Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Als de ontsluiting niet vordert, wordt Femke naar de OK gebracht voor een keizersnede. Eenmaal daar voelt ze de arts snijden en wordt wakker op de IC. Lees het heftige bevallingsverhaal van Femke.
Het is zondag 22 december als ik rond 05.45 uur wakker word en naar de woonkamer loop. Ik heb last van mijn buik en rug, een soort menstruatiepijn. Ik maak een kopje thee voor mezelf en ga lekker op de bank liggen. Daarna val ik in slaap en word rond 09.00 uur wakker. Ik loop naar Sjoerd en vertel waar ik last van heb. Zitten, liggen, op de bal… geen enkele houding is fijn. Dan ga ik douchen en dat verzacht de pijn in mijn onderrug iets. Sjoerd legt uit dat het wel eens ‘echte weeën’ kunnen zijn. Na het douchen kruip ik naast Sjoerd in bed en we zetten de weeëntimer aan. De weeën komen om de 7, soms om de 5 minuten. Het wordt steeds regelmatiger en we besluiten de verloskundige te bellen. Om 12.00 uur komt Paulien binnen, zij is één van de 4 verloskundigen van de praktijk. Ze meet 1 centimeter ontsluiting. We spreken af dat we de afspraak van vanmiddag in het ziekenhuis laten staan. Ik spring nog een keer onder de douche en neem daarna een appel. Vijf minuten later hang ik boven de wc en is de appel er uit. Die middag word ik, tijdens de afspraak in het ziekenhuis, aan de CTG gelegd. We zien dat alles goed gaat met de baby. Na de CTG wordt het ballonnetje ingebracht, wat gek voelt maar geen pijn doet. Na het plaatsen van de ballon spreken we af om in het ziekenhuis te blijven slapen. Zo hoeven we niet meer naar huis, wat ik prettig vind omdat ik veel pijn heb. We krijgen een kamer en er wordt een stretcher voor Sjoerd naast mijn bed gezet, zodat hij ook kan blijven slapen. Na een douche krijg ik slaapmedicatie en kan ik hopelijk nog een goede nacht maken.
De volgende ochtend worden we om 07.00 uur naar de verloskamers gebracht. Eerst krijg ik weer een CTG en de baby doet het nog steeds goed. De ballon wordt verwijderd en ik blijk 3 centimeter ontsluiting te hebben: top! Ik heb van mezelf nog steeds weeën dus dat is positief. We krijgen ontbijt, maar door de pijn heb ik geen honger. Ik besluit een droog beschuitje te eten, maar een half uur later komt het er weer uit. Om 08.30 uur worden mijn vliezen gebroken, dat is zo klaar. Flats! 4 kilo lichter ;) Mijn buik is ineens een stuk kleiner. Het vruchtwater is mooi helder en als ik naast bed sta om onder de douche te gaan komt er nog een golf vruchtwater. Om 09.30 uur wordt gevraagd wat voor pijnstilling ik wil. Ik besluit voor een ruggenprik te gaan, want de pijn is vreselijk! Een half uurtje later zijn we al op de OK en wordt de ruggenprik gezet. Ik voel al snel minder pijn. Wel moet ik nu op het bed blijven liggen en valt het hele ‘badbevallingsplan’ in het water. Doordat ik nu bijna geen pijn meer voel, probeer ik te ontspannen en iets te eten, wat er helaas wéér uitkomt…
Omdat ik nog steeds op 3 à 4 centimeter zit, starten ze om 13.00 uur de weeënopwekkers. Ze zullen rond 15.00 uur opnieuw checken of er al vorderingen zijn. De ruggenprik werkt nog vrij goed en wordt langzaam opgevoerd, terwijl ik tussendoor telkens moet overgeven. Rond 15.00 uur blijken er geen vorderingen te zijn en wordt er een ultimatum gesteld: alles gaat op maximaal en om 17.00 uur móét er iets veranderd zijn, anders wordt het kindje gehaald met een keizersnede. Helaas blijkt om 17.00 uur dat ik nog steeds op 4 centimeter zit en dus word ik klaargemaakt om naar de OK te gaan. Daar gaan we rond 18.15 uur naartoe. Ik ben opgelucht en kan niet wachten tot ik straks ons kindje vast kan houden. Nog heel eventjes, nog minder dan een uur, dan ligt ze bij me! Sjoerd moet zich omkleden en ik word door de sluis geduwd. De ruggenprik wordt bijgespoten met voorbereidende medicatie. Ik wacht tot Sjoerd naast me komt staan of zitten. De gynaecoloog prikt met een mesje op de plek waar ze straks een snee gaat maken en vraagt of ik dit voel. Ja, ik voel het. Ze doet het nog twee keer en dat voel ik ook. Het is maandagavond en ik heb sinds zaterdagavond niets meer binnengehouden. Ik ben moe, hongerig, misselijk: ik ben kapot. Kom maar op!
Ik geef aan dat ik mijn benen niet meer voel, net alsof ze op de grond liggen. Ja, dat kan kloppen, dat is heel normaal om zo’n gevoel te hebben. Ook voel ik dat ze nu aan het snijden is en het doet pijn. Ik bijt op mijn tanden en vraag waar Sjoerd blijft. Als Sjoerd de OK binnenkomt, wordt hem vertelt dat ik alles nog goed voel en dat als dit zo blijft, ze me iets gaan geven waardoor ik ook zal gaan slapen (ketamine). Ze beginnen dieper te snijden en dit doet me té veel pijn. Ik schreeuw en nog eens. De anesthesist vraagt aan de gynaecoloog of ze nog even kan wachten, maar de gynaecoloog geeft aan dat dit niet kan. Ik hoor vage stemmen, blijkbaar wordt er medicatie bijgespoten en ik word slaperig en raar in mijn hoofd. Ik hoor stemmen, echo’s, vage geluiden en zie vervolgens oranje, gele en groene kleuren. Ook zie ik Casper (mijn paard) voorbijkomen, net als Sjoerd, mijn ouders, andere familieleden en vriendinnen. Ze komen allemaal voorbij in flitsen en dan wordt het zwart. Helemaal zwart… Ik hoor niets meer en heb het gevoel dat ik van de wereld ben. Ik ben er niet meer en Sjoerd zal nu alleen voor de baby moeten zorgen. Dit is zo eng! Ik ben in de hemel…
Vijf seconden nadat ze me ketamine hebben gegeven, is Jinte geboren. Wel met de vacuümpomp want ze lag erg diep in mijn bekken. Daarna is ze samen met Sjoerd naar de kinderafdeling gegaan. Ze had wat bloed en vruchtwater binnengekregen en kreeg daarom heel eventjes wat zuurstof. Als ik wakker word, zie ik het blauwe doek. Gelukkig, ik ben er nog! Ik ben niet dood… Nog even en dan gaat het doek omhoog of omlaag en dan zie ik Jinte. Maar ik zie alleen het blauwe doek. “Waar is Jinte?!“, vraag ik. Er wordt me vertelt dat ze bezig zijn met hechten en dat ik op het beeldje links van me kan zien waar Jinte is. Ze is dus al geboren. Ik kijk suf naar links en snap er niks van. Ik vertel dat ik in de hemel ben geweest en vraag of de paarden al eten hebben gehad. Dan gaat het allemaal ineens heel snel, blijkbaar hebben ze me morfine gegeven zodat ze nog wat meer tijd hebben om het laatste stuk te hechten dus opnieuw dwaal ik af, en word ik naar de IC gebracht. Onderweg krijg ik een perenijsje zoals beloofd.
Daar lig ik, op de IC. Zonder Sjoerd. Ik verlies erg veel bloed. De matjes onder me worden steeds ‘verschoond’. Ik tril helemaal. Ik krijg 2 extra dekens over me heen. Ik ben ijskoud. Sjoerd. Ik vraag waar Sjoerd is. Sjoerd is op de kinderafdeling met Jinte en ik vraag of hij hier kan komen. Sjoerd komt om 20.30 uur bij me op de IC. Hij laat een foto van Jinte zien en verteld dat ze het supergoed doet, maar wel eventjes op de kinderafdeling moet blijven. “Ze is zo mooi“, zegt Sjoerd. Ze weegt 4070 gram, heeft een beetje bloed en vruchtwater binnen gekregen maar verder is alles goed. We bellen mijn ouders en Sjoerd zijn ouders en feliciteren de kersverse opa’s en oma’s en vertellen dat alles goed gaat. We vertellen nog niet het hele verhaal want Sjoerd zijn ouders moeten nog 1,5 uur rijden en we willen ze niet laten schrikken. Laten schrikken? Ja, want niemand wist van de keizersnede. Wel dat we in het ziekenhuis waren ondertussen, maar verder nog niks. Ik mag een paar slokjes water en er wordt bloed geprikt.
Om 21.30 uur mag ook ik eindelijk Jinte bewonderen op de kinderafdeling. Ze mag 5 minuten op m’n borst liggen en daarna word ik naar een andere kamer gebracht omdat ik nog steeds té veel bloed verlies. Het is 22.00 uur als de trotse kersverse opa’s en oma’s langskomen om te kijken hoe het met mij gaat. De schrik zit er goed in als ze zien hoe ik eraan toe ben. Sjoerd verteld ze in het kort op de gang hoe de situatie ervoor staat. Morgen mogen ze Jinte ontmoeten. Om 22.30 blijk ik al 1500 cc bloed te zijn verloren, dit maakt de verloskundigen ongerust. De OK word opnieuw klaar gemaakt. Ze zien de angst in mijn ogen. Precies, daar ga ik niet weer heen… De arts wordt erbij gehaald. Hij drukt met één hand uitwendig op de baarmoeder (net onder mijn ribben) en maakt tegelijkertijd inwendig bloedstolsels los en verwijdert dit. Erg prettig voelt dit niet op een vers gehechte buik. Hierbij komt nogmaals ongeveer 500 cc bloed en stolsels naar buiten. In totaal ben ik dus 2 liter bloed verloren.
Er wordt bloed besteld en binnen de kortste keren worden er een paar infusen op me aangesloten. Hierna begint ook de bloedtoediening en deze zal de hele nacht duren. Inmiddels is het 01.00 uur en ondanks alle indrukken wordt ons geadviseerd om toch te proberen wat slaap te pakken. Nadat Sjoerd nog eventjes bij Jinte heeft gekeken, valt hij al redelijk snel in slaap. Ik slaap niet… Er komt om de 30 minuten iemand kijken hoe het gaat, bloeddruk opmeten en infusen vervangen. De volgende ochtend voel ik me weer redelijk, maar besef niet wat er allemaal is gebeurd. Ik word gewassen en daarna krijgen we ontbijt. Ik neem een paar slokjes appelsap en 2 hapjes van een kommetje vla. Eindelijk eten en drinken; kleine beetjes want té veel mag nog niet. Niet veel later word Jinte bij ons op de kamer gebracht. Jinte heeft vannacht heerlijk geslapen. Sjoerd geeft haar een flesje maar daar heeft ze niet zoveel trek in. Ook mag Sjoerd Jinte verschonen en haar voor het eerst kleertjes aan doen. Dan komen ook de kersverse opa’s en oma’s om Jinte te bewonderen! Wat zijn ze trots. Na een uurtje gaan ze weer. Ik ben kapot en kan alleen maar huilen. Er word ook geadviseerd om de komende dagen weinig tot geen bezoek te plannen. Jinte krijgt nogmaals een flesje aangeboden en drinkt dit grotendeels op, maar het komt er even later toch weer uit.
Vlak voor het slapen, rond 13.00 uur, komt de psychiater langs om te praten over de ervaringen die ik heb gehad bij het in narcose raken. Ik vertel wat er is gebeurd. Jinte wordt verschoond en poept voor de eerste keer. Ik heb moeite om in slaap te komen deze en de volgende dagen. Als ik in slaap val, heb ik het zelfde gevoel als op de OK. Ik val weg… Sjoerd verteld ook dat ik schrik als ik bijna in slaap val. ’s Avonds in het ziekenhuis krijgt ik slaapmedicatie en val na 30 minuten in slaap. Deze dagen ben ik erg emotioneel, wat normaal is tijdens de kraamperiode, maar ik ben ook extra emotioneel door wat er allemaal gebeurd is. Doordat ik hier maar wat op dat bed lig en Sjoerd ‘alleen’ voor Jinte moet zorgen. Dit raakt me. Sjoerd doet het zo goed, ik ben zo trots op die twee. Maar het is zo moeilijk…. zo dubbel!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Femke! Wat een heftig verhaal, ik hoop dat het inmiddels wat beter met jullie gaat!
Wil jij, net als Femke, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie