Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Als Karin 32 weken zwanger is, blijkt haar dochtertje in een stuit te liggen. Nog voor de tweede draaipoging begint de bevalling uit zichzelf… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Karin.
Ik zal beginnen bij mijn 32ste week toen de verloskundige voelde dat ons meisje in stuit lag. Dit was natuurlijk nog niet zo erg rond deze termijn want ze kon in principe alle kanten nog op. De opvolgende weken bleef mevrouwtje in stuit liggen en was niet van plan om te draaien. In de eerste week van augustus, één dag na mijn officiële verlofdatum had ik een controle afspraak bij de verloskundige. Yes! Eindelijk een afspraak bij de verloskundige die ik bij mijn oudste ook had. Inmiddels 35 weken zwanger en mijn baby lag nog steeds in stuit, en nu?
Er werd (met 36 weken) een liggingsecho en een nieuwe afspraak ingepland voor de dinsdag en dan zouden we de gang van zaken bespreken. Op de echo lag ze in een onvolkomen stuithouding, dit is van alle stuithoudingen de meest gunstige voor het eventuele draaien en of bevallen. Bij de afspraak met de verloskundige hadden we besloten om te gaan voor een versie (draaipoging) dus de dag er na moesten we naar het ziekenhuis voor een consult bij de gynaecoloog.
Deze deed weer een echo en ons meisje lag nog steeds in de onvolkomen stuithouding. Na de echo hadden we een gesprek over of wij een draaipoging zagen zitten. Of dat we het zo zouden laten en bedenken of ik een keizersnede wou of een natuurlijke bevalling beide met alle risico’s en gevolgen van dien. We gingen voor een draaipoging, dus de volgende dag moesten wij ons melden op de verloskamers waar ze een versie hebben geprobeerd. Wat een vervelend gevoel is dat! En helaas mislukte dit. De arts zei: “mevrouw, u moet voor uzelf een keuze maken wat u wilt: een keizersnede of een natuurlijke stuitbevalling?“.
We moesten nog heel even op de kamer blijven omdat ik me absoluut niet lekker voelde en voor de verplichte CTG. De verloskundige kwam stiekem bij ons de kamer in en verklaarde dat dit niet zo ging als dat ze gewend was en ons graag wou uitnodigen voor een nieuwe versie en of wij dat ook zagen zitten? Hier gingen wij mee akkoord en vertrokken weer naar huis. Op zaterdag ochtend 12 augustus, toen ik op de wc zat, ben ik mijn slijmprop verloren. Afijn, hebben we dat ook maar weer gehad!
’s Avonds voelde ik mij alles behalve lekker en ben ik ook vroeg op bed gegaan want de volgende ochtend zouden we een dagje relaxen bij onze beste vrienden op de camping. Zondagochtend hadden we spitsuur, zelf aankleden en klaar maken, dochter aankleden, tassen en auto inpakken. Eindelijk overal klaar mee heb ik onze dochter in de auto gezet en plofte ik in de stoel. Ik keek geschrokken naar mijn man en zei: “ik heb een beetje in mijn broek geplast“. Hij: “nou, stap snel uit en trek wat anders aan, dan kunnen we zo gaan“. Dus ik stapte de auto uit en liep er omheen om de sleutel van hem aan te pakken. Ik stopte en bleef staan, beide staarden we naar mijn benen en de grond. Was ik nu echt in m’n broek aan het plassen? Mijn man lachtte het weg en ik snelde me in huis naar de wc.
Mijn man vond het lang duren dus die kwam even bij me kijken hoe het ging. Ik keek hem met grote ogen aan en believe me die heb ik! Ik zei: “dit is geen plas, volgens mij zijn mijn vliezen gebroken!“. “Oh nee joh je lult, je hebt gewoon in je broek geplast!“. “Nee, echt niet kijk maar“, heel charmant wijdbeens op de wc zittend, zuchtte ik en er kwam een hele dikke plons vruchtwater naar beneden, waarop mijn man zei: “Oh dan ben ik zo terug, blijf zitten ik ben echt zo weer bij je“.
Dochterlief zat nog in de auto, die heeft hij er uitgehaald, voor de tv gezet en is hem weer naar boven geracet. Hij belde mijn ouders om onze dochter op te halen en onze beste vrienden dat we niet kwamen want hij dacht dat de bevalling nu toch echt wel begonnen was. Hij drukte mij het boekje van het ziekenhuis in de handen met de mededeling: “bellen, Kaat“. Zo gezegd zo gedaan, ik kreeg de verloskundige aan de lijn die er donderdag ook bij was met de draaipoging. Ik vertelde haar dat mijn vliezen waren gebroken en na kort overleg zouden we richting het ziekenhuis gaan.
Mijn man heeft in een record tempo de auto weer uitgepakt, tassen uitgepakt en de ziekenhuistas weer ingepakt.
Dochterlief heeft al die tijd zoet voor de tv gehangen en ik zat nog steeds boven op de wc. Mijn ouders kwamen en wij zijn vertrokken naar het ziekenhuis. Daar zat ik dan met mijn veel te grote kraamverband op een vuilniszak in de auto. Het zongebruinde gezicht van mijn man was inmiddels zo wit als een papiertje en ik dacht na waar ik nou voor moest kiezen, als ik nog een keuze had… Samen hadden we het er nog even over en besloot ik: als het mag, proberen we het op de natuurlijke manier, dan heb ik toch alles geprobeerd om het zo normaal mogelijk te laten verlopen.
In het ziekenhuis aangekomen en geïnstalleerd op de verloskamer kreeg ik weer een CTG en een echo. YES!! Groen licht voor een stuitbevalling: we gaan dit dus echt doen! Aangesloten op alle poespas, CTG, bloeddrukmeter en een infuus voor antibiotica en eventuele weeënopwekkers of pijnbestrijding. Deze weeënopwekkers zijn ‘verplicht’: je moet hele sterke weeën hebben bij een natuurlijke stuitbevalling. Er zijn hele strenge regels aan verbonden en verloopt het niet zoals ze willen, dan wordt de poging afgekapt en wordt het alsnog een keizersnede.
Daar lag ik dan zonder weeën en niet wetende hoe lang het ging duren. Rond 12:30 uur werd me verteld dat ik werd opgenomen op de kraamafdeling zolang het nog niet begonnen was. Daarna hebben we nog wat gegeten en rond 13:30, toen mijn man na een rondje wandelen weer naast me kwam zitten, kreeg ik mijn eerste wee. Deze wee was gelijk zo heftig dat ik amper kon ademen. Een kwartier later werd ik getoucheerd en zat ik op 5 centimeter ontsluiting. De weeën waren inmiddels drie keer zo sterk, duurden een minuut en volgden elkaar razendsnel op. Ik kon dus wel in huilen uitbarsten toen ik hoorde dat ik pas op 5 centimeter zat. Dit kon nog wel even duren, dus werden er elektroden op de babybilletjes geplaatst en moest ik proberen de weeën op te vangen. In de tussentijd werd de kamer gereed gemaakt voor de komst van de baby. Er zou een heel team klaarstaan: een kinderarts, gynaecoloog en twee assistentes.
Tien minuten later was ik alleen met mijn man toen ik verschrikkelijke persweeën kreeg. Ik raakte in paniek, had mijn lichaam absoluut niet onder controle en voelde de billetjes van mijn mooie baby eruit glijden. Ik pakte mijn man bij zijn hand en begon te schreeuwen, terwijl de verloskundige heel relaxt de kamer in kwam lopen. Ik moest snel op mijn rug draaien, mijn voeten tegen mijn billen zetten en mocht pas persen als zij het aangaf! Met dat ik op mijn rug draai, voel ik de billen van de baby al op het bed liggen. Ik sprak mezelf moed in en zei tegen mezelf dat ze er hoe dan ook uit moest, ik perste keihard mee en zat helemaal in mijn eigen bubbel. Opeens voelde ik een nat, warm en glibberig mensje op mijn borst. Daar was de dan, ons tweede prinsesje!
Wat er gebeurd is toen ik in mijn bubbel zat? Mijn man vertelde dat hij de banden van de CTG van me af getrokken heeft en de zuster de knop 100x ingedrukt heeft. De gynaecoloog was nog spullen aan het klaarleggen, de assistentes en kinderarts waren nog elders in het ziekenhuis. Iedereen kwam de kamer op gesprint maar toen lag ons mooie meisje al heerlijk op mijn borst. In 5 minuten, zonder kleerscheuren, is onze lieve dochter in stuit geboren op 13 augustus om 14:00 uur. Ik had het gedaan en was super trots!
Uiteindelijk moest onze dochter nog zes dagen in het ziekenhuis blijven omdat ze alsnog wel iets te vroeg geboren is. Ze kreeg een suikerinfuus, kwam in verband met geel zien een paar dagen onder de lamp te liggen en de voedingen moesten goed gaan. Uiteindelijk mocht ze dan mee naar huis op 19 augustus en kregen we twee extra dagen kraamzorg.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Karin! Wat een spannende maar gelukkig voorspoedige stuitbevalling heb je gehad! Fijn dat het allemaal zo positief is verlopen!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie