Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Debora* is zwanger van haar derde kindje als haar vliezen breken. De wens om thuis te bevallen komt voor Debora* op een hele bijzondere manier uit en ook nog op een hele speciale datum! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Debora*.
Jarenlang was ik samen met mijn dochter (inmiddels is zij 8), toen ik besloot om het roer om te gooien en te verhuizen naar een andere stad. Simpelweg voor een nieuwe start voor ons tweeën. Al snel leerde ik daar mijn huidige partner kennen en een kinderwens kwam vrij snel ter sprake. Na slechts vier maanden was ik in verwachting. Dit was wel heel snel maar we waren dolgelukkig, want waarom zou je wachten als alles goed voelt. Met 13 weken lieten we al een geslachtsbepaling doen en hoorden we dat we een zoontje zouden krijgen. Wat waren we blij! En grote zus kon ook niet wachten op de komst van haar broertje. Het was verder een fijne zwangerschap, maar ik was blij dat de 40 weken in zicht kwamen. Zwanger zijn vind ik niet fijn (lees: ik vind het verschrikkelijk).
Ik ben, net als bij mijn dochter, ingeleid omdat ze bij mij gewoon geen zin hebben om uit zichzelf te komen. Het was ook, net als bij mijn oudste, een supersnelle bevalling. Op 7 augustus 2015 werd onze zoon en broertje geboren. Rond de eerste verjaardag van zoonlief begon het bij ons weer te kriebelen om voor nog een klein wonder te gaan. Hoewel ik eigenlijk nog moest wachten met een zwangerschap vanwege de ziekte van Graves (te hard werkende schildklier, red.) na de geboorte van mijn zoon, besloten we er toch voor te gaan en na slechts 1 maand was ik al zwanger! En hoewel ik super blij was, zag ik wel erg tegen de zwangerschap op. Begrijp me niet verkeerd, maar soms hoor je vrouwen die echt kunnen genieten van het hele proces. Ik heb dat echt totaal niet: ik vind al die veranderingen maar niks.
Dit keer hebben we gewacht met het geslacht tot de 20 weken echo, maar rond de 16 weken hebben wij de Babywatcher gehuurd om zelf thuis echo’s te kunnen maken. Wat een super leuke ervaring en bijzonder is dat zeg! Daar zag ik toch echt duidelijk dat er weer een klein binkie bij zou komen, en met de 20 weken echo werd dat ook bevestigd. Ik had het inderdaad goed gezien. Na de 20 weken echo hebben we het ook onze families verteld dat wij weer in verwachting waren. Iedereen was superblij en toen ik vertelde dat ik op 15-05-17 was uitgerekend zei iedereen: “dan beval je vast op 12-05-17 vanwege het feit dat 12+5=17“. Mijn oudste is namelijk van 04-05-09 en de middelste van 07-08-15 dus reken maar uit…. Ik zei gelijk al: “op de 12e beval ik niet, want bij mij komen ze niet vanzelf en ik loop altijd overtijd“. Stiekem hoopte ik dit keer wel op een spontane bevalling, omdat het mij gewoon bijzonder leek om mee te maken hoe zo’n natuurlijke bevalling nou gaat. Ik wilde eigenlijk ook graag thuis bevallen, maar hier stond mijn partner niet achter, die vond het ziekenhuis toch fijner. Inmiddels was de maand mei aangebroken en keek ik echt uit naar de uitgerekende datum. Ik was het helemaal zat en de verloskundige, die wist hoe ik in elkaar zat en dat ik zwanger zijn niet fijn vond, had me inmiddels een keer gestript. Helaas zonder resultaat. Op 11 mei kreeg ik ’s avonds nog een appje van mijn zusje met daarin: “ja, morgen is het zover hè, dan wordt mijn neefje geboren!“. Waarop ik nog terug stuurde: “nou, ik heb nog nergens last van, ik ga gewoon weer overtijd lopen“.
12 mei 2017: het is 06:00 uur als ik wakker word op de bank. Ik sliep die nacht daar omdat ik op de een of andere manier lekkerder op de bank sliep als in bed. Het rommelt een beetje, maar ik zoek er niks achter (achteraf waren dit dus gewoon weeën). Omdat de krampen de ik voelde niet sterk waren, dacht ik gewoon dat ik wat lichte oefenweeën had. Om 07:00 uur voelde ik iets knappen in mijn buik en meteen daarna voelde ik wat langs m’n benen lopen. Ik stond op en ik dacht dat ik in m’n broek aan het plassen was. Omdat bij mijn eerste twee niet vanzelf de vliezen braken twijfelde ik dus. Ik ben snel naar boven gelopen om mijn partner wakker te maken en de verloskundige te bellen dat mijn vliezen waren gebroken. Stiekem had ik nog geluk want mijn partner had normaal gesproken al op zijn werk moeten zijn, maar besloot die dag om een uurtje later naar zijn werk te gaan. Nadat ik hem wakker had gemaakt, is hij nog even snel onder de douche gesprongen en ben ik op bed gaan liggen. De verloskundige was inmiddels onderweg. Mijn partner was inmiddels beneden en terwijl ik op bed lag, kreeg ik ineens de drang om naar het toilet te gaan dus ik ook vlug naar beneden. Net op het moment dat ik op het toilet zat, schreeuwde ik nog naar mijn partner: “volgens mij komt de baby eraan!“. Het is toen zo snel gegaan! Ik kon nog net op tijd van het toilet af komen en daar lag toen precies op de deurmat onze zoon. Totaal in paniek belde mijn partner 112 omdat de verloskundige er nog niet was. Uiteindelijk was de ambulance er nog eerder dan de verloskundige en werden we thuis beide nagekeken. Ons kleine manneke was gelukkig kerngezond. Het is allemaal super snel gegaan want amper 20 minuten nadat mijn vliezen braken is onze zoon geboren.
Het meest bijzondere vind ik dat hij op 12-05-17 is geboren. Nu heb ik drie kindjes met allemaal een bijzondere geboortedatum. Plus dat ik ook nog eens spontaan ben bevallen en ook nog eens thuis! Een ding is zeker: die deurmat gaat er nooit meer uit! Helaas was mijn geluk van korte duur en is alles toch best wel heftig geweest. Ik kon daarom ook niet wennen aan de hele situatie, vooral van onze kleine man kon ik niet genieten. Hij voelde dat ook duidelijk aan want bij mij kon hij alleen maar huilen. Ik wilde niks van hem weten, noemde hem niet bij zijn naam, niks. Uiteindelijk werd duidelijk dat ik een ernstige postpartum depressie had en ben ik een aantal maanden opgenomen geweest. Het was een hele zware periode met veel ups en downs, maar inmiddels ben ik al weer een paar maanden thuis en geniet ik van mijn prachtige gezin. Ik geniet weer van al mijn kindjes, maar vooral met de jongste heb ik een hele sterke band gekregen.
*Debora is een gefingeerde naam. Vanwege privacyredenen wilde Debora* haar verhaal anoniem vertellen.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Debora*! Wat bijzonder, die geboortedatums van jouw kindjes! En wat een beleving dat je zo snel bevallen bent en dat op de deurmat! Ik ben blij te lezen dat je je nu ook weer helemaal goed voelt en weer kunt genieten.
Wil jij ook graag, net als Debora*, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie