Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Julie’s bevalling duurt langer dan verwacht en niemand weet dat ze al is begonnen. De hond zit alleen thuis, dus wat te doen? Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Julie.
Mijn baby is al 1! Ongelofelijk. Daarom wou ik toch even terugblikken op mijn bevalling. Vanaf 13 februari begon mijn zwangerschapsverlof. Eigenlijk had ik nog een week vakantie staan die ik zou opnemen zodat ik vanaf 20 februari met zwangerschapsverlof kon gaan. Op die manier had ik een dikke 2 weken voor de bevalling. Zo kon ik de laatste dingen in orde brengen, maar kon ik ook nog afspreken met enkele vriendinnen. Zo veel te doen, zo weinig tijd. De laatste week zou ik nog goed rusten. En ik wilde relaxt beginnen aan mijn nieuw avontuur, namelijk mama worden. Ik heb altijd gezegd dat de baby niet eerder moest komen, want ik had alles perfect uitgerekend – wanneer ik met zwangerschapsverlof zou gaan, wanneer ik terug moest komen etc. – maar natuurlijk liep dit niet volgens plan. Ten eerste werd ik eind januari goed ziek: een zware keelontsteking. Geen leuk vonnis als je geen medicijnen mag nemen. Met oplapmiddeltjes op natuurlijke basis ging ik naar huis. Toen begon het al, slapeloze nachten door de baby en overdag super ziek. Het duurde dus ook wel even voor ik er weer bovenop was. Het werd toch zwaar. Elke ochtend leek ik dikker en dikker. Misschien moet hij toch maar gewoon komen? Maar ik mag niet klagen, ik had best een goede zwangerschap en had alleen op het einde last van mijn maag, het zuur en vooral een heeeeel kleine blaas.
Op 21 februari sprak ik nog af met een vriendin. Nog wat shoppen en de uitzetlijst verder aanvullen. De dag erna zou ik nog lunchen met een vriendin en daarna stond er vooral rust op het programma. Die dinsdagavond was ik heel moe, zo vermoeid van het winkelen, maar dat zal de koopwoede wel zijn zeker? Op tijd naar bed dus die avond. Maar ik kon slecht slapen, heel misselijk, een druk op mijn maag. Erger dan anders. Even opstaan, naar het toilet, maar kon nadien mijn draai niet meer vinden: buikpijn, steken en na een tijdje ook braken. Zou het begonnen zijn? Mijn man moest werken en ik wou hem niet wakker maken, maar hij werd toch wakker van mijn gewoel en het vaak opstaan. ‘Is het zover?‘ vroeg hij. Geen idee, is dit het? Slaap nog maar wat verder, maar al snel zaten we allebei beneden. Het werd erger. Ik begon te timen en wat op te zoeken op het internet. Even gebeld met het ziekenhuis, waar de verloskundige me aanraadde om in bad te gaan. Vaak zijn het oefenweeën en gaan ze zo weer over. In bad dan maar, maar in plaats van minderen werden ze erger.
We besloten dus toch maar om naar het ziekenhuis te vertrekken. Raar maar waar, maar de avond voordien hadden we alles verder in orde gemaakt. De vluchtkoffer stond in de auto en de doopsuiker stond klaar. We moesten er nog om lachen dat hij nu wel kon komen en hij zou ook komen, het was zo onwerkelijk. In het ziekenhuis aangekomen werd ik aan de monitor gelegd. De weeën waren nog niet lang genoeg. Ze waren er duidelijk wel, maar het zou nog wel even kunnen duren. Het is niet dat het ondraagbaar was, zeker niet nu ik weet wat échte weeën zijn, maar ik dacht: ‘Jeetje, moet ik dit nog een dag, of zelfs dagen volhouden?’. Ze raadde ons aan om naar huis te gaan, ons nog wat op te frissen en in de namiddag terug te komen als het erger werd. Maar lang ben ik niet thuis geweest, de weeën werden alleen maar erger en iets na de middag werden mijn vliezen gebroken in het ziekenhuis.
En toen wist ik pas wat weeën waren, het werd erger en erger. Op het moment dat ik binnen was, was het ook net stagemoment in het ziekenhuis. Telkens was er bij de verloskundige dus een stagiair bij. Enorm lieve meisjes die natuurlijk ook moesten leren, dus ik gaf hen de kans. Maar de zoveelste persoon die vraagt of ze ook nog eens mag checken, dat wordt soms wel wat veel op zo’n moment. De zoveelste stagiair die bloed wil afnemen maar verkeerd prikt, ja.. je bent al wat gevoeliger op zo’n moment. Maar al met al ben ik ook blij dat zij er waren, de dagen na de bevalling kwamen ze ook eens langs en dat geeft toch een persoonlijk gevoel.
Goed, terug naar het moment dat ik de keuze moest maken: ruggenprik of niet? Ik heb altijd gezegd dat ik hier voor open stond, maar toen ze me de vraag stelde toen ik aankwam in het ziekenhuis, antwoordde ik niet volmondig ja. Ik wou er toch eens over nadenken, ik wou het eens aanzien hoe het ging. Ten eerste was ik wel bang voor de prik, maar anderzijds dacht ik: ‘misschien kan ik het zo wel?’. Aangezien ik al meer dan 15 uur met weeën zat en ik inmiddels doodop was, besloot ik om toch een ruggenprik te nemen. De verloskundige zei ook dat ik zo toch wat tot rust kon komen. Rond 18:00 uur kwam de anesthesist langs om de prik te zetten. Wow, een wereld van verschil. Ik kon inderdaad wat meer op adem komen en vanaf toen ging het gigantisch goed vooruit.
Niemand uit onze omgeving wist dat we in het ziekenhuis waren, omdat ik pas iets wou laten weten als de baby geboren was. Ik had geen zin om continu berichtjes en telefoontjes te krijgen met: ‘en??’, dus dit was een bewuste keuze. De hele dag deed ik dus alsof er niets aan de hand was als ik een berichtje van iemand kreeg. Omdat het ’s nachts begonnen was had Fré zijn werk wel op de hoogte moeten stellen, maar verder was niemand op de hoogte. Maar wie had nu gedacht dat ik tegen de avond nog steeds niet bevallen zou zijn? We hebben een hondje en die zat dus al de hele dag alleen. Fré zou ook niet naar huis gaan gezien ik nog niet bevallen was (liefst niet nee). Dus ja, dilemma: naar wie gaan we nu bellen? We kunnen het toch niet maken om 1 van de 2 mama’s te bellen (voor de hond dan, haha) en de andere niets te laten weten. Dus besloten we maar te bellen, naar allebei. Ze wisten dus dat ik bezig was en zouden voor ons hondje zorgen. Toen begon het natuurlijk: “hoe lang ben je dan al bezig?” en: “is het al zover?“. Gelukkig liet de baby toen niet zo heel lang meer op zich wachten. De bevalling zelf duurde een klein uurtje, maar wat was ik toen blij dat het achter de rug was. Dat is toch wel écht zware arbeid hé, bevallen?
Nadien beleefde ik eigenlijk als een grote roes. Je kan eindelijk wat ontspannen denk ik, en het overdonderd je gewoon.. Opeens lag er een baby op mijn buik, jij was er! 18 uur later werd ik opeens mama. Ik was zo overdonderd van jouw komst. Om 21:32 uur was je daar opeens, 50 centimeter en 3305 gram perfectie! Na je geboorte moest papa je gaan wegen en meten en alles doorbellen voor jouw geboortekaartje. Even de ouders op de hoogte gesteld dat ze grootouders geworden waren! Wat waren ze gelukkig. En wij ook! Na de bevalling werd ik verzorgd, werd Seth gewassen en aangekleed. Het was al na middernacht voordat we op de kamer kwamen. We besloten dus ook om het verder nog niet bekend te maken en te wachten tot de ochtend om het ‘facebook official’ te maken.
Het cliché klopt: je vergeet de pijn. Na 40 uur wakker te zijn, 18 uur weeën en zware arbeid, koos ik er voor om de hele nacht naar je te kijken in plaats van te slapen. Jij was het allemaal waard. 22 februari 2017, vast en zeker de mooiste dag uit ons leven. Je was zo welkom, zo lang op jouw gewacht. Want ondanks dat ik een goede zwangerschap heb gehad en de tijd best wel snel ging, was het toch echt aftellen tot we jou eindelijk konden ontmoeten. Hoe zou je er uit zien? Hoe zou je zijn? Allemaal zo spannend. Ondanks alles is die dag echt voorbij gevlogen, opeens was je daar en werd ons leven compleet anders, zo veel beter.
Je weet niet hoe trots ik ben om je mama te zijn. Je bent echt een geweldig kereltje. Een vrolijk mannetje, altijd met een big smile op dat snoetje. Iedereen ziet en zegt hoe een vrolijkerd je bent. Maar als iets niet naar je zin is, zullen ze het ook allemaal weten. Je leert elke dag zo veel dingen bij, het is fantastisch om jou te zien ontwikkelen. Als ik zie wat je al allemaal kan na 1 jaar, dat is ongelofelijk. Ik ben zo gelukkig dat jij onze zoon bent, en ik kijk er naar uit wat we nog allemaal samen mogen beleven. Lieve schat, ik hou ontzettend veel van jou!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Julie! Wat fijn dat je zwangerschap en bevalling, ondanks dat het lang duurde, zo positief is verlopen! En wat herkenbaar dat iedereen ging vragen hoever je was, enzovoorts!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie