De Bevalling van: Elinny

Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Elinny wordt ingeleid omdat ze flink overtijd loopt. Haar bevalling verloopt alles behalve makkelijk en ze komt naderhand zelfs op de OK terecht… Lees het heftige bevallingsverhaal van Elinny. 

Ik zal mezelf even voorstellen, ik ben Elinny, 23 jaar en in april bevallen van ons eerste dochtertje. Na een redelijk makkelijke en rustige zwangerschap begon ik het na 41 + weken wel een klein beetje beu te raken. Bij de verpleegkundige had ik aangegeven dat ik absoluut niet tot 42 weken wilde wachten omdat op die dag de sterfdag van mijn opa is. En dus begon ons verhaal op 5 april, ik zou worden ingeleid! Wat is dat spannend, je verlaat je huis in de wetenschap dat je nooit meer met zijn tweeën terugkomt.

Om 16:00 uur meldden we ons op de afdeling en kregen een rondleiding door de bevallingssuite waar we voorlopig zouden bivakkeren. Daarna begonnen we gelijk aan de inleiding door het plaatsen van een ballonnetje zodat mijn baarmoederhals weker zou worden en eventueel al voor wat ontsluiting zou zorgen. De volgende morgen na een rustige nacht zat het ballonnetje er nog steeds in en was er eigenlijk geen verandering in de situatie. Ons meisje zat prima, nu werd een soort gel gesmeerd en moesten we weer afwachten.

Rond een uur of 18:00 ’s avonds begon ik wat ongemakkelijke pijntjes te voelen in mijn buik, zouden dit dan weeën zijn? Dat heb ik geweten, om 22:00 uur begon de eerste weeënstorm en zat ik op amper 2 centimeter ontsluiting. “Hoe ga ik dit volhouden?“, dacht ik. Ik kreeg een prik in mijn bovenbeen en die heeft de pijn van de weeën twee uurtjes verzacht zodat mijn vriend en ik eventjes onze ogen dicht konden doen. Nadat de prik was uitgewerkt werden de weeën steeds heftiger en kreeg ik er ook nog rug- en beenweeën bij! Nog steeds geen verdere ontsluiting en geen enkele houding die ik langer dan een minuut volhield. Om 03:00 uur ’s nachts vroeg ik om een ruggenprik, dit was mijn beste en slechtste beslissing…

Dat zal ik even toelichten: na nog een uur weeën wegpuffen, krijsen en gillen kwam de uit zijn bed gebelde anesthesis. De prik zelf viel reuze mee en na een halfuur waren de weeën compleet weg. Wat een opluchting! “Even rust en op krachten komen voor het echte werk“, dacht ik… Totdat de verloskundige vertelde dat dit niet de bedoeling was en de weeën terug opgewekt moesten worden. Wat was dat verschrikkelijk, de weeën kwamen nog veel heftiger terug dan hiervoor en in 10 minuten lag ik 7 weeën weg te puffen! Tegen de ochtend werden eindelijk mijn vliezen gebroken en kwamen ze tot de conclusie dat mijn meisje een sterrenkijker was, wat weer voor een obstakel zorgde. Na wat ongemakkelijke houdingen aan te nemen in een poging haar nog gedraaid te krijgen hadden we die hoop opgegeven.

Toen ging het in één keer snel (in mijn ogen duurde het uren). Ik had 9 centimeter ontsluiting en als ik druk
voelde moest ik op het belletje drukken en zou het laatste obstakel van dit spel beginnen. Vijf minuten later hield ik het niet meer en drukte op de bel, de kamer vulde zich langzaam met verpleegkundige en verloskundige, ik mocht persen! Ik moet eerlijk zeggen het persen ging mij redelijk goed af, bij elke pers kwam er nog een flinke plons vruchtwater mee maar ons meisje had er nog steeds geen zin in. Na 45 minuten persen (ik was helemaal kapot) werd besloten dat er een knip en een vacuümpomp aan te pas moesten komen. Nog meer mensen rond ons en ik kreeg het toch behoorlijk benauwd bij het zien van die pomp.

Dat heb ik geweten ook: wat een pijn bij die laatste keren persen. Na nog een kwartier van ontzettend veel pijn mocht ik ons meisje er zelf uitpakken. Eindelijk om 11.05 uur is een onze dochter Lynn geboren en het klopt wat ze zeggen: zodra je je kindje in je armen hebt is alle pijn weg! Jammer dat mijn lichaam daar anders over dacht, na 5 minuten werd het wel heel rumoerig op de kamer. Ik verloor veel te veel bloed en mijn placenta kwam niet los. Na nog wat mislukte pogingen om het bloeden te stoppen en de placenta los te krijgen, moest ik mijn
meisje afgeven aan haar trotste maar ook bezorgde papa.

Ik werd met spoed naar de OK gebracht. Nadat het op de OK allemaal achter de rug was, werd ik naar de uitslaapkamer gereden en na 1,5 uur werd ik pas wakker. Het werd me allemaal een beetje te veel, ik heb een uur lang gehuild (waren wel gelijk al mijn kraamtranen op). Om 15:30 uur was ik pas terug op de kamer, eindelijk terug bij mijn meisje! De volgende dag heb ik nog 2 zakken bloed gekregen omdat ik 2.8 liter bloed was verloren.
Zondagochtend werden we ontslagen uit het ziekenhuis. Nu een ontzettend vrolijke meisje van 5 maanden,het makkelijkste meisje op de wereld (tot nu toe dan).

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Elinny! Wat een heftige gebeurtenis en wat verdrietig dat je na de bevalling alsnog naar de OK moest. Gelukkig lezen we dat nu alles goed gaat met jou en je dochtertje. En wat een prachtige foto!

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com