Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Ines wordt met 24 weken opgenomen wegens harde buiken en blijkt al ontsluiting te hebben. Toch lukt het om de 40 weken te halen! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Ines.
Mijn bevallingsverhaal start jammer genoeg al met 24 weken zwangerschap. Ik had al de hele zwangerschap last van harde buiken, waarover ik me natuurlijk zorgen maakte. Er was in mijn ogen niet echt een reden voor de harde buiken: ik heb een zittend beroep en deed geen extra fysieke inspanningen die ervoor konden zorgen dat ik zulke harde buiken kreeg. Tijdens de controle bij 24 weken werd ik aan de CTG gelegd. Dit was niet zo simpel omdat ik nog amper een buik had. Na een tijdje proberen lukte het toch om het hartje te registreren en dus ook mijn harde buiken. Al snel bleken deze te regelmatig te zijn en omdat ik nog maar 24 weken zwanger was, werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik kreeg een infuus met weeënremmers en ook spuiten voor de longrijping van onze dochter. De dag erop kreeg ik nog zo’n spuit en dit maakte veel indruk op mij. Wel had ik er nog altijd vertrouwen in dat onze dochter nog eventjes in mijn buik zou blijven zitten. Na 3 dagen en 9 CTG’s mocht ik naar huis. Werken mocht ik niet meer: ik was verbannen tot bedrust.
Met 40 weken zwangerschap, ja je leest het goed: 40 weken, ging ik op controle met lichte voorweeën. Ik dacht: “eindelijk is het zover!”. Het moment waar we zo lang naar uit hadden gekeken en ik was méér dan tevreden dat ik onze dochter heb kunnen voldragen. Jammer genoeg was er sinds die 24 weken zwangerschap niets meer veranderd: ik bleek al die tijd een korte en weke baarmoederhals te hebben, met 1 centimeter ontsluiting. Ook nu dus, met 40 weken. Dan maar weer terug naar huis! ’s Middags kwam mijn moeder langs om eten te brengen voor mij en mijn man. Ik kreeg echter niet veel meer binnen, want de voorweeën werden inmiddels steeds pijnlijker en kwamen sneller op elkaar. Omdat ik zo onzeker was over wanneer ik naar het ziekenhuis mocht, ben ik rond 14.00 uur boven op bed gaan liggen. Ik heb nog even kunnen slapen, al duurde dit niet lang want rond 16.00 uur werd ik wakker van hevige pijn in mijn buik en rug. De pijn trok steeds tijdelijk weer weg en kwam na 10 minuten weer terug. Zouden dit dan toch weeën zijn?
Ik riep mijn man naar boven, want met hem naast mij ging het beter om de weeën weg te puffen. Tussendoor praatten we vol ongeloof met elkaar: het moment was dan toch eindelijk daar! Rond 19.00 uur besloot ik te douchen om de weeën op te vangen. Om 20.45 uur zijn we dan toch maar vertrokken naar het ziekenhuis. Eenmaal daar werd ik meteen weer aan de CTG aangesloten. Na inwendig onderzoek bleek dat mijn baarmoedermond helemaal verstreken was, maar dat ik nog altijd op 1 centimeter ontsluiting zat. Ik was op, mijn lichaam was op en ik moest nog 9 centimeter ontsluiting krijgen en vervolgens nog persen. Ik vroeg dus om een ruggenprik, maar omdat het inmiddels al 23.30 uur was, moest de dienstdoende anesthesist opgeroepen worden. Rond 00.30 uur werd de prik gezet, waarna meteen mijn vliezen braken. Eindelijk kon ik liggen zonder pijn. Ik kreeg te horen dat ik pas in de ochtend zou bevallen, mits ik nog steeds op 1 centimeter ontsluiting zat. De ruggenprik kon er namelijk voor zorgen dat de weeën afnemen. Na een half uurtje kreeg ik een infuus met weeënopwekkers en om 01.30 uur werd nog een gevoeld hoever ik nu was. De verrassing was groot toen de verloskundige zei dat ik al bijna volledige ontsluiting had! Ik mocht het laatste randje wegpersen en werd rond 02.00 uur naar de verloskamer gebracht, waar ik al een paar keer mocht persen van de verloskundige. Toen de gynaecoloog binnenkwam, begon het echte werk. Met mijn man, mijn grote steun, naast mij werd op zondag 21 oktober na 1 uur en 17 minuten persen onze dochter geboren om 03.17 uur. Al het lange wachten meer dan waard!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Ines! Dat moeten spannende en onzekere tijden zijn geweest, maar wat mooi om te lezen dat je de 40 weken haalde!
Wil jij, net als Ines, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie