Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Gabriëlla is 38 weken zwanger als de bevalling door inleiding eindelijk op gang komt. Daarna gaat het sneller dan verwacht! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Gabriëlla.
Omdat ik een risicozwangerschap had, stond vanaf het begin al vast dat ik in het ziekenhuis moest bevallen. De antistoffen in mijn bloed konden voor een hartblokkade zorgen bij het kindje in mijn buik en daarom werd alles vanaf het begin tot het einde gemonitord. Voor de kleine gup moest ik iedere week naar het Erasmus Medisch Centrum, aangezien ze daar de beste echoapparatuur hadden. Zelf stond ik echter onder behandeling bij een ander ziekenhuis, waardoor het regelmatig voorkwam dat ik twee keer per week in een ander ziekenhuis mijn buik bloot moest gooien.
Ik was dan ook enorm blij toen ik 37,5 week zwanger was en ik werd ingeleid. De ritjes naar het ziekenhuis waren verleden tijd en nog veel belangrijker: ik zou eindelijk mijn Erwtje (haar werktitel tijdens mijn zwangerschap) ontmoeten! Ongeduldig als ik ben, verwachtte ik dezelfde dag direct actie, maar uiteraard was dat niet het geval. Pas na flink wat onderzoeken in die o zo vervelende stoel, een ballonnetje en een stapel pilletjes kwam er een beetje schot in de zaak.
Toen ik precies 38 weken zwanger was, mocht ik naar de verloskamer. Daar gingen ze m’n vliezen breken. Omdat ik stiekem best opzag tegen wat er komen ging, heb ik het nog proberen te rekken door te zeggen dat mijn man er graag bij wilde zijn. De arts-assistent zei echter dat het weinig voorstelde en dat de baby echt niet zo snel geboren zou worden. Nadat ik alle moed bij elkaar had geraapt, werden de vliezen doorgeprikt en begonnen de weeën vrijwel meteen.
De arts-assistent vond dat ook direct een goed moment om de kraan met weeënopwekkers open te gooien. Eruit met dat kind! Vanaf 09:00 uur gingen de eerste echt meetbare golven door mijn lichaam en drie uur later trok ik het niet meer. Mijn hele bevalling was veranderd in één grote wee! Tijdens de yogacursus had ik leren puffen en dat ging me echt ontzettend goed af, maar door de weeënstorm had ik geen tijd meer om op adem te komen.
Toen de arts-assistent voor de derde keer vroeg of ik echt geen ruggenprik wilde, ging ik overstag. Op weg naar de anesthesieafdeling (we gingen gewoon over de ziekenhuisgang, ik hoop dat ik niemand afgeschrikt hebt met m’n gepuf) zei ik tegen verpleegkundige dat ik persdrang had. Eigenlijk werd daar niet echt op gereageerd en ik kon alleen maar denken aan mijn ruggenprik, dus ik ging er ook niet verder op in. Uiteraard ging het de eerste keer mis, maar na de tweede keer voelde ik de pijn uit mijn lichaam stromen. Ik kon weer rechtop zitten, praten en ook gewoon op m’n gemak even doorademen.
Daar heb ik precies een half uur van mogen genieten, want om 13.00 uur was de persdrang niet meer te houden. Volgens de dokter moest ik het gewoon even wegpuffen, maar na een grondige inspectie kwam ze erachter dat de 10 centimeter ontsluiting was bereikt en ik er helemaal klaar voor was. De ruggenprik werd eruit getrokken, het lange gedeelte ging onder het bed vandaan en ik moest mijn knieën richting mijn oren brengen. Dat was ook precies het moment dat ik voor het eerst echt bang werd. Kon ik dit wel? Hoe moest dat puffen ook alweer? En wat nou als ze wilden knippen? Tussen twee persweeën kon ik die laatste angst nog net vertellen, waarop de arts-assistent zei dat dat niet nodig was.
Vijf minuten later stond ze met de schaar in haar hand, aangezien onze Erwt het erg zwaar had en direct geboren moest worden. De gynaecoloog voerde deze handeling uit en terwijl hij dat deed, herkende ik hem uit het dorp waar ik woon. Dat worden vast erg grappige ontmoetingen bij de plaatselijke buurtsuper…
Iets minder dan 4,5 uur na de eerste wee had ik om 13:20 uur mijn mooie dochter Mae Juliette Maria in mijn armen. Alhoewel de pijn van de bevalling niet te beschrijven is, zo ontiegelijk zeer deed het, viel het me alles mee en ben ik onwijs dankbaar dat ik dit mee heb mogen maken. Ik denk niet dat ik eerder zo trots op mezelf geweest ben. Ik heb gewoon een compleet en gezond mensje op de wereld gezet!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Gabriëlla! Wat ging jouw bevalling ineens vlot en wat fijn dat je dochter gezond ter wereld is gekomen, ondanks de antistoffen in je bloed. Nu vraag ik mij natuurlijk wel af of je die gynaecoloog nog bent tegengekomen ;)
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie