderweg na het breken van de vliezen. Daarom werd ik overgedragen aan het ziekenhuis. Dit omdat er nu infectiegevaar was voor mij en de baby. Het ziekenhuis wilde mij en de baby goed in de gaten houden waardoor we beiden aangesloten werden aan de monitor. Zo niet leuk al die polonaise aan mijn lichaam. Ook kreeg ik weeënopwekkers waardoor ik nog meer rugweeën kreeg en ik het niet meer kon houden. Om 06.00 uur zat ik op 6 centimeter en wilde ik een ruggenprik. Wat een hel om dat ding te laten plaatsen maar oh zo blij was ik toen het begon te werken. Om 10.00 uur zat ik eindelijk op 10 centimeter! Maar denk maar niet dat ik al mocht persen. De baby was nog niet genoeg ingedaald. Een uur later mocht het dan eindelijk maar na 45 minuten persen was er nog steeds geen baby. Er werd een gynaecoloog bij gehaald, die constateerde dat mijn blaas nog vol zat. Helaas had de verloskundige dit over het hoofd gezien. Ik mocht het nog 20 minuten proberen nadat mijn blaas leeg was, anders zou hij gaan ingrijpen. Ik vond op dat moment alles best, als die baby er maar uit kwam. Nou… 20 minuten later nog geen baby!

Bevalling Kelly collage 1 - Mama's Meisje blog

Er werd een leger aan verpleegkundigen en verloskundigen opgetrommeld want de baby moest er nu toch echt uit. Ze namen gezellig de vacuümpomp en een schaar mee zodat mijn prachtige baby na 33 uur eindelijk om 12.34 uur op mijn buik werd gelegd. Een meisje! We wisten de hele zwangerschap niet of het een jongen of meisje zou zijn. Dus dit was een extra cadeautje zo aan het eind. Vooral omdat ik dacht dat het een jongetje was! Toen moesten we nog een naam bedenken. We twijfelden ontzettend tussen twee namen. Maar toen ze eindelijk op mijn buik lag was er maar één naam die bij haar paste en dat was Roos. Omdat ik langdurige gebroken vliezen heb gehad moesten we nog even in het ziekenhuis blijven. Ook omdat Roos koorts had net na de bevalling. Maar na 3 dagen mochten we lekker naar huis!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Kelly! Wat duurde dat lang, maar wat fijn om te lezen dat alles uiteindelijk goed is gekomen!

Wil jij, net als Kelly, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com