Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Jori bevalt met 38 weken en alles lijkt prima, totdat ze ineens weer weeën krijgt en heel veel bloed verliest… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Jori.
Ik ben bijna 38 weken zwanger als ik bij de verloskundige aangeef dat ik er wel klaar mee ben. Als diplomatiek antwoord krijg ik: “meid, iedereen die dat zegt, gaat overtijd hè“. Die dinsdag daarop voel ik minder leven bij onze kleine meid en mag ik even ter geruststelling naar het ziekenhuis. Hier blijkt alles goed te zijn. Wel heb ik vaak harde buiken in het uur dat ik aan de CTG lig. Ik vraag nog aan de verpleegkundige of dat iets te betekenen kan hebben. Zij denkt echter aan ‘gewone harde buiken. Die nacht (27 mei) ga ik naar het toilet rond 04.30 uur. Net als ik weer in bed lig voel ik een knap. Hierna stroomt er meteen vocht naar buiten. Het kan niet missen: mijn vliezen zijn gebroken! Na met mijn vriend samen het bed te hebben verschoond, proberen we nog even te slapen. Rond 06.00 uur bellen we de verloskundige. Zij geeft aan dat ze rond 09.00 uur even langskomt voor een check. Ondertussen ben ik aardig in paniek (want de lamp in de babykamer hangt nog niet en ik heb geen dextro om mee te nemen!), dus we besluiten mijn ouders te bellen. Mijn vriend besluit niet meer te gaan werken en mijn ouders komen langs met survival-pakket en gereedschap.
In de loop van de dag krijg ik langzaam weeën. Prima op te vangen, want tussendoor spelen we nog ticket to ride en eten we nog wat. Net na het eten wordt het allemaal wat pittiger. Om 19.00 uur doet de verloskundige een check en blijk ik 4 centimeter ontsluiting te hebben! Rond 21.00 uur zou ze opnieuw langskomen. Ik besluit in de tussentijd onder de douche te gaan. Hier kan ik mijn weeën goed opvangen.
Om 21.00 uur besluiten we naar het ziekenhuis te vertrekken. Ondertussen zijn de weeën best gemeen aan het worden. Helaas blijk ik nog steeds maar 4 centimeter ontsluiting te hebben. We proberen verschillende houdingen, maar het vordert helaas niet. Als laatste redmiddel besluiten we naar het bad te verplaatsen. Het warme water in combinatie met tegendruk van mijn vriend tegen de rugweeëen werkt blijkbaar heel goed, want de weeën worden pijnlijker en pijnlijker. Net als ik op het punt ben dat ik het niet meer trek en vraag om de ruggenprik blijk ik opeens op bijna 8 centimeter ontsluiting te hebben en is de ruggenprik geen optie meer. Het is ondertussen al donderdag 28 mei en ik ben nu precies 38 weken zwanger.
Niet veel later voel ik persdrang en versleep ik mezelf van het bad naar het bed. Het mogen persen is een enorme opluchting en na slechts 20 minuutjes en zonder kleerscheuren is om 02.18 uur ons kleine meisje er! De placenta komt er niet veel later helemaal netjes en intact uit en al met al lijkt het een droombevalling! Ik krijg nog mee dat mijn vriend haar kleertjes aantrekt en haar eerste flesje geeft. Er wordt aangegeven dat ik kan gaan douchen en dan mogen we lekker naar huis. Maar dan krijg ik opeens weer weeën. De verloskundige kijkt onder de dekens en ik blijk bloed te verliezen, veel bloed. Ik krijg een spuit in mijn been en er wordt aan mijn buik gevoelt. Er lijkt een stolsel te zitten en mijn eigen verloskundige duwt deze er uit. Er wordt verwacht dat dit het moet zijn. Helaas was het pas het begin van 3 uur lang bloedverlies, waarbij opeens de hele kamer vol stond met mensen uit het ziekenhuis (en dan weet je dat het menens is). Er is door 4 mensen drie uur lang op mijn buik geduwd om de stolsels eruit te krijgen en ik heb twee infusen nodig voor alle medicatie. Ik verdwijn totaal in mijn eigen bubbel en mis eigenlijk de eerste drie uur van het leven van mijn kleine baby. Ook voor mijn vriend niet de leukste tijd, want hij staat totaal machteloos en ziet mij uiteindelijk meer dan twee liter bloed verliezen. De pijn van de bevalling ben ik allang weer kwijt, maar de pijn van het duwen op mijn buik vergeet ik denk ik nooit meer. Na drie uur is eindelijk alles onder controle, maar naar huis mogen we uiteraard niet. Ik heb uiteindelijk twee bloedtransfusies nodig en pas vrijdagmiddag mogen we naar huis. De kleine meid doet het gelukkig meteen super goed en zodra we thuis zijn kan het grote genieten beginnen!
Hoewel het absoluut geen leuke ervaring was en het herstellen langer duurde dan ik dacht, kijk ik toch redelijk positief terug op mijn bevalling! En als ik dan naar mijn mooie meisje kijk: het was het allemaal waard!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Jori! Wat fijn dat je toch redelijk positief terugkijkt ondanks alle heftigheid!
Wil jij, net als Jori, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie