Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Denise is 3 dagen overtijd en wenst maar één ding: dat de baby héél snel geboren wordt. Iets met Karma? Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Denise.
Het is 28 augustus 2016. Het is warm en benauwd, ik ben warm en benauwd, en voel me bezweet en vies. Ik ben 40 weken en 3 dagen zwanger, zo rond als een tonnetje en warm. Heel warm.
Op Eerste Kerstdag 2015 heb ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Vol vreugde vertel ik het goede nieuws aan mijn ouders, zus en zwager. We krijgen een kindje! Ik ben 24 augustus uitgerekend, vol in de zomer. Maar, aangezien mijn vader op 26 augustus jarig is en op de een of andere manier vaak slecht weer heeft op zijn verjaardag, hou ik toch hoop. Het zal wel meevallen met de warmte. Ook zegt mijn moeder dat we dan met de verjaardagen wel zullen moeten schuiven, maar ik zeg vol goede hoop: “Nou, dan ben ik ALLANG bevallen hoor mam, ik ga écht niet in de zomer zo lang met een dikke pens lopen!” En Karma dacht; “Ik zal je krijgen!”
Allerlei data kwamen voorbij, feestjes, hele warme weken, maar toch werd mijn kleine niet geboren. Mijn vaders verjaardag kwam en ging, maar ik voelde geen krampje. Ik was gestript, maar na een avondje buikpijn kon ik de volgende ochtend concluderen; geen baby tussen m’n benen. Jammer.
En dus, was ik het op 28 augustus zat. Spuug-zat. Ik belde mijn moeder: “Mam, ik ga morgen de verloskundige bellen. Dan maar ingeleid worden, ik moet hier van af. Ik kan niet nog een week in die hitte met die drukke baby daarbinnen!” En Karma besloot dat het goed was: “Oké, oké, als je begint te dreigen mag je wel bevallen hoor…”
Ik ging naar bed, en eindelijk sliep ik rustig. Ik wist namelijk dat ik de volgende dag zou gaan regelen dat ik ingeleid zou worden, en dat gaf me rust. Toen ik om 3 uur ’s nachts wakker werd, ging ik er dus ook vanuit dat ik weer moest plassen. Nu was dat ook zo, want als je ruim 40 weken zwanger bent moet je iedere 5 minuten plassen. Ik zat op het toilet en voelde wat krampen, en ja die werden heftiger, maar waren ook heel kort en snel op elkaar. Dat moeten wel voorweeën zijn.
Ik laat mijn man slapen terwijl ik zelf een beetje heen en weer loop, en die steeds pijnlijker wordende krampen wegpuf. Ik hou ze bij op een app op m’n telefoon, maar na een uurtje lukt het me niet meer de knopjes van m’n telefoon in te drukken. Dat lijkt me wel serieus dan, dus besluit ik manlief wakker te maken. Hij is gelijk wakker, gaat even douchen en zich aankleden en pakt vast de tas. Hij houdt ondertussen de app bij, en zegt na een half uurtje dat het toch wel heel regelmatig is, elke 2 minuten heb ik een wee van ongeveer 40 seconden. “Bel dan maar!”, kan ik uitbrengen, en hij belt de verloskundige. Zij komt na een half uurtje, en zegt dat ik 3 centimeter ontsluiting heb. “Ik raad je aan nog even thuis te wachten, maar ik wil ook vast je vliezen breken als je wil.” Ik denk vooral, het gaat nu al zo snel, hoe veel erger kan het worden? Ha! Later kom ik er nog achter, dat er altijd baas boven baas is. Maar voor nu stem ik in dat ze mijn vliezen breekt. En ik zie, het is niet goed. De kleine heeft in het vruchtwater gepoept, en we moeten naar het ziekenhuis. In alleen een topje wil ik de auto inklimmen tot de verloskundige zegt dat het misschien handig is als ik ook kleding aan doe. Oh ja. Slim.
Ik wurm me in een jurk met 8 lagen maandverband in m’n ondergoed, en we duikelen de auto in. Met om de anderhalve minuut een wee. Ik zeg eerlijk, het is pittig. Maar ik blijf kalm, laat alles over me heenkomen en laat mijn man leiden. Hij belt mijn ouders en zus, en zij komen ook naar het ziekenhuis.
We stappen uit de auto, en ik ga de rolstoel in. Maar, zodra ik een wee heb moet ik uit de rolstoel, want alleen staand kan ik ze opvangen. En als je ondertussen elke minuut een wee hebt van 40 seconden, heb je dus 20 seconden om in de rolstoel te zitten. Dus de verloskundige RENT 20 seconden met een puffende walrus in de rolstoel, die zonder iets aan te geven er ineens uitspringt, zich omdraait en de wee wegademt. Het is me een gezicht.
We komen boven, ik trek op de gang mijn jurk al uit ( want; ik wil geen vlekken op m’n jurk. Da’s vies en zonde. Waar je aan denkt tijdens het bevallen!) en ik ga in bed liggen. Ik moet aan de hartmonitor, ik word getoucheerd en heb 5 centimeter ontsluiting. In mijn familie bevallen de vrouwen vrij vlot, en vooral na de 4 centimeter gaat het heel snel. Met deze informatie in mijn hoofd, maar geen enkele manier om in normale zinnen dit uit te drukken door de heftige weeën, blijf ik maar rustig en alles om mij heen negerend bezig met de weeënzee.
Een kwartier nadat ik getoucheerd ben, overigens heb ik dan al wel 2 uurtjes in het ziekenhuis gelegen waar ik me niets meer van kan herinneren en in mijn gevoel ook maar 10 minuten hebben geduurd, wordt het ineens veel heftiger. Het doet zoveel pijn, dat ik EIS dat ik dan maar een injectie krijg voor de pijn. Tegen de tijd dat die eenmaal in mijn kamer is, ben ik gaan persen. Want dat is het enige dat helpt, het voelt goed dus dat gaan we doen. Ik weet alleen dat als ik pers dat ik dan geen pethidine krijg, en dus denk ik (nogmaals…een bevallend brein….) dat als ik pers dat VAST niet opvalt. Niemand ziet dat hele grote mens in dat bed midden in de kamer haar longen uit haar lijf persen! NIEMAND!
Afijn, ik word weer getoucheerd, blijk op 10 centimeter te zitten (binnen 20 minuten? Dat heb je snel gedaan! Snel even handschoentjes aan!) en ik mag persen. Manlief komt aan de andere kant zitten, pakt m’n hand en ik ga persen. Wat heel gek voelt, en op de een of andere manier kan ik ook mijn onderste regio niet ‘vinden’. Ik pers alle kanten uit behalve de goede, maar met wat hulp van de gynaecoloog komen we er. Ik doe enorm m’n best, maar ik zie bezorgde gezichten. “We gaan nu even wat dingen tegen je zeggen en die moet je doen, want je baby moet er nu echt uit”, en ik begrijp dat het menens is. Maar hoe hard ze het ook zeggen, ik heb gewoon geen controle meer over mijn benen. Ik begrijp het niet, het lukt me niet. En dus wordt er aan m’n benen getrokken, ik word ingeknipt (heb er niets van gevoeld, niets gehoord, geen idee op dat moment) en de kleine wordt eruit getrokken. Ze komt gelijk op m’n buik, en alles gaat goed met haar. Ze begint te huilen, en ik zeg dat het goed is. Haar hoofdje beweegt, en haar oogjes kijken me aan, en ze stopt met huilen. Ze weet dat mama er is, en dat het goed komt.
Omdat alles goed gaat met de kleine, kan ik rustig de placenta eruit werken, wat een heel gek gevoel is. Ik vond het net een octopus die zo uit je valt, heel slijmerig. Maar, als ook die compleet is, waar ik ineens heel bang voor was dat er complicaties zouden zijn, is alles goed. De gynaecoloog en de co-assistent gaan samen hechten, en ik heb nog nooit zo’n geïnteresseerd publiek in mijn toch redelijk verziekte privé regio gehad. Ik voel het hechten wel, erg prettig is het niet. Maar het moet gebeuren, en het feit dat er een klein baby’tje op je buik ligt die daar heerlijk content ligt te kroelen, is wel goede pijnmedicatie.
Nadat de kamer is schoongemaakt na alle ladingen bloed, gaat mijn lieve, grote steun, de trotse papa van onze dochter, mijn ouders en zus halen. Zij komen binnen, ik krijg een dikke kus en er wordt mij 100 keer verteld dat deze baby de allermooiste baby ooit is. Maar echt. Nee maar echt. Ik voel me trots, vrolijk, wakker en verrast. Alles gaat goed, alles is goed gegaan, en we hebben onze dochter. En ze is prachtig. De allermooiste. Maar echt.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Denise! Fijn om te lezen dat alles goed verlopen is en complimenten voor je schrijfstijl: erg leuk!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook , Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie