Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Kay is in het ziekenhuis als ze alleen in de badkamer bevalt van haar vierde kindje. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Kay.
Allereerst begin ik met mezelf voor te stellen. Ik ben Kay Savic, 26 jaar en mama van vier kinderen. Twee dochters (Romaisa van 6 jaar en Lina van 5 jaar) en twee zoons (Mohammed van 1 jaar en Anouar van 2 maanden). Ik heb super lang getwijfeld of ik mijn bevallingsverhaal zou delen maar ben toch overstag gegaan omdat kleine Anouar op een super mooie manier ter wereld is gekomen. Ik was net zes weken geleden bevallen van mijn oudste zoon toen ik weer zwanger bleek te zijn van de jongste. Super heftig en vooral zwaar. Vanaf het begin was ik al erg bang. Ook omdat Mohammed veel te groot zou zijn en ik ingeleid werd met 39 weken. Dit duurde eindeloos lang en het heeft in totaal twee dagen geduurd voor hij dan eindelijk geboren werd. Je kan dus nagaan dat ik best angstig was.
Na veel rommelen en lichamelijk erg veel pijn hadden de verloskundige en ik besloten dat de verloskundige mij zou strippen bij 38 weken. Zo gezegd zo gedaan. Het begon flink te rommelen, vele harde buiken, rugpijn maar geen baby helaas. Ze hebben mij met 39 weken en 5 dagen voor de tweede keer gestript en toen ik vertelde dat ik de baby minder voelde, zijn we meteen naar het ziekenhuis gestuurd voor een CTG. Daar kreeg ik lichte krampen maar ook deze keer zette het niet door.
Vanuit het ziekenhuis zijn mijn vriend en ik nog bij zijn ouders gaan eten met de drie oudste kindjes onder het mom van: misschien is dit wel het laatste avondmaal met z’n vijven. Daar kregen we wel gelijk in. ’s Nachts om 04:30 uur zette het door en kreeg ik om de 8 minuten flinke harde steken. Ik gaf hier nog niet zoveel aandacht aan want de eerste keer strippen hielp ook niet. Een paar uur later werden ze echt heftig dus maakte ik mijn vriend wakker dat het toch echt begonnen was. Hij vroeg of we de verloskundige moesten bellen maar ik vond het belangrijker eerst mijn zus te bellen in verband met de andere kindjes zodat ze er al zou zijn als we richting het ziekenhuis moesten. Nadat we haar gebeld hadden, wist ik niet waar ik het zoeken moest. De weeën leken zoveel erger als de eerdere keren dat ik het toch een goed idee vond om de verloskundige te bellen. Deze zat in een wisselende dienst dus zou drie kwartier later komen. Toen ze er was, heeft ze me getoucheerd en bleek ik al 5 centimeter ontsluiting te hebben. Op naar het ziekenhuis!
Daar aangekomen had ik al 6,5 centimeter. Ze heeft toen de vliezen gebroken. De weeën werden steeds zwaarder en leken niet te stoppen. Ik heb in mijn blootje de kamer rond gewaggeld (lopen kon je het echt niet meer noemen) want ik kon niet meer liggen of zitten. Overal vruchtwater want ik lekte natuurlijk als een gek. Ik heb denk ik tig keer geroepen: “ik kan dit niet” en zelfs: “ik ga naar huis, jullie zoeken het maar uit met dat kind”. Helaas verplaats je dan het probleem dus ook dit was geen optie. Nadat ik alles onder gesproeid had met vruchtwater en braaksel, heeft ze me voor de tweede keer getoucheerd en hieruit bleek 9,5 centimeter! Yessss, bijna klaar maar niks was minder waar. Wat ik ook deed, hoe ik ook ging liggen, er kwam geen eind aan. “Ga anders even onder de douche staan voor ontspanning”, riep de verloskundige vrolijk.
Mijn vriend zette mij eronder en nog geen 2 minuten later riep ik tegen hem: “ga weg, ik moeten poepen! Weg nu”. Nooit luistert hij, nu natuurlijk wel. Hij ging en ik ging hurkend op de badkamervloer zitten en gaf één flinke pers en voelde daar beneden. ZIJN HOOFD! Mijn lichaam perste uit zichzelf voor een tweede keer en toen ving ik hem op!!!!! IK TROK MIJN BABY ERUIT OP DE BADKAMERVLOER!!! Alleen! Uit verbazing schreeuwde ik : “helppppp, mijn kind, mijn kind, helppppp!!”. Mijn vriend, de kraamhulp en de verloskundige stonden binnen een fractie van een seconde in de badkamer. De verloskundige nog zonder handschoenen… Iedereen was echt super verbaasd! Toen kwam de vraag hoe laat hij is geboren. Tja, dat is even een raadsel aangezien ik daar nou net niet mee bezig was. We hebben 12:24 uur opgeschreven aangezien mijn vriend op dat tijdstip de meest waanzinnige foto heeft genomen van mij en Anouar in mijn armen op de badkamervloer met een verwarde blik op mijn gezicht.
Verward ben ik nog steeds en ook wel een beetje trots op mezelf. Twee uur later mochten we gelukkig naar huis, waar hij zijn geweldige broer en zussen heeft ontmoet en waar ik alles rustig kon verwerken. Het was me een dag!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Kay! Wat ging de geboorte ineens snel en wat schrikken dat je hem zelf hebt opgevangen! Fijn om te lezen dat het allemaal goed verlopen is.
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Wow, beangstigend en supermooi tegelijk!