Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Vandaag verschijnt er een extra verhaal, omdat ik het zo bijzonder vind! Heike is 28 weken zwanger van een drieling als zij vanwege achterblijvende groei van één van de kindjes wordt opgenomen. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Heike.
28 maart 2017. Ik ben 28 weken zwanger en moet voor een routinecontrole naar het ziekenhuis. Op de echo blijkt dat baby 2 wat aan de kleine kant is, eigenlijk nauwelijks groeit. “We willen u toch liever opnemen mevrouw“, zegt de gynaecoloog. Het is niet te voorspellen hoe dit verder af gaat lopen. De kleinste dame blijkt een slechte placenta te hebben, af te lezen aan de navelstrengdoorbloeding. Als deze situatie verslechterd, zullen de meiden gehaald moeten worden.
Dat komt rauw op ons dak, hier had ik echt niet op gerekend! Ik wordt aan de CTG gelegd, wat nogal een gedoe is bij drie baby’s. De hartslagen van de meisjes zijn gelukkig super. Omdat ik twee keer per dag aan de CTG moet en de dames nogal druk zijn, moet ik blijven. Met de CTG worden de harttonen en weeënactiviteit gemeten. De uitdaging is om alle drie de baby’s onder de knoppen te houden. Zo heb ik dan ook regelmatig 2 uur per keer aan het apparaat gelegen.
De volgende dag hadden wij een gesprek met de kinderarts. Ook hebben we de Neonatologie bezocht en mochten we een kindje zien dat de “afmetingen” van onze meisjes op dat moment had. Ik had een gesprek met de anesthesist over het verloop van een keizersnede. Wow, even een heftige dag, want niemand wist voor hoelang deze situatie veilig voor de meiden was. We werden voor de keuze gesteld: wat willen we als het slechter gaat? Willen we afwachten, met kans op overlijden van de kleinste? Of willen we alle drie de kindjes halen met kans op allerlei handicaps of overlijden van alle drie?
Wij bleven positief en gingen “all in“: alles of niets. Gelukkig zijn de meiden nog tot week 33 blijven zitten. Al die tijd bleef ik in het ziekenhuis en met 32.6 werd ik ziek (beginnende zwangerschapsvergiftiging). De keizersnede, die oorspronkelijk gepland stond op 18 mei, werd naar 10 mei gepland. Het werd die dag nog spannend of ik alleen de ruggenprik zou kunnen krijgen. De eerste bloedwaarden van 9 mei waren slecht en ik werd voorbereid op een keizersnede onder algehele narcose. Dit wilde ik echt niet, ik moest mijn baby’s toch kunnen begroeten en ik wilde papa aan mijn zijde hebben.
Gelukkig bleken beide waardes van 10 mei goed en kon ik alles meemaken. Om 08:00 uur zouden we richting OK gaan, maar er kwamen wat spoedjes tussendoor. Het werd uiteindelijk 15:30 uur dat ik naar de sectio kamer werd gereden. In de ochtend had ik al een katheter gekregen, die volgens mij niet goed zat. Er werd me verzekerd, dat het gevoel weer zou verdwijnen, maar het bleef. Na 5 keer mis geprikt te hebben, zat de epidurale erin en werd ik neer gelegd. Meteen hoorde ik een plens en alles was nat. Ik dacht gelijk aan die katheter en ja hoor, het ballonnetje was niet ver genoeg opgeblazen…
De artsen grapten nog dat de vliezen zouden zijn gebroken, maar bij het openen van de buik kwamen ze erachter dat de vruchtblazen nog allemaal dicht zaten. Toen de eerste dame werd geboren, hoorde ik een huiltje. Ze werd meteen weggebracht naar de kinderarts. Als tweede was de dikste aan de beurt en ons zorgenkindje kwam er als laatste uit. Alle drie met de billen eerst. Papa heeft over het scherm mee mogen kijken en ik zag zijn adamsappel trillen. Daarna is hij met de meiden mee gegaan. Alleen de kleinste dame werd naar mij toe gereden, zodat ik haar kon zien.
De andere meiden waren al naar de NICU (neonatal intensive care unit) gebracht. Op de verkoeverkamer werden mij foto’s gebracht van de dames. Zo mooi! Twee uur later was de verdoving uitgewerkt en werd ik met bed en al naar mijn meisjes gebracht. Ik wist helemaal niet waar ik eerst zou kijken: zo mooi, zo veel. De volgende dag werd een dochter naar een ander ziekenhuis verplaatst, de volgende dag nummer twee en ik nog een dag later. Ons vechtertje moest nog twee weken blijven en volgde ons toen. Al die tijd zat ik in het ziekenhuis, vermoeiend. Weer twee weken verder mochten we eindelijk naar huis.
Wat een bijzondere zwangerschap en bevalling, Heike! Ondanks de onzekere en spannende tijd is alles gelukkig helemaal goedgekomen met jullie drie dochters. Bedankt dat je jouw verhaal met ons wilde delen!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook , Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie