Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Gerjanne is bijna uitgerekend als de vliezen breken. Het geduld wordt ontzettend op de proef gesteld en als de persweeën begonnen zijn, blijkt het kindje verkeerd te liggen. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Gerjanne.
Op 19 maart 2017 was ik uitgerekend van ons eerste kindje. Iedereen zei dat eerste kindjes meestal later komen, dus reken er maar op dat je die datum voorbij gaat. Het was dus enigszins een verrassing toen in de nacht van 14 op 15 maart om 02:00 uur mijn vliezen braken. Ik had nog niet echt ween dus zei tegen mijn vriend: “probeer nog maar te slapen, we bellen morgen de verloskundige wel.” Zelf kon ik niet meer slapen en ik kreeg toch wat weeënactiviteit, maar niet zo erg dat ik dacht dat ik actie moest ondernemen. Ik probeerde ook nog wat te slapen, op een gegeven moment ben ik op de bank gaan liggen omdat mijn vriend het hele bed in beslag nam en ik geen zin had hem weer wakker te maken, maar ook op de bank kon ik de slaap niet vatten.
’s Morgens hebben we eerst mijn schoonmoeder gebeld, die erbij zou zijn. Zij kwam meteen, daarna hebben we de verloskundige gebeld.Toen ik vertelde nog geen weeën te hebben, zei ze: “als er niets veranderd kom ik vanmiddag kijken“. En zo gebeurde het. ’s Middags rond 02:00 uur kwam ze weer. Ik had de hele morgen wat rondgelopen maar de weeën waren weer weg. Daarom mocht ze niet voelen of ik ontsluiting had in verband met infectiegevaar. Wel heeft ze vastgesteld dat het zeker vruchtwater was (ik moest een maandverbandje bewaren) en dat de bevalling dus echt begonnen was! Het was prachtig zonnig weer die dag dus ze adviseerde me een rondje te lopen buiten, wat activiteit zou ook weeënopwekkend kunnen werken. Tegelijkertijd werd ons ook verteld dat als het vandaag niet zou doorzetten, ik me morgenochtend in het ziekenhuis zou moeten melden. Waarschijnlijk zouden ze me dan ook weer naar huis sturen en als er vrijdagmorgen nog niets gebeurd was, zouden we pas een inleiding kunnen verwachten. Het was die dag woensdag, dus dan zou het wel erg lang gaan duren. Het leek me vreselijk nog zolang te moeten wachten dus we hoopten met z’n allen vurig dat het zou gebeuren die dag.
Toen maar een rondje gaan lopen, althans lopen kon ik het niet noemen, meer strompelen… Maar de verloskundige had gelijk! Het hielp! Ik ging op bed liggen en kwam er dan weer vanaf omdat het zoveel pijn deed steeds als ik ging liggen. De weeën werden heftiger, daarom kwam ik er dus ook elke keer weer uit, als ik liep of zat was het een stuk minder heftig. Achteraf gezien niet zo handig omdat die heftige weeën juist voor de nodige ontsluiting zorgen.
Rond 19:30 uur ’s avonds vroeg ik mijn vriend weer te bellen want het werd toch wel heftig nu. Inmiddels was de dienst gewisseld en had ik een andere verloskundige (ik vond deze de minst aardige van de 4 maar sprak mezelf toe dat ik het er maar mee moest doen). Ik had in al die tijd afwisselend liggen en lopen al heel wat centimeters bij elkaar gekregen, dat gaf goede moed! Inmiddels had ik al 6 centimeter ontsluiting dus we gingen snel naar het ziekenhuis.
Eenmaal in het ziekenhuis ging de verloskundige nog even weg en de kraamhulp die zou assisteren arriveerde. De verloskundige had gezegd dat we moesten bellen zodra ik het gevoel kreeg te moeten poepen. Dat gevoel kreeg ik al vrij snel en toen stond ze binnen 10 minuten weer naast mijn bed. Al die tijd in het ziekenhuis had de kraamhulp mijn rug gemasseerd met olie, dat was erg fijn omdat ik erg sterke rugweeën had. Mijn vriend hield zich ook heel goed, bood mij water aan en zijn hand om in te knijpen (die ik niet wilde, ik was volledig in mezelf gekeerd) De verloskundige voelde en vertelde dat het hoofdje er net niet goed voor lag. Het was geen sterrenkijker maar hij lag opzij met zijn neusje, dat was een flinke tegenvaller. De verloskundige snelde weg om de gyneacoloog die nog in huis was te vragen of hij nog even wilde blijven, we zouden hem nog nodig kunnen hebben..
Ik mocht gaan persen, na een klein kwartiertje kreeg ik een infuus om de weeën op te wekken, zodat ze nog wat sterker zouden worden en het hoofdje hopelijk toch goed zou zakken. Dit hielp niet. Toen ik eenmaal door had dat de gynaecoloog eraan kwam probeerde ik niet te laten merken dat ik persdrang had. Ik was kapot! Een nacht niet geslapen en zoveel pijn vreet energie. Jammer genoeg had de verloskundige dat wel door en moest ik gewoon persen. De verloskundige bleek trouwens enorm mee te vallen, wat een lieve vrouw is dat! Ze was duidelijk in haar instructies maar ook erg lief voor me. Na ruim een uur persen werd er besloten dat we wat hulp zouden krijgen met een vacuümpomp. Even raakte ik in de stress want ik had foto’s gezien tijdens een voorlichtingsavond over baby’s met een enorme toeter op hun hoofd. Ze gingen toch niet mijn baby die zo kwetsbaar is met grof geweld de wereld in helpen? Ook stonden er ineens veel mensen aan mijn bed, waardoor ik alleen maar dacht: het gaat niet goed! Waarom komen er anders zoveel mensen? Later bleek dat dit wisseling van dienst was (het was inmiddels 23:00 uur ’s avonds) en dat mij dit ook verteld was maar dat had ik totaal niet meegekregen. Gelukkig werd de ergste onrust weer weggenomen door de verloskundige die mij vertelde wat er ging gebeuren. Ze had al een paar keer gezegd: “je hebt vandaag nog je zoontje in je armen’’ en moedigde me sowieso de hele tijd aan wat me ook echt hielp om niet de moed te verliezen.
De gynaecoloog arriveerde. Ik weet nog dat ik riep: “doe maar een keizersnee!” Maar de gynaecoloog lachte me ronduit uit. “Daar is het al te laat voor’’ zei hij. “Het hoofdje ligt al te ver naar beneden.’’ Er werd mij verteld dat ik alle krachten moest geven die ik nog had, want zonder mijn hulp zou het zeker niet lukken. Mijn schoonmoeder, die de hele tijd braaf meegepuft had en met het persen telde, deed ook nu haar uiterste best mij te steunen. Ik voelde het hoofdje naar beneden zakken en eruit komen. Ik perste met alle krachten die ik nog had terwijl de gynaecoloog met de vacuümpomp meetrok en stuurde zodat het hoofdje toch goed kwam te liggen. Toen het hoofdje eruit was riep de verloskundige: “je moet nu kijken! Kijken!’’ En daar zal ik haar altijd dankbaar voor blijven, want ik heb mijn zoon geboren zien worden. Wat een prachtig moment was dat! Toen hij er eenmaal uit was werd hij gelijk bij me gelegd op mijn buik. Hij huilde meteen erg hard, het gevoel wat dan in je loskomt als kersverse moeder is onbeschrijfelijk! Wat was hij prachtig! En wat waren we trots als ouders! Er moest nog gehecht worden want er was een knip gezet, hier had ik niks van meegekregen. Maar het maakte me ook niet meer uit, hij was er, we waren zielsgelukkig! We moesten een nachtje blijven maar volgende dag rond 12:00 uur mochten we naar huis en kon het echte genieten beginnen!
Als ik nu terugkijk op mijn bevalling kan ik dat met een goed gevoel doen. Ik had zeker niet gedacht dat mijn baby met een vacuümpomp geboren zou worden en de pijn viel me ook vies tegen. Maar ik ben trots dat ik het gedaan heb! Zonder pijnstilling (geen verkeerd woord over vrouwen die wel pijnstilling nemen, ieder zijn keuze!) heb ik toch maar mooi een gezonde prachtige baby op de wereld gezet! Ik kijk er mede zo goed op terug door de fantastische begeleiding van de verloskundige en het ziekenhuis. Respect voor wat zij elke dag weer doen!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Gerjanne! Jullie hebben heel wat spannende dagen gehad, maar fijn om te lezen dat alles goed is met jullie zoon!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook , Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie