Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Jolien is ruim 36 weken zwanger als de verloskundige tijdens een controle een ritmestoornis hoort bij de baby. Jolien wordt vanaf dat moment overgenomen door het ziekenhuis tot aan de bevalling. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Jolien.

Mijn zwangerschap verloopt eigenlijk volgens het boekje. De eerste drie maanden ben ik misselijk, het tweede trimester gaat heerlijk en de laatste maanden zijn een beetje afzien, maar ik mag niet klagen. Met 36 weken en 5 dagen heb ik een controle bij de verloskundige. Vanaf nu moet ik elke week langskomen voor een check en dit vind ik stiekem wel leuk, want zo hoor ik het hartje weer even. Omdat elke controle goed is geweest, is het ook geen nare ontmoeting. Vandaag doen we weer voor alle checks en alles is goed, totdat ze het hartje gaat luisteren. Ze hoort een overslag. Ze luistert nog een keer en ze hoort weer een overslag, ze denkt aan een onregelmatige hartslag. Ik hoef niet te schrikken, want dit komt heel vaak voor, maar omdat de verloskundige niet precies weet hoe ze moet handelen schrik ik toch een beetje. Ze belt naar het ziekenhuis om te vragen hoe ze moet handelen en we worden gelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ondertussen is het 17:00 uur en in de auto bel ik mijn vriend. Hij rijdt al van het werk naar huis, maar keert om en gaat ook naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis maken ze een CTG, ook hier is een onregelmatige hartslag te zien. Ze kunnen op dat moment geen uitgebreide echo maken, want er is geen echoscopist meer aanwezig, dus we moeten morgen terugkomen. Ook hier wordt gezegd, niet druk maken, het komt vaker voor, vaak is het na de bevalling weg.

sam 4797

De volgende ochtend gaan we weer naar het ziekenhuis en krijgen we de extra echo. Hier is ook de onregelmatige hartslag te zien en te horen en wordt er afgesproken dat we vanaf nu niet meer naar de verloskundige moeten, maar dat we in het ziekenhuis onder controle blijven. Dit vind ik niet heel erg, want zo heb ik toch twee keer in de week een controle en ik wilde toch al in het ziekenhuis bevallen. Ik moet nu één keer in de week voor een uitgebreide echo en een gesprek met de gynaecoloog en één keer in de week voor een hartecho.

De weken verstrijken en inmiddels ben ik 40 weken en 3 dagen zwanger. De afgelopen weken zijn alle controles hetzelfde gebleven, de onregelmatige hartslag is er nog, maar voor de rest ziet alles er perfect uit. Ik ben er ondertussen goed klaar mee en vraag hoe het zit met inleiden. We willen dit ook weten, omdat we van het weekend hebben gehoord dat de oom van mijn vriend op sterven ligt. Tijdens de eerste echo (het eerste leven van onze baby) is de oma van mijn vriend overleden. We willen liever niet dat dit ook samen gaat vallen. De gynaecoloog snapt ons, maar eerder dan 41 weken willen ze niet inleiden, dus we maken een afspraak voor 41 weken, nog een paar daagjes wachten. Drie dagen later heb ik de laatste afspraak op het ziekenhuis met een dikke buik. Vandaag wordt er ook gekeken of ik misschien al ontsluiting heb. Dit is niet het geval, dus morgen moet ik komen voor het plaatsen van een ballonnetje. Gek hoor, dat het nu toch wel heel dichtbij komt.

bevallingsverhalen 201811

De volgende dag, met 41 weken zwangerschap, moeten we om 20:30 uur in het ziekenhuis zijn. Ik moet eerst een half uur aan de CTG en daarna willen ze een ballonkatheter plaatsen, omdat ik waarschijnlijk nog geen ontsluiting heb. Door het ballonnetje kan de baarmoeder week worden gemaakt en dan komt de ontsluiting op gang. Tijdens het plaatsen van de ballon heb ik toch al 2 centimeter ontsluiting en blijft de ballon niet zitten. Ik mag in het ziekenhuis blijven slapen, want na weer een half uur CTG is het toch al 23:15 uur.

De ochtend erop word ik om 06:30 uur wakker gemaakt en kan ik gaan douchen.  Om 07:00 uur gaan ze weer een CTG maken en rond 07:30 uur is mijn vriend, die lekker thuis heeft geslapen, er ook weer. De sfeer is ontspannen en de verpleegsters, de verloskundige en de gynaecoloog zijn ontzettend aardig en lief. We kletsen er lekker op los, heerlijk dit sfeertje. Om 08.00 uur prikken ze mijn vliezen door en is de bevalling begonnen. Ik heb al 4 centimeter ontsluiting en iedereen gaat er vanuit dat deze bevalling niet heel lang gaat duren. Ik vraag nog of ze denken of ik Wie is de Mol vanavond kan kijken. De verpleegster moet erom lachen, maar denkt dat het wel gaat lukken, want dan is de baby er toch al een tijdje. Of ik dan nog wil kijken is een tweede. De weeënopwekkers worden aangezet en de eerste paar uur gaat het goed. In het begin heb ik nog bijna geen last en daarna kan ik de weeën ook goed wegpuffen. Ik ben heel rustig tijdens de weeën, ze zijn ook nog niet heel sterk, dat scheelt nog.

Rond 12:00 uur heb ik 6 centimeter ontsluiting en om de 20 minuten worden de opwekkers iets omhoog gezet. Hoppa, weer 2 centimeter erbij, dat is fijn. Hierna krijg ik een weeënstorm: de weeën komen gelijk achter elkaar en na een uur lukt het mij eigenlijk niet meer om op adem te komen. Ik kan mij niet meer ontspannen en weet ook geen houding meer aan te nemen. Rond 15:00 uur vragen ze of ik een ruggenprik wil, want ik kan me niet meer ontspannen en zo kan de ontsluiting ook niet verder. Ik sta hier open voor en binnen 10 minuten staat de anesthesist naast het bed om de ruggenprik in te brengen. Na 15 minuten ben ik weer helemaal ontspannen. De verloskundige kijkt nog een keer na de ontsluiting en deze zit op 7 á 8 centimeter. Die 8 heb ik de rest van de dag niet meer gehoord, ik denk dat dit een mindfuck was, om het positief te houden. Mijn vriend gaat nog even naar huis om wat te eten en zijn digiD code op te halen voor de aangifte straks. Ik voel me erg goed, heb nauwelijks meer pijn en kan het goed vinden met de verpleegster die net is begonnen met werken. We kletsen en lachen veel, erg gezellig.

Om 17:00 uur heb ik nog steeds 7 centimeter ontsluiting. Omdat het niet heel erg snel gaat, gaat de medicatie van de ruggenprik omlaag en de opwekkers omhoog, hierdoor ga ik de weeën ook weer voelen. Ik krijg net mijn eten, maar doordat de weeën weer sterker worden, laat ik mijn eten staan. Zonde eigenlijk, ik had het eten net iets eerder moeten hebben. Om 21:30 uur is er nog steeds geen vooruitgang. Ik begin wel ontzettend moe te worden en geef dit aan bij de verpleegsters. vooral omdat er geen vooruitgang in zit en ik graag wil weten wat we nu gaan doen. Ondertussen kijk ik wel Wie is de Mol. Ik krijg niet helemaal alles mee, maar het is me gelukt, alleen wel zonder kind.

Om 22:00 uur komt de gynaecoloog en die controleert nog een keer de ontsluiting. Nog steeds 7 centimeter, terwijl de weeën krachtig genoeg zijn. Ook is het hoofdje niet gevormd richting het einde, waardoor het hoofdje ook niet zorgt voor de laatste paar centimeters.
De gynaecoloog geeft aan over te willen gaan op een keizersnede en ik sta hier ook voor open. De weeënopwekkers worden stil gezet en ik voel me ook gelijk beter. Ik heb van mezelf hele lichte weeën, ze zijn te zien op het beeldscherm, maar voelen doe ik ze niet. De verpleegster waar ik het goed mee kan vinden, hoopt dat ze nog mee kan naar de OK, ze wil er graag bij zijn als ons kindje wordt geboren. Aangezien het zaterdag is en het laat is, is er maar één OK open en daar is op dit moment een operatie aan de gang. Ik heb geen spoed, dus ik moet nog even wachten. Helaas kan de verpleegster niet blijven, want om 23:00 uur zit haar dienst erop. (2 dagen na de geboorte heeft ze nachtdienst en is ze uiteraard bij ons langs geweest, wat super en ontzettend lief!)

Om 23:20 uur gaan we richting de operatiekamer. Alles wordt gecheckt en er wordt aan ons gevraagd of we 27 of 28 januari als geboortedatum willen. We willen graag 27 januari en dit gaan ze proberen. Het is niet echt dat het moet ofzo, maar als we dan toch mogen kiezen. Mijn vriend gaat zich nog even omkleden en die zie ik weer in de OK. In de verloskamer heb ik al meer medicatie in mijn ruggenprik gekregen, ik installeer mij dus op de operatietafel, wordt klaargestoomd en ook hier is de sfeer weer heel ontspannen. Er zijn best veel mensen, maar omdat ik geen pijn heb kan ik dit goed verdragen. Ik ben zelf ook heel ontspannen, waardoor ik er ook van kan genieten. Tijdens de operatie is de snee van de keizersnede te klein, het hoofdje past er niet door, waardoor er nog een stukje bij moet worden gesneden, dit moet ook snel gebeuren, omdat tijdens het begin van de keizersnede en het einde niet teveel tijd mag verstrijken. De gynaecoloog is niet zo tevreden met de snede, maar dit maakt mij eigenlijk niet zo heel veel uit, als alles maar goed is.

bevallingsverhalen 201812

Om 23.53 is Mick geboren. Alles wordt gecheckt en alles is goed, mijn vriend mag de navelstreng doorknippen. De kinderarts luistert nog even naar de hartslag, maar kan dit niet zo heel goed horen en spreekt met ons af dat hij morgen terug komt, dit is helemaal goed. Ondertussen maken ze mij weer dicht. Ze leggen Mick even bij mij neer en daarna gaat hij met mijn vriend mee naar de kamer. Hier wordt hij gewogen en gemeten en wordt hij huid op huid gelegd bij hem. Na 15 minuten kleden ze hem aan en komen ze bij mij op de uitslaapkamer. Ik krijg op de uitslaapkamer nog wat tegen de bibbers, want ik bibber alle kanten op, terwijl ik het niet koud heb. Dit zien ze wel vaker. Hierna gaan we naar onze kamer op de geboorteafdeling. Als we een beetje zijn geïnstalleerd gaan we proberen om even lekker te slapen, want morgen staat ons een heel ander leven te wachten, een leven met een heerlijk jochie, want nu na 9 weken kan ik dat zeker zeggen.

bevallingsverhalen 201813

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Jolien! Wat een spannende laatste weken van je zwangerschap, maar gelukkig is alles goed gegaan en kunnen jullie nu genieten van jullie mooie zoon! 

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op FacebookInstagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com