Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Een tijdje geleden las je het eerste bevallingsverhaal van Katja, die destijds in Zwitserland woonde. Zij vertelt vandaag ook over de geboorte van haar tweede kindje. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Katja.
Na de geboorte van onze dochter zitten we op een enorme roze wolk: wat is het leuk dat ze bij ons is! Dat wil niet zeggen dat het niet ook soms zwaar en vooral ontzettend wennen is, maar we zeggen eigenlijk al meteen tegen elkaar dat we er nog wel zo eentje bij willen. Als onze dochter een jaar is voel ik me er mentaal en fysiek weer klaar voor om ervoor te gaan. Waar mijn eerste zwangerschap eigenlijk heel vlot tot stand kwam, moeten we nu meer geduld hebben. Na ruim 8 maanden hebben we dan toch een positieve test in handen! Helaas begin ik na ruim zeven weken zwangerschap bloed te verliezen en een dag later is de miskraam een feit. Ik voel me zo verslagen en teleurgesteld in mijn lichaam en vraag me stiekem af of het wel voor ons is weggelegd om nog een kind te krijgen. Maar twee maanden later heb ik alweer een overduidelijk positieve test. Ik sta er helemaal van te trillen, maar het voelt dit keer wel meteen goed.
Dat ik weer zwanger ben heb ik geweten ook… Al vanaf de positieve test voel ik me zo misselijk dat de gynaecoloog op een gegeven moment zelfs medicatie voorschrijft. De opluchting is dan ook groot bij de echo van 8 weken dat het allemaal niet voor niets was: op het scherm zien we een prachtig klein mensje dat er perfect uitziet voor de termijn. Maar vlak daarna komen er ook twee lege vruchtzakjes in beeld die al eerder gestopt zijn met groeien; wat een dubbel gevoel is dat. Gelukkig blijft onze kleine jongen (zo bleek bij de echo met 14 weken) goed groeien. Ik daarentegen voel me vaak neerslachtig en ik krijg in het laatste trimester steeds meer last van mijn rug en bekken. Ook wordt er bij de echo van 26 weken een mogelijke afwijking van de nieren gezien, waardoor onze kindje direct na de bevalling extra controles zal moeten krijgen om te kijken of alles goed functioneert. Tot slot test ik ook nog positief op Groep B-streptokokken, waardoor ik tijdens de bevalling via een infuus antibiotica toegediend moet krijgen om de kans te verkleinen dat de baby ziek wordt. Gelukkig kan mijn verloskundige dit ook thuis doen, aangezien ik heel graag weer thuis zou bevallen, maar het is geen fijn vooruitzicht. Door dit alles vind ik de laatste maanden van deze zwangerschap loodzwaar en ik kijk reikhalzend uit naar de uitgerekende datum.
De dag voor de uitgerekende datum heb ik bij de laatste controle door onze verloskundige al 1 centimeter ontsluiting, maar de baby ligt nog vrij hoog dus het is nog niet te voorspellen of de bevalling snel zal beginnen. De dag van de uitgerekende datum zelf gaat zonder noemenswaardige signalen voorbij. Wat een teleurstelling. Maar vlak na middernacht is daar dan toch de eerste wee en meteen een flinke ook! Aangezien het midden in de nacht is probeer ik nog zo goed mogelijk te rusten, maar echt lekker slaapt het niet met ieder half uur of uur een stevige wee. De volgende dag gaat het eigenlijk in hetzelfde tempo zo verder. We gaan nog even naar de speeltuin met onze dochter en een stukje wandelen, maar er zit verder geen schot in de zaak. De weeën doen wel echt gemeen pijn, maar omdat ze zo onregelmatig komen kan ik ze niet goed opvangen. ’s Avonds bellen we maar even met de verloskundige en we spreken af dat we bellen als de weeën ieder kwartier komen (de eerste bevalling ging vlot) of wanneer de vliezen breken, maar verder kan ze natuurlijk ook niet heel veel voor me doen op dat moment. De moed zinkt me in de schoenen; we gaan weer de nacht in en het vooruitzicht om nog een nacht niet te kunnen slapen en om niet te weten wanneer de bevalling dan wel doorzet valt me zwaar.
In de loop van de nacht beginnen de weeën dan heel langzaam toch iets vaker en regelmatiger toe komen. Mijn man is echt geweldig: hij is de hele nacht in de weer met warme kruiken, het vullen van het bad en het masseren van mijn rug om mijn pijnlijke rugweeën wat draaglijker te maken. Rond drie uur ’s nachts voel ik na een wee een beetje vocht langs mijn been lopen; zouden mijn vliezen nu gebroken zijn? Het is zo weinig dat we er eerst niet zeker van zijn, maar bij de volgende wee verlies ik weer wat vocht, dus we bellen de verloskundige. Mijn weeën zijn dan wel sterk, maar nog steeds niet regelmatig. Ook bellen we mijn ouders, die naar ons huis komen om onze dochter op te kunnen vangen als dat nodig is. Het is extra bijzonder dat ze er kunnen zijn: omdat we in het buitenland wonen zijn ze al ruim twee weken in de buurt met de caravan, klaar om ons te helpen als dat nodig is. Onze dochter slaapt vooralsnog overal doorheen, dus we laten haar maar lekker slapen zolang als dat mogelijk is.
Rond vier uur ’s nachts is de verloskundige er en tot haar verbazing heb ik al 6-7 centimeter ontsluiting! Het is meteen duidelijk dat het niet meer gaat lukken om de antibiotica toe te dienen (er zijn twee doses nodig die vier uur na elkaar gegeven worden), dus we zullen onze zoon de eerste paar dagen extra goed moeten monitoren. De verloskundige wil graag nog een hartfilmpje maken, maar ik kan onmogelijk op mijn rug liggen tijdens de weeën. De stukjes hartslag die ze zo snel wel opvangt zijn gelukkig helemaal goed. Ze trommelt snel de tweede verloskundige op ter assistentie en ze begint alles klaar te leggen voor het laatste stuk van de bevalling. Omdat de weeën zo onregelmatig en met relatief lange tussenpozen komen blijf ik eigenlijk heel helder tot het einde van de ontsluitingsfase. Wat een verschil met mijn eerste bevalling waarbij ik het laatste deel meer in een waas heb beleefd, omdat de weeën me nogal overvielen qua kracht en frequentie. Om iets voor vijven controleert de verloskundige nogmaals de ontsluiting en ik zit op 10 cm en mag gaan persen als ik dit wil. Dit is wel even omschakelen, want ik voel nog helemaal geen persdrang en de eerstvolgende wee stelt ook niet zo veel voor. De volgende wee pers ik maar op volle kracht zelf mee en er zit beweging in! Nu wil ik er ook klaar mee zijn, dus ik pers stug door, zelfs als de verloskundige suggereert dat ik wel even mag uitrusten tot de volgende wee. Binnen 8 minuten, om 05.07 uur is hij daar dan: onze Niels! Mijn eerste gedachte als ik hem aanpak is: wat een grote baby (Niels woog maar liefst 4040 gram), maar wat ben ik blij dat hij er is!
Wat was het alles bij elkaar toch een andere bevalling dan de eerste keer, maar ik kijk met een heel goed gevoel terug op weer een mooie thuisbevalling. Ik voelde me echt helemaal in controle en trots op mijn lichaam. En wat is het weer magisch, een nieuw kindje erbij in ons gezin. Als grote zus een uurtje later uit bed komt is haar eerste reactie er een van pure verbijstering, maar al snel sluit ze haar broertje in haar hart. Het was ook zo bijzonder dat mijn ouders zo dichtbij waren dat ze de eerste kreet van Niels hebben kunnen horen vanuit de woonkamer. Het was heel fijn dat ze onze dochter de eerste dagen zo goed hebben kunnen opvangen. De eerste dagen van Niels hebben we namelijk flink wat controles, ten eerste om in de gaten te houden of hij niet ziek wordt van de GBS bacterie, maar hij moet ook op dag twee van zijn leven naar het ziekenhuis voor een echo van zijn nieren. Gelukkig blijkt hij kerngezond en kunnen we met een gerust hart gaan wennen en genieten van ons mooie, gegroeide gezin.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Katja! Wat heb je dit wederom prachtig geschreven en wat fijn dat alles goed was met jullie zoon!
Wil jij, net als Katja, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie