Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. De partner van Kaylee gaat ’s morgens gewoon naar het werk, want ze heeft toch nog nergens last van. Niet wetende dat ze enkele uren later half op de wc en half op de gang bevalt. Alleen… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Kaylee.
Vandaag is dan eindelijk de dag, de dag dat ik uitgerekend ben, maar ik ben nog niet klaar voor de bevalling. Naar mijn mening moet er nog heel veel gebeuren in ons nieuwe huis (controlfreak). Twee en een halve week geleden hebben we de sleutel gekregen, dus we klussen hier en daar nog wat en we gaan veel bouwmarkten en decoratiewinkels af. Ik heb wel last van een soort menstruatiepijn, maar weet van de vorige bevalling van tien uur heel zeker dat dit geen weeën zijn. ’s Avonds zetten we de co-sleeper naast ons bed en kan ik met een gerust hart slapen, nu mag ze wel komen van mij! ’s Ochtends om half zes word ik wakker van de wekker om mijn partner wakker te maken om te gaan werken. Hij gaat vandaag gewoon lekker werken, want ik heb toch nog nergens last van. Met mijn dochtertje naast me ga ik verder slapen. Twee uur later word ik wakker van de pijn en weet dan zeker dat het begonnen is.
Ik app mijn moeder met de vraag of ze het werk van mijn partner wil bellen om hem naar huis te sturen, maar wat blijkt, het nummer is buiten bereik?! Uiteindelijk vraag ik mijn schoonmoeder om hem dan maar op te halen van het werk. Zij moet nog wel iets regelen voor mijn schoonbroertje en zusje van negen, maar de weeën zijn toch nog niet heftig dus er zit geen haast achter. Ik ga maar beneden op de bank liggen om de weeën weg te puffen voordat mijn dochter er misschien wel wakker van wordt. Eenmaal beneden worden de weeën heftiger. Ik app een collega van mijn partner die hem wellicht eerder naar huis kan sturen, misschien gaat dat sneller. Maar nee, die collega heeft op maandag ouderschapsverlof. Opeens worden de weeën zo heftig dat ik niet meer fatsoenlijk kan liggen, zitten of hangen op de bank. Toch heb ik het idee dat ik een grote boodschap moet doen op de wc.
Na het wc-bezoekje krijg ik enorm veel persdrang wat ik echt niet meer tegen kan houden. Ik denk: ik kan echt niet op de wc blijven zitten, anders valt ze er dadelijk nog in! Ik ga op mijn knieën op de grond zitten. Ook dit lijkt me niet verstandig, want als ik haar niet kan opvangen valt ze op de tegels. Dus ik gooi de wc deur open en ga op mijn knieën zitten op de gang. Ik moet nu echt gaan persen, maar ik ben bang dat mijn partner te laat is en mijn dochtertje opeens wakker wordt en de bevalling misschien ziet. En ja hoor, hij is te laat, maar ik moet nu echt gaan persen! Ik pers drie keer en ik vang zo mijn dochtertje op. Daar is ze dan, om 08.09 uur geboren. Gelukkig begint ze meteen te huilen en ik hou haar tegen me aan om haar zo warm mogelijk te houden. Ik bel meteen mijn partner op om het goede nieuws te vertellen, hij is ondertussen al naar huis aan het rijden (die ene collega heeft contact gehad met een andere collega) maar verstaat mij niet door het gehuil.
Na tien minuten is hij eindelijk thuis en hij kijkt me heel verschrikt aan. Hij dacht dat het gehuil van ons andere dochtertje was, die gelukkig nog steeds slaapt. Mijn schoonmoeder komt ook binnen en kijkt heel verschrikt, ze zorgt samen met mijn partner voor handdoeken om mij en de baby warm te houden en de verloskundige wordt ook gebeld. De verloskundige is er pas na veertig minuten, omdat net voor haar neus een ongeluk was gebeurd. Eindelijk komt de nageboorte en kan ik eindelijk van de grond afkomen met mijn dochtertje om allebei gecontroleerd te worden. Gelukkig gaat alles prima met mij en mijn dochtertje. Zo heb ik twee totaal verschillende bevallingen gehad, van het hele ziekenhuis vol met een heel ontvangstcomité van familie tot helemaal alleen half op de wc en half op de gang! Bizar toch?
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Kaylee! Wat een bijzondere bevalling! Ik kan me voorstellen dat je hier wel even van moest bijkomen!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Oh wat lijkt mij dat eng zeg! Helemaal alleen, zonder hulp? Ik had ze gelukkig allebei in het ziekenhuis, en bij een evt 3e kindje ben ik verplicht naar het ziekenhuis te gaan.