De Bevalling van: Esther

Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Esther is 5 dagen overtijd als ze gestript wordt door de verloskundige. Omdat ze er inmiddels wel klaar mee is, hoopt ze dat dit de bevalling snel op gang brengt. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Esther. 

Vrijdag 9 september 2016, 40 weken en 5 dagen zwanger. Ik had al een aantal dagen flinke voorweeën en hoopte iedere keer dat het door zou gaan zetten. Maar ja, hoe weet je dat  het door gaat zetten? Het was mijn eerste zwangerschap en bij ieder pijntje dacht ik (hoopte ik…) dat het zou gaan beginnen. Omdat ik al ruim 40 weken zwanger was en de temperaturen buiten nogal tropisch waren begon ik ook behoorlijk wat vocht vast te houden dus toen ik voor controle kwam bij de verloskundige en ze me vroeg of ze me misschien mocht strippen kon ik daar dan ook alleen maar volmondig ‘ja, graag!’ op antwoorden. Dus zo gezegd, zo gedaan, rond 12.00 uur ’s middags ben ik gestript. Wachten en duimen maar weer…

Aan het einde van de middag veranderde er iets. De voorweeën van afgelopen dagen, ze duurden langer. Ze kwamen nog niet echt regelmatig maar ik merkte wel een duidelijk verschil. In de loop van de avond zijn mijn man en ik nog een blokje gaan lopen. We kwamen een oudere vrouw tegen die ons de weg vroeg. Ze keek naar me en wist me te vertellen ‘dat het geen dag meer zou duren‘. Mijn man en ik keken haar enigszins onnozel aan maar ze bleef volhouden. Ze vertelde dat ze bij Derek Ogilvie in de leer was geweest (goh, dus…). We zijn zelf vrij nuchter en zochten er absoluut niks achter, deden er zelfs wat lacherig over. Helemaal toen we thuis kwamen en de weeën helemaal verdwenen waren.

Maar, om 23.30 werd ik steeds onrustiger en zijn we weer een blok gaan lopen. Het was een prachtige zomernacht en ik vond het erg fijn om buiten te zijn. Hoe meer we liepen, hoe vaker ik moest stoppen om toch weer de weeën op te vangen. Rond 01.00 waren we weer thuis en hebben we de verloskundige gebeld. Die kwam direct en stelde vast dat ik 3 centimeter ontsluiting had en dat de bevalling door zou gaan zetten. Ik voelde een mengeling van opluchting en zenuwen. Het zou nu toch echt gaan beginnen… Nog heel even en wij zouden ons meisje in onze armen kunnen sluiten.

De verloskundige is nog even naar huis gegaan en zou tussen 05.00 en 05.30 weer terugkomen om te kijken hoe het dan ging. Uiteraard konden we wel bellen als er grote veranderingen zouden zijn. Ondertussen was ook mijn oudste zus gearriveerd; zij zou ook bij de bevalling zijn. De weeën werden steeds heftiger en ik werd op een gegeven moment ook erg misselijk. We konden verder alleen maar wachten, wachten, wachten… mijn zus is zelfs nog even op de bank gaan liggen om nog wat slaap te pakken en mijn man stond heerlijk broodjes te smeren om toch nog maar even wat te eten.

Op dat moment mocht ik zelf uiteraard niet rijden maar geloof me, ik vond echt dat ik het beter zou kunnen; gas erop!!!!

Toen om 05.30 de verloskundige weer langskwam stelde ze vast dat ik inmiddels 5 centimeter ontsluiting had. Ze stelde me voor een keuze: vliezen breken of niet? Ze vertelde me dat het met het breken van de vliezen wellicht wat sneller zou kunnen gaan. Met dat in mijn achterhoofd nam ik het besluit dat ik mijn vliezen wilde laten breken. Na het breken van mijn vliezen ben ik onder de douche gaan staan. Dit zou prettig zijn maar ik was alleen maar aan het overgeven dus het was alles behalve prettig. Na 3 kwartier ben ik onder de douche vandaan gestapt en waren de weeën echt niet meer te houden. Toen de verloskundige ook nog eens vaststelde dat ik bleef hangen op 5 centimeter ontsluiting knapte er iets in mij en heb ik gesmeekt om toch alsjeblieft richting het ziekenhuis te gaan. Rond 06.30 zijn we daarom vertrokken richting het ziekenhuis. Mijn man en ik samen in een auto en de verloskundige, mijn zus en de kraamhulp (die was tussendoor blijkbaar ook nog ergens gearriveerd) in een andere auto. Op dat moment mocht ik zelf uiteraard niet rijden maar geloof me, ik vond echt dat ik het beter zou kunnen; gas erop!!!! En wel snel!!! Mijn man heeft me achteraf verteld dat hij constant in een lagere versnelling reed om mij met dit geluid het idee te geven dat hij heel snel reed…

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen moesten ze uiteraard weer voelen op hoeveel centimeter ik zat (ergens heb ik nog gesnauwd ‘dat ik ze zou gaan schoppen‘ en dat zou zomaar op dit moment geweest kunnen zijn). Nog steeds 5 centimeter, help! Ik kreeg een infuus en werd aangesloten op een morfine-pompje. Ik zal meer heel eerlijk zijn, mijn omstanders hebben mij verteld dat ik tussen iedere wee door in een diepe slaap viel maar zelf weet ik hier niet zo veel meer van. In mijn herinnering hielp die morfine niet genoeg. Er is nog een katheter ingebracht en ik kon alleen maar hopen dat het snel voorbij zou zijn. Ik heb mijn man een uur lang genegeerd (behalve toen hij even de kamer uit liep om een luchtje te scheppen, toen moest hij als de wiedeweerga weer terug komen) en hij heeft zich zelfs nog hardop afgevraagd of het normaal was dat ik me zo gedroeg. De kraamhulp kon hem gelukkig gerust stellen; het zou weer goed komen.

Rond 08.30 uur kreeg ik persdrang. Wat een oergevoel; ik kon het gewoon niet tegenhouden! Toch wilde de verpleegkundige dat ik zou wachten tot de verloskundige er zou zijn zodat zij kon voelen of ik inderdaad volledige ontsluiting had. Alleen was de verloskundige in een kamer verderop met een andere bevalling bezig. Maar daar had mijn lichaam geen boodschap aan; ik moest persen! Toen de verloskundige dan ook eindelijk binnen kwam kon ze de haartjes van mijn dochter al zien. Ik was nog niets eens bewust aan het persen maar mijn lichaam deed dit zelf, ik kon het absoluut niet tegen houden.

Na 22 minuten persen werd op 10 september 2016 om 09.12 uur onze dochter Mirre Lynn geboren.

Dat moment zal ik nooit meer vergeten. Ze werd op mijn buik gelegd en dan die warmte…letterlijk en figuurlijk. Alles was goed en rond 12.30 mochten we naar huis. Ons nieuwe leven tegemoet. Als een echt gezin!

En wat betreft het oude vrouwtje? Tsjah…misschien moet ik zelf toch ook maar bij Derek Ogilvie in de leer…

Bedankt dat je jou bijzondere bevallingsverhaal met ons wilde delen, Esther!

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de reacties of stuur een bericht via Facebook / Instagram / Twitter!