Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Ivana heeft een erfelijke variant van diabetes als ze zwanger blijkt te zijn. Met 38 weken zwangerschap wordt zij ingeleid en heeft een droombevalling! Ze zou het zo weer overdoen, maar dan zonder haar vriendin… Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Ivana.
Ik ben Ivana, 23 jaar en in 2015 bevallen van mijn zoontje. Omdat ik een erfelijke variant van diabetes heb, is het belangrijk eerst groen licht van de internist te krijgen, te stoppen met eventuele voorbehoedsmiddelen om vervolgens dan pas zwanger te raken. Terwijl mijn suiker niet heel erg stabiel was, kwam ik er bij 6 weken en 4 dagen achter dat ik toch echt zwanger was. Eén ding stond vast en dat was dat de baby meer dan welkom was. Een bezoekje bij de huisarts bracht ons bij de internist. Vanaf mijn 12e heb ik mijn leven zo goed als aangepast zodat ik het kon redden met medicijnen in plaats van de insulinespuit. Echter slikte ik medicijnen waarvan niet zeker was of het schadelijk was voor de baby. De internist gooide mijn medicatie helemaal om en van zo hard mijn best doen om niet te spuiten, spoot ik nu 4 keer per dag insuline. Alles voor de baby, dus zo belandden we in plaats van bij de verloskundigenpraktijk bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Mijn zwangerschap verliep prima, ik ben niet misselijk geweest, geen pijntjes en ik genoot er volop van. Sporten en werken kon zelfs nog langer dan dat ik verwacht had. Ondanks dat ik sportte kwam ik 32 kilo aan en terwijl ik zo’n fijne zwangerschap had, heb ik me elke dag afgevraagd hoe ik dit tijdens de bevalling in hemelsnaam ging doen. Ik ben namelijk een kleine dame (toen meer een mini walvis) van 1 meter 56.
Op 19 maart 2015 was ik uitgerekend. Vanaf 30 weken mocht ik elke week op controle en werd ik elke keer aan de CTG gelegd. Ook dat vond ik niet erg want vanaf 30 weken kreeg ik elke week een echo, wat betekent dat ik meer echo-printjes heb dan dat je normaal langs mag komen voor een check bij de verloskundige. Omdat ze in het ziekenhuis bang waren dat ik en indirect de baby te hoge suikers zouden krijgen, besloten ze mij in te leiden bij 38 weken. Ik mocht op 2 maart 2015 komen en wist dus dat de kleine man binnen 24 uur geboren zou moeten zijn. Om 05:00 uur deze ochtend nam ik contact op met de afdeling Verloskunde om te vragen of er een kamer vrij was voor mijn bevalling. En die was er. Ik moest me melden om 07:00 uur, mezelf settelen in kamer 4 en daar mocht het allemaal gaan gebeuren. Ik liep al zeker 6 weken rond met 2 centimeter ontsluiting en om 08:00 uur werden in het bijzijn van mijn zus, de papa en mijn vriendin (die aan het voeteneind klaarstond met haar camera) dan eindelijk mijn vliezen gebroken. Ik heb bewust mijn beste vriendin gevraagd om bij de bevalling te zijn omdat zij al eerder een zoontje gekregen heeft.
Mijn medicatie werd inmiddels door middel van een pomp gegeven zodat ik niet telkens insuline hoefde te spuiten, wel moest ik elk uur mijn waarden prikken en kreeg ik via het infuus weeënopwekkers omdat mijn weeën langzaam tot bijna niet vanzelf kwamen. Er liep een stagiaire mee die ik de toestemming gaf om ook te toucheren, waardoor ik op elk moment dubbel getoucheerd werd. Aan zijn gezicht was af te lezen dat hij erg zenuwachtig was. Mijn vriendin die bij elk moment haar camera erbij pakte en alles fotografeerde en filmde was zo brutaal om te vragen of zij zijn handen mocht zien. En om alles nog ongemakkelijker te maken maakte zij de opmerking: “Ivaan, als je het niet wilt mag je nee zeggen, hij heeft echt hele dikke vingers”.
Om 13:00 uur bleek ik pas 4 centimeter ontsluiting te hebben en heb ik de tijd gedood met wat tv kijken en slapen. In die tussentijd hadden wij mijn vriendin wel vriendelijk aangegeven dat ze af en toe beter stil kon zijn, dan druk te praten en te doen. Om 16:30 uur kreeg ik het gevoel dat ik moest poepen en werd de verloskundige erbij gehaald. Ik was er! Eindelijk bij de 10 centimeter en toen leek het voor mij alsof ik in een achtbaan stapte. Ik mocht persen en wat voelde dat als een opluchting! Ik heb in totaal 5 keer geperst met een nat washandje op mijn hoofd. Mijn zus en mijn vriendin, die op dat moment steeds meer foto’s aan het maken was en riep dat de baby gelukkig haar had, stonden aan mijn voeteneind. Op het moment dat hij daar bijna was werd mijn vriendin niet lekker en viel ook nog eens bijna flauw. Om 17:02 uur was hij daar eindelijk: Cayetano Matthëus Robbie Levani. We hoorden hem niet meteen huilen omdat de navelstreng om zijn nekje zat, waardoor zijn papa dus geen navelstreng door heeft geknipt omdat de verloskundige dat snel heeft moeten doen. Ik werd nog even 3 keer gehecht en wat was ik blij met mijn droombaby en droombevalling. Ik heb, wat ik zelf best gek vond, geen traan gelaten omdat ik helemaal in shock was van de hele happening, maar ik heb wel geroepen dat ik het op deze manier nog 10 keer over wil doen! Zonder vriendin dan wel…
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Ivana! Wat fijn dat je zwangerschap en bevalling, ondanks de diabetes, zo positief is verlopen! En je hebt in ieder geval genoeg foto’s ;)
Wil jij ook graag, net als Ivana, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie