Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Eva heeft in het begin van de zwangerschap ernstig bloedverlies en blijkt vasa previa te hebben. Als ze 33 weken zwanger is, verliest ze bloed en bij een controle in het ziekenhuis gaan alle alarmbellen af! Lees het heftige, indrukwekkende bevallingsverhaal van Eva.
Mijn eerste zwangerschap en bevalling om nooit te vergeten… In oktober 2013 kwamen we erachter dat ik zwanger was van ons eerste kindje. Compleet gelukkig waren we! Het was een zwangerschap met ups maar vooral veel downs. Ik zal nooit vergeten, 2e kerstdag.. Ik was aan het werk en zat met de patiënten uitgebreid te brunchen. Ik voelde ineens een golf vloeien in mijn broek.. Ik schrok, ik was op dat moment net 13 weken zwanger. Ik liep direct naar het toilet en kwam tot de ontdekking dat ik vreselijk vloeide en op het moment dat ik in het toilet kwam, kwam er weer een golf! Ik raakte in paniek en riep mijn collega, ik belde huilend de verloskundige. Ik mocht langs komen om te kijken of het allemaal goed ging met ons kindje. Toen moest ik mijn vriend bellen: “niet schrikken schat, maar ik bloed vreselijk en we moeten nu naar de verloskundige”. Ik ben toen zelf nog de auto in gestapt en ben als een gek naar huis gereden, huilend met de gedachte dat ik jou kwijtraakte..
Toen ik thuis uitstapte om mijn man in te laten stappen kwam er weer een golf. Wat voelde dat vreselijk! Snel naar de verloskundige, eenmaal daar werd er snel een echo gemaakt en godzijdank.. daar zag ik je hartje kloppen, je bewoog en zwaaide zelfs even. Maar dit nam nog niet alle zorgen weg. Er kwamen geen krampen gelukkig, dus dat was goed. Wel hield ik nog weken lang bloedverlies, gelukkig niet helderrood, maar wat was het vreselijk! Vooral omdat je niet weet waar het door komt! Vlak voor de 20 weken echo stopte het bloedverlies en tijdens de 20 weken echo kwam de echoscopist erachter dat ik vasa previa had. Dit is zeer zeldzaam en komt bij 1% van de vrouwen voor. Vasa previa betekend dat de vaten over de vliezen lopen. Normaal zit de navelstreng aan de placenta en dan volgen de vliezen. Bij mij zat de navelstreng dus aan mijn vliezen vervolgd door de placenta. Dit betekende dus dat ik absoluut niet natuurlijk mocht bevallen. Wanneer je vliezen breken en dus ook het risico bestaat dat dan de vaten knappen kan je kindje even cru gezegd doodbloeden. Met alle gevolgen van dien.
Dit zorgde ervoor dat ik het mijn hele zwangerschap mentaal erg zwaar had. Het bloedverlies in het begin had mij al veel zorgen gebaard en toen kwam dit ook nog. Met 27 weken werd ik overgenomen door de gynaecoloog en kreeg ik regelmatig een uitgebreide echo. Op 20 mei 2014 heb ik een echo gehad en spraken we af dat we bij de volgende echo de keizersnede zouden gaan inplannen. In die week daarvoor was het erg heet en hield ik veel vocht vast. Ook had ik echt veel last van super dikke enkels en urineverlies. Ik voelde me vreselijk en had toevallig in die dagen alles thuis gewassen en zelfs nog een gipsafdruk gemaakt van mijn buik. Die donderdag, op 22 mei, ging ik met verlof. Op 23 mei had ik allerlei afspraken: eerst even op de koffie bij oma, toen lunchen/kraamvisite bij mijn vriendin. Vervolgens ging ik nog even naar mijn vader om alvast de verwarming op te halen voor de babykamer want we zouden de volgende dag gaan klussen.
Toen ik bij mijn vader was ging ik naar het toilet en zag ik dat ik een heel klein beetje bloedverlies had. Door alle ellende in de zwangerschap ga je soms toch ook twijfelen aan van alles, dus riep ik mijn vader om te vragen of hij dit ook zag. Hij vond het iets om te overleggen met de gynaecoloog dus belde ik naar de poli. Van de poli kreeg ik de vraag of ik de baby nog gevoeld had vandaag. Ik was zo druk geweest en had geen idee of ik hem wel gevoeld had. Dus zat ik gelijk aan mijn buik te porren om een reactie te voelen maar er gebeurde niks. Ik raakte al behoorlijk in de stress. Ik was die dag nog maar 33 weken en 3 dagen, maar omdat ik al zover was en vasa previa had, wilden ze dat ik toch even voor de zekerheid kwam om te monitoren. Ik belde mijn man die toevallig net onderweg naar huis was. Hij zou doorrijden naar het ziekenhuis. Mijn vader wilde mij niet alleen laten rijden dus die is met mij naar het ziekenhuis gereden. Onderweg zelfs nog mijn moeder opgepikt zodat mijn ouders samen naar huis konden. Het was een hele rare autorit. Ik was zo gestrest aan het voelen of hij bewoog maar er kwam niks. Ik zat me vreselijk op te vreten van binnen.
Eenmaal in het ziekenhuis kwam mijn man tegelijk aan met ons. Ik werd aan de monitor gelegd en daarop was te zien dat zijn hartje nog klopte. Op een gegeven moment kreeg hij de hik. Ik kon eindelijk weer een beetje ontspannen. Toen ik een half uur aan de monitor lag en het er op leek dat het wel goed ging, gebeurde er plotseling iets met zijn hartslag. Zijn hartslag ging in rap tempo van 160 naar 60!!!!! Ik gilde en de verpleegster kwam direct, langzamerhand krabbelde zijn hartslag weer omhoog. Maar na enkele minuten gebeurde het weer! Het was vreselijk, ik raakte echt in paniek. De verpleegkundige vertelde dat de verloskundige en gynaecoloog onderweg waren en dat ik er rekening mee moest houden dat ik voorlopig moest blijven. Nog geen vijf minuten later kwam de verloskundige om alvast een infuus aan te leggen… Voor de zekerheid….
Ondertussen waren er nog een aantal dips in zijn hartslag geweest. Toen de gynaecoloog kwam, gaf hij aan dat wanneer er nog een dip in de hartslag van de baby zou komen , hij een spoedkeizersnee wilde uitvoeren. Echt: hij had het nog maar net gezegd en de hartslag van de baby daalde weer! Toen ging iedereen om mij heen bewegen. Ik werd klaar gemaakt voor de O.K. en op dat moment braken ook nog mijn vliezen… Ik gilde: ‘is dat bloed??!!!‘. Gelukkig bleek het geen bloed te zijn. Ik vroeg of ik wel een ruggenprik kon krijgen, dit kon alleen als zijn hartje nu even stabiel zou blijven. Gelukkig was dat zo en kreeg ik een ruggenprik.
Ik zal nooit vergeten hoe ik daar lag op de operatietafel. Alles gaat in een roes… De gynaecoloog gaf aan dat hij ging starten met een incisie en vervolgens werd er flink aan mijn buik geduwd en getrokken. Daar werd onze zoon Vigo ter wereld gebracht. Hij krijste gelukkig direct en werd overgedragen aan de kinderarts. Mijn man week niet van zijn zijde. En vlak voor hij naar neonatologie high care werd gebracht, mocht hij hem nog even aan mij laten zien. Ik verloor op dat moment veel bloed dus ik kan me daar weinig van herinneren. Het moment daarna was vreselijk. Mijn man en kind waren weg en ik werd ‘dichtgenaaid’. Ik had geen idee hoe het met mijn zoontje was en of hij überhaupt nog leefde etcetera. Ik voelde me vreselijk eenzaam op dat moment en voor mijn gevoel duurde het allemaal een eeuwigheid. Eenmaal op de verkoever zat ik vol adrenaline en wilde weten hoe het met mijn zoontje ging. En of hij überhaupt nog leefde!?!
De verpleegsters konden mij niet veel vertellen behalve dat ik ‘zo’ opgehaald zou worden. Pff, wat was dat moment zwaar zeg. Na lang wachten kwam eindelijk mijn moeder gevolgd door mijn man en die vertelde hoe het met onze zoon ging. Ik zag mijn zoon toen voor het eerst via een foto en hoorde dat hij veel moeite had met ademen en dat het eventueel nog zo kon zijn dat we naar een ander ziekenhuis moesten met meer speciale zorg. Eindelijk mocht ik na bijna 2 uur mijn zoon zien! Hij lag in de couveuse aan de beademing, oftewel een cpap apparaat. Verder waren er allemaal snoeren en lag hij aan een monitor om hem goed in de gaten te houden. Het gevoel wat ik had toen ik hem eindelijk zag, was heel apart. Is dit mijn zoon? Tjee, wat is hij nog klein. Het voelde vreselijk om mijn kleine ventje zo te zien vechten voor zijn leven. En het moeilijkste was nog dat ik hem niet kon vasthouden. Ik mocht hem alleen aanraken met mijn hand op zijn rug… De volgende dag mocht hij al van de beademing en werd hij alleen nog wat ondersteund met een klein zuurstof brilletje. Die ochtend mocht ik dan eindelijk ons kleine dappere ventje vasthouden! Echt elke dag was er een mijlpaal met onze dappere strijder en jeminee wat is het een sterk wilskrachtig mannetje. Na tweeënhalve week mocht hij eindelijk met ons mee naar huis en kon ons leven als gezinnetje echt beginnen!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Eva! Ontzettend heftig, wat een spannende momenten hebben jullie moeten doorstaan… Fijn om te lezen dat het nu allemaal goed gaat met jullie zoon Vigo!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de comments of stuur een bericht via Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie