Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Jerney staat onder toezicht van de gynaecoloog vanwege een risicovolle bevalling. Die bevalling komt ontzettend moeizaam op gang, want Jerney heeft maar liefst vijf dagen weeën. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Jerney.

Tijdens een goed verlopende zwangerschap word ik met 36 weken doorgestuurd naar de gynaecoloog. Dit omdat ik veel zorgen heb over de bevalling. Bij mijn moeders kant van de familie hebben alle vrouwen te nauwe bekken en de baby’s te brede schouders. Er is geen enkele bevalling ‘normaal‘ verlopen. Ik maak mij dus erg zorgen over mijn bevalling en de eventuele (spoed)keizersnede. Bij de gyneacoloog blijkt geen directe aanwijzing op een ‘moeilijke’ bevalling. Maar omdat het wel een risico is, nemen we het zekere voor het onzekere om in het ziekenhuis te bevallen onder leiding van een gynaecoloog.

In de laatste weken van mijn zwangerschap wordt het erg zwaar. Ik kom binnen no-time heel veel aan door het vocht dat ik vasthoud en kan bijna niet meer vooruit. Voor mijn zwangerschap woog ik 68 kilo, met de bevalling weeg ik 92 kilo… De gynaecoloog stelt voor om met 39+4 (op maandag) te gaan strippen. De baby ligt al erg laag dus ze verwacht wel dat ze er voor het weekend zal zijn.

sam 4797

Op donderdag 22 februari, mijn uitgerekende datum, lig ik ’s avonds op bed met vreselijke pijn in mijn onderrug. Ik kan niet meer op of neer. Omdat mijn vriend aan het werk is, bel ik mijn moeder om te vragen of dit weeën zijn. Ik weet niet hoe dit moet voelen en wil niet voor niets naar het ziekenhuis, ik wil me niet aanstellen. Mijn moeder komt meteen en samen met mijn moeder en oma ga ik naar het ziekenhuis. Het zijn inderdaad (rug)weeën, maar onregelmatig en met 1 centimeter ontsluiting. Nadat ik gedurende 2 uur controles heb ondergaan, mag ik weer naar huis.

Op vrijdagochtend moet ik weer naar de gynaecoloog om te laten strippen. ’s Avonds beginnen de weeën weer. Dit keer heftiger dan de dag ervoor maar ik wil niet weer voor niets naar het ziekenhuis gaan. Ik ga naar bed en probeer te slapen. Dit lukt natuurlijk niet en ik spook die nacht alleen maar. Naar de woonkamer, onder de warme douche, in bed en weer uit bed, weer onder de douche… Om 05:15 uur ’s ochtends houd ik het niet meer uit en maak ik mijn vriend wakker. Ik bel het ziekenhuis en vraag of ik alsjeblieft mag komen. Dit mag, maar wel pas om 09:00 uur.

Die zaterdag lig ik de hele dag in het ziekenhuis. In de controlekamer, want het is erg druk en er zijn te weinig kamers. Ondertussen heb ik 3 centimeter ontsluiting en nog steeds onregelmatige weeën. Ik heb gevraagd of ik ingeleid kan worden, maar dit kan pas na het weekend. Het is erg druk en er is te weinig personeel. De arts durft het risico niet te nemen om mij te laten bevallen met zo’n ‘risicovolle’ bevalling terwijl er in het weekend maar één klinisch verloskundige en één gynaecoloog aanwezig is. Dit betekent dat ik moet wachten tot maandag. Ik weet dat ik dit niet vol ga houden met continu onregelmatige rugweeën, maar er is geen andere mogelijkheid. Om 18:00 uur mag ik naar huis en om 22:00 uur mag ik terugkomen om te blijven slapen met pijn- en slaapmedicatie. Wanneer ik om 22:00 uur weer terugkom in het ziekenhuis met mijn moeder en mijn vriend, moet ik eerst weer een uur aan de controles. Gelukkig zijn die steeds prima en om 23:00 uur wordt ik naar mijn kamer gebracht door de verpleegkundige. Op de kraamafdeling is geen plek, dus moet ik naar de afdeling Gynaecologie. Ik heb een éénpersoonskamer en vraag of mijn vriend in de stoel mag blijven slapen. Ik ben zo bang voor alles wat me te wachten staat, dat ik echt niet zonder hem kan. Het mag niet, alleen als de weeën regelmatig waren geweest, dan had het wel gemogen. Ik ben zo moe, boos en teleurgesteld dat ik zeg: “ik ben er nu klaar mee! Ik blijf hier niet alleen en ga nu dus WEER naar huis!“. Ik klim weer in mijn rolstoel en mijn vriend pakt mijn tas weer (voor de vierde keer) in. De verpleegkundige vraagt nog na of het niet voor één keer mag, maar de dienstdoende verloskundige vindt dat het niet kan en dat ik gewoon alleen moet gaan slapen.

sam 4766

Daar gaan we weer, ik wachtend in de rolstoel beneden in het ziekenhuis en mijn vriend haalt ondertussen de auto. Na een paar minuten komt de verpleegkundige de lift uitgerend. “Oh, gelukkig dat u er nog bent!“, zegt ze. “Ik vond het zo overdreven dat het niet mocht, dat ik de discussie ben aangegaan. We kunnen ook wel eens wat door de vingers zien, dus kom maar weer naar boven“. Mijn vriend kan de auto weer parkeren en zo blijven we uiteindelijk allebei slapen. Om 23:30 uur krijg ik mijn medicatie en slaap tot 07:00 uur als een roos.

Zondagochtend komt de verloskundige weer controles doen. Ik zit nog steeds op 3 centimeter ontsluiting en een weke baarmoedermond. De baby vermaakt zich prima daarbinnen. Ik mag weer naar huis en maandagochtend om 07:00 uur mag ik weer terugkomen om ingeleid te worden. Thuis slaap ik bijna de hele dag en nacht door de nawerkingen van de medicatie.

Maandagochtend melden we ons opnieuw in het ziekenhuis en heb ik weer controles. Ondanks de medicatie blijft ons meisje het supergoed doen. Om 08:30 uur worden mijn vliezen gebroken en krijg ik het advies om een ruggenprik te nemen. Ik kan geen kant meer op en heb zoveel pijn in mijn rug na al die dagen met weeën. Om 09:00 uur krijg ik mijn ruggenprik, iets waar ik heel bang voor was maar niets van heb gevoeld. Ik vind het een wondermiddel: ik kan weer zonder pijn in bed liggen of zitten! Ik word ook meteen aangesloten op de weeënopwekkers. Na al die dagen voel ik me eindelijk weer goed en krijg ik trek. De dagen ervoor heb ik bijna niets gegeten. Ik eet tijdens mijn weeën (waar ik niets van voel) zelfs nog een tosti en een broodje kroket.

Om 14:30 uur heb ik 8 centimeter ontsluiting en wordt de ruggenprik uitgezet. De baby ligt helemaal goed en gelukkig zijn er nog steeds geen grote obstakels voor mijn bevalling opgemerkt. Ik voel langzaam de rugweeën terugkomen, ze worden steeds heftiger. Om 15:30 uur krijg ik persweeën en roep ik de gynaecoloog op. Ik heb 10 centimeter ontsluiting en mag gaan persen als ze terugkomt. Dan kan ik ein-de-lijk bevallen! Helaas is het weer erg druk op de afdeling en is er weer te weinig personeel. Ik moet tot 16:10 uur wachten tot de gynaecoloog (zonder assistent) terugkomt en dan mag ik eindelijk persen. Ik pers een uur lang en ben zo moe, geef ook aan dat ik het niet volhoud. De gynaecoloog belt op dat moment voor de derde keer om hulp omdat de baby er bijna is. Als de assistente er is, geeft de gynaecoloog een verdovingsprik tijdens een wee. “Als je nu nog één keer perst, dan help ik je en dan is ze er“, zegt de gynaecoloog.

Bij de laatste wee word ik ingeknipt met een klein knipje en wordt op 26 februari 2018 om 17:11 uur ons kleine meisje geboren: Vénice Jolene. Ze doet het meteen supergoed. Ik word na de bevalling gehecht: vier inwendige en drie uitwendige hechtingen. We blijven één nachtje slapen omdat het te laat is om nog naar huis te gaan. Eenmaal thuis hebben we een heerlijke kraamweek en ondertussen is ons meisje 4,5 maand. Alles gaat nog steeds supergoed met ons alledrie! Achteraf is de bevalling zelf reuze meegevallen, mede dankzij het wondermiddel: de ruggenprik! De dagen voor mijn bevalling waren veel, maar dan ook véél erger.

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Jerney! Wat duurde het ontzettend lang voordat je geholpen werd en dat jullie je meisje in de armen konden sluiten! Fijn om te lezen dat het nu allemaal goed gaat!

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op FacebookInstagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com