Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Na 36 weken met zwangerschapsdiabetes daalt het bloedsuiker van Ineke ineens tot gevaarlijke waarden. Ze wordt ingeleid, maar na urenlange weeën krijgt ze een keizersnede onder algehele narcose. Lees het heftige bevallingsverhaal van Ineke.
Ik wil graag mijn bevallingsverhaal vertellen om andere vrouwen te laten weten dat het met zwangerschapsdiabetes ook een hele andere kant op kan slaan. Ik had sinds 22 weken last van een te hoge bloedsuiker. Hier kwamen we achter doordat de baby te groot was met de 20 weken echo. De eerste weken volgde ik een dieet wat prima werkte, maar na 30 weken moest ik toch insuline gaan spuiten. Met 36 weken ben ik met verlof gegaan en tot die tijd voelde ik me ook echt super goed. Ik heb echt een hele fijne zwangerschap gehad tot de 36 weken ondanks de zwangerschapsdiabetes.
Ik was net een dag met verlof toen ik ’s nachts voorover van de trap viel. Ik was onderweg naar het toilet om voor de honderdste keer te plassen en ineens viel ik voorover. Voor de zekerheid zijn we toen toch even naar het ziekenhuis geweest om de baby te laten checken. De hartslag van onze dochter was erg hoog, steeds rond de 200. Er werd afgesproken om de volgende dag nog een CTG te laten maken. De volgende dag voelde ik me niet lekker. Steeds trillen en zweten. Mijn bloedsuiker bleek erg laag te zijn. Weer naar het ziekenhuis, daar kregen ze mijn bloedsuiker weer op peil en de hartslag van de baby ging daarmee ook naar beneden. Er is toen afgesproken dat ik elke dag langs moest komen voor een CTG tot de bevalling.
De tweede dag ging het al mis. De hartslag van de baby was steeds heel hoog en ik kreeg mijn suiker niet meer onder controle. Hij was steeds zo laag dat ik duizelig werd en ik moest zoveel eten dat ik daar weer misselijk van werd. Toen moest ik blijven; dit had ik niet verwacht. Ik was alleen door de corona en ik had ook niks bij me. Wat een tegenvaller! Gelukkig kon mijn vriend snel komen. We spraken af om zo lang mogelijk te wachten, ik was nog geen 37 weken zwanger en het was beter dat de kleine nog even bleef zitten. Na twee dagen constant bloedsuiker prikken en eten omdat het weer veel te laag was, was ik helemaal op. De CTG was ook steeds op het randje en toen de hartslag van de baby een paar uren niet onder de 190 was geweest, is er besloten om te beginnen met inleiden. Ik kreeg een infuus met suiker om een beetje op krachten te komen, achteraf gezien wat te laat. De internist zei later ook dat hadden we beter meteen kunnen doen. Ik kreeg rond 21.00 uur een ballon ingebracht en hierdoor kreeg ik meteen krampen. Mijn vriend is toen naar huis gegaan omdat het wel even kon duren.
’s Ochtends om 09.00 uur heeft de verloskundige de ballon eruit gehaald en mijn vliezen gebroken. Toen had ik al 4 centimeter ontsluiting! Ze heeft meteen de weeënopwekkers aangesloten en toen begon het echte werk… Mijn vriend zorgde ervoor dat ik elk uur mijn bloedsuiker prikte en zo zijn we een paar uur samen geweest. De weeën kwamen steeds sneller op elkaar en werden steeds heftiger. We hadden ook aangegeven dat we zo weinig mogelijk in- en uit geloop wilden. Om 16.00 uur kwam de avonddienst en de verloskundige wilde even kijken hoe de ontsluiting was gevorderd. Nog maar 3 centimeter, het was terug gelopen… Wat een tegenvaller! Inmiddels zagen we ook weer een paar dippen in mijn bloedsuiker en de baby had het moeilijk. Ik wilde graag proberen toch door te zetten dus de weeënopwekkers zijn toen op de hoogste stand gezet. Om 18.00 uur ging ze nog een keer kijken en was er helaas nog steeds geen verandering.
Ik was zo teleurgesteld, ik zat al uren in een weeënstorm en het deed helemaal niks. De verloskundige stelde toen een pompje met pijnstilling voor. Ik zei meteen: “ja!“. Daarbij kregen we wel de mededeling dat ik het nog maximaal twee uur op deze manier mocht proberen en dat het dan echt moest vorderen. Anders zou het een keizersnede worden. Dit wilde ik echt niet, ik ben ooit aan mijn rug geopereerd en dan zou ik geen ruggenprik kunnen krijgen. Het leek mij vreselijk onder narcose te moeten bevallen. Toen de pijnpomp liep voelde ik geen weeën meer. Ik zei nog tegen mijn vriend, dit spul is geweldig! Alleen voelde ik ze niet meer omdat ik ze niet meer had. Ondanks de grote hoeveelheid weeënopwekkers had ik helemaal geen weeën meer. Mijn lichaam was helemaal op door de lage bloedsuiker en schijnbaar niet klaar om te bevallen. Om 20.30 uur ben ik naar de OK gegaan en ben ik geopereerd. Onze dochter Brecht is geboren om 21.12 uur, na een zwangerschap van 37 weken.
Ik ben heel blij dat ze gezond ter wereld is gekomen en ik heb na de bevalling nooit meer last gehad van mijn suikers. Wel vind ik het nog steeds jammer dat het niet op de natuurlijke manier is gelukt en dat ik er niet bij ben geweest. Gelukkig mocht mijn vriend er wel bij zijn en mochten ze gelijk bij mij toen ik wakker werd. Wat ik wil zeggen is dat iedereen altijd zegt dat je suiker te hoog is met zwangerschapsdiabetes maar dat het dus ook ineens kan zakken door hormonale veranderingen rond de 36 weken. Dit wist ik niet en daardoor was ik er totaal niet op bedacht. De verloskundige en internist zeiden dat het ook niet zo vaak voorkomt maar dat het toch wel eens kan gebeuren.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Ineke! Wat heftig hoe dit allemaal verlopen is! En goed dat je andere mama’s hiervoor waarschuwt.
Wil jij, net als Ineke, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie