Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Diana is trotse moeder van drie kinderen, als ze 17 jaar na de geboorte van haar eerste niet ongesteld wordt. Het gezin wordt verrast met een cadeautje: er is een vierde kindje onderweg! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Diana.
Bijna 19 jaar geleden op 10 februari kregen we ons eerste kindje, een dochter. Ik heb het zorgplan hier naast me liggen, want het is al een tijd geleden en zo komen de herinneringen weer terug. Ik had een goede, maar wel een lange bevalling die 18 uur duurde. Een snelle ontsluiting en ik kon de weeën goed opvangen. Met volledige ontsluiting zakten mijn persweeën weg, waardoor ze met behulp van de vacuümpomp werd geboren.
Twee jaar later is onze zoon geboren. Ik doorliep een voorspoedige zwangerschap. Alleen dit mannetje vond het fijner om rechtop te zitten en lag dus in een stuit. Een geplande keizersnee stond gepland op 20 maart. Hierna hebben we vier dagen in het ziekenhuis gelegen. Inmiddels is deze jongen alweer bijna 17 jaar.
Omdat ik al jong moeder was, hadden mijn man en ik nog de wens voor een derde kindje. Al snel werd ik zwanger, maar deze keer was het een zware zwangerschap met bekkeninstabiliteit. Op 12 februari was ik uitgerekend, twee dagen na de verjaardag van onze dochter. Ze riep steeds: “zul je zien, op mijn verjaardag komt de baby!“. En ja hoor, ’s avonds 9 februari voordat we naar bed zouden ging ik nog even naar het toilet. Op het toilet braken mijn vliezen. Omdat ik een keizersnede heb gehad, moest ik in het ziekenhuis bevallen. Mijn man lag al in bed, ik zei dat hij snel het ziekenhuis moest bellen. Hij keek me aan alsof hij dacht: “waar heb je het over?“. Hij had niet in de gaten dat het al menens was.
Rond 23.30 uur kwamen we aan in het ziekenhuis, waar ik gebruik heb gemaakt van het pijnpompje (remifentanil). Snel had ik volledige ontsluiting, en weer vielen mijn persweeën weg. Op eigen kracht heb ik dik 2 uren geperst, dat is uitputtend. De gynaecoloog werd erbij geroepen en de vacuümpomp werd erbij gehaald. Onze zoon had met de uitdrijving zijn navelstreng om zijn nekje. Dat was schrikken, maar werd er gelukkig snel van afgehaald. Zo is onze zoon 12 jaar later na onze dochter geboren op dezelfde datum. En ons gezinnetje was compleet! Dachten we…
November 2016, ik had al ongesteld moeten worden. Ik slikte de pil, in een van de weken ervoor was ik een pil vergeten. Toch maar een test doen. Ongelooflijk: een positieve test?! Niet verwacht en niet gedacht, we dachten dat ons gezin compleet was. Ons huis is niet heel groot en we hadden geen slaapkamertje over. Hoe zouden de twee oudste kinderen reageren op nog een broertje of zusje? Na een week die bestond uit veel praten, kwam langzaam het besef en werden we steeds blijer en positiever. De kinderen hadden we het snel verteld en onze dochter van toen 17 was in de wolken, onze oudste zoon van 15 moest aan het idee wennen. De jongste zoon van 5 jaar vond het heel interessant en spannend.
Op 24 augustus was ik uitgerekend, deze zwangerschap verliep heel goed. Ik voelde me goed. Natuurlijk waren de laatste loodjes zwaar, niet meer lekker slapen en niet meer weten hoe je moet zitten. Twee weken voor de uitgerekende datum had ik bijna elke ochtend als ik nog op bed lag hele lichte weeën, nou ja… krampen. Ik werd er wakker van, maar viel dan toch weer in slaap. En als ik dan weer wakker werd waren de krampen weg. Waarschijnlijk was mijn lijf al voorwerk aan het doen.
Op 22 augustus, rond 04:00 uur,toen mijn man uit bed ging om te werken, had ik weer kramp. Ik ging uit bed om naar de wc te gaan en kroop daarna weer in bed. Maar lekker lag het niet meer, zodra ik plat ging liggen waren de krampen toch wel zo aanwezig dat ik er niet meer van kon slapen. Weer uit bed om naar de wc te gaan. Nu voelde ik duidelijk dat het lichte weeën waren. Ik ben in de huiskamer gaan zitten en moest de weeën toch wel wegpuffen. Om 06:00 heb ik mijn man gebeld en gezegd dat het vandaag zou gaan gebeuren en dat hij misschien toch eerder naar huis moest komen. Daarna meteen verloskundige gebeld. Ze zei: “ga maar lekker onder de douche en kijk het nog even aan“. Toen ik onder de douche stond dacht ik bij mijzelf: “ik kan me helemaal niet meer goed ontspannen en wat doe ik hier alleen in de douche, er liggen kinderen boven in bed. Stel dat…“. Ik ben weer uit de douche gestapt. Snel aangekleed en mijn man rond 07:00 gebeld dat hij thuis moest komen dat ik dat een fijner idee vond dat hij bij me was. Daarna weer de verloskundige gebeld, ze zou snel komen. Bijna tegelijk kwamen ze even later binnen.
De verloskundige constateerde 5 à 6 centimeter ontsluiting, dat ging mooi vlot. “Voor 12:00 uur hebben we onze dochter in onze armen“, riep mijn man. Ik kon de weeën goed opvangen en ze kwamen mooi regelmatig. We dronken tussendoor met z’n drieën een kopje koffie en de verloskundige belde het ziekenhuis dat we binnen een half uur zouden arriveren. We pakten onze spullen en de verloskundige zou achter ons aanrijden. Maar nog geen 2 kilometer verderop kreeg ik plotseling persdrang. Ik wilde niet meer verder rijden, bang dat ik zou gaan persen en dat ik dan niet meer kon stoppen met persen. Mijn man zette de auto langs de kant van de weg en de verloskundige liep snel naar ons toe om te horen wat er aan de hand was. Ze zag aan me dat het menens was. Ze zei: “we moeten de kortste route pakken en dat is weer terug naar huis“. Of ik dat zag zitten?
Ik vond het prima, en gek genoeg had ik er al eens over nagedacht, wat als ik thuis zou kunnen bevallen? Ons vierde en laatste kindje en thuis bevallen. Ik had veel verhalen over thuisbevallingen gehoord, maar ik dacht altijd dat het voor mij niet was weggelegd want ik had een medische indicatie door een keizersnede. En nu terug naar huis en daar ga ik bevallen. Even bekroop me weer het ‘wat als’ gevoel. Maar dat zette ik snel uit mijn hoofd door de gedachte “ik ga dit hoe dan ook flikken, dit kleine mini mensje moet eruit vandaag“.
Thuis aangekomen ging ik op de bank zitten en pufte en blies ik de eerste persweeën weg. Mijn man riep dat voor koffietijd de baby er zou zijn, ik geloofde het toen zelf nog niet echt. Ondertussen werden snel nog spullen opgezocht en klaargezet. Tegen 09:00 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Ik lag in bed maar het voelde niet lekker, ik kon niet goed kracht zetten. De verloskundige zei dat ze ook een baarkruk in de auto had staan, dus vroeg ik haar of ze die wilde halen. Het ging bijna vanzelf, nou ja vergeleken met de twee andere bevallingen. Eenmaal op de baarkruk kon ik op de beste manier kracht zetten en goed persen. Mijn man zat achter me, heeft mijn onderrug gemasseerd en druk gegeven wanneer ik weeën had. Tussen de persweeën door hadden we gesprekjes en luisterde ik naar muziek die uit de tv kwam. Een half uur later, om 09:37 uur werd onze tweede dochter geboren. Ik kon het niet geloven, ik had het geflikt, thuis, zonder pijnbestrijding. Het was een mooie en bijzondere thuisbevalling, een cadeautje! Super blij en trots zijn we nu compleet met z’n zessen.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Diana! Wat bijzonder hoe verschillend jouw bevallingen waren en wat mooi dat je de vierde keer onverwachts thuis mocht bevallen!
Wil jij ook graag, net als Diana, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie