Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Daniëlle is zwanger van een tweeling als tijdens een weekendje weg de rugpijn toch wel heel heftig wordt. Gelukkig blijven de baby’s op dat moment nog even zitten, maar enkele weken later komen ze toch nog onverwachts. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Daniëlle.

In de wachtkamer zaten we nog te geinen samen, dat zullen wij wel weer hebben. Eerlijk is eerlijk: het is best even schrikken als bij de eerste echo blijkt dat er niet één maar twee hartjes kloppen. Ook sta je meteen heel anders in je zwangerschap. Waar ik eerst riep dat ik door zou werken tot de weeën zouden beginnen, wist ik al vrij snel dat ik dat nu niet zou gaan redden. Ook kom je meteen in het medische traject terecht en hebben we uiteindelijk meer dan twintig echo’s gehad. Dit hoeft niet altijd bij een tweeling maar ze waren heel behulpzaam in het ziekenhuis, als ik maar belde met een vraag over iets wat ik voelde en twijfelde, kon ik meteen komen voor een echo.

Behalve wat ongemakken hier en daar had ik eigenlijk een hele fijne zwangerschap, zeker voor een tweelingzwangerschap. We dachten ook allemaal dat ik het zou gaan redden tot de 38 weken. Ik ging met 32 weken pas helemaal met verlof, al werkte ik wel al een aantal weken op halve kracht. We trouwden op mijn eerste verlofdag nog even en een week later waren we een nachtje bij mijn ouders die op een vakantiepark zaten. Ik had die zaterdag gezwommen en met de honden gewandeld. We gingen een hapje eten in het restaurant en daar wist ik eigenlijk al niet echt hoe ik moest zitten van de pijn in mijn rug. We zagen dat er die avond ook bingo was: ha, lachen! Dat gaan we doen! Wiebelend heb ik op mijn stoel gezeten.

Toen ik uiteindelijk die avond in bed ging liggen, kreeg ik ineens een paar karatetrappen van de baby’s. Zo heftig had ik ze nog nooit voelen schoppen. Vervolgens ben ik de hele nacht in de weer geweest. Ik had een aanhoudende maar lichte buikpijn, de pijn in mijn rug kwam op en ging weer weg, ik moest constant plassen en was heel onrustig. Om 03:00 uur ’s nachts had mijn man ook eindelijk door dat er iets met me was. Hij wilde me geruststellen: “het zijn vast je darmen en je bent ook zo eigenwijs! Je hebt weer veel te veel gedaan vandaag, doe nou eens rustig“.  Uiteindelijk heb ik met 2 paracetamol nog wat kunnen slapen en de volgende ochtend voelde ik me weer ietsjes rustiger. Ik vertelde het aan mijn ouders en ook die vonden dat ik weer veel te eigenwijs had gedaan. Mijn broer kwam die dag ook langs met zijn gezin en ik wilde me niet laten kennen. Ik wilde toch even mee naar het zwembad want ik vond het heerlijk in het warme water. Maar toen ik even later uit het zwembad stapte begon die irritante rugpijn weer. Tijdens de lunch wist ik niet meer waar ik het zoeken moest en ik liep huilend naar buiten. Mijn moeder kwam me achterna en stond erop dat ik het ziekenhuis zou bellen. Die wilden dat ik meteen kwam dus halsoverkop zijn we van het vakantiepark vertrokken. Een uur lang heb ik onrustig in de auto gezeten. Ik dacht dat ik gek werd!

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis moest ik mijn verhaal doen en werd ik aan de CTG gelegd. Niet zo’n goed idee want de baby’s werden al druk van echo’s maar met deze onrust in mijn lijf en 2 onrustige baby’s aan de CTG was helemaal geen feest. Het is het beste als je een beetje stil blijft liggen maar ik ben gewoon aan de wandel gegaan met die banden om mijn buik. Ze vonden het wel tijd voor een echo om mijn baarmoedermond op te meten. En zo kregen we het nieuws dat er een dreigende vroeggeboorte aan zat te komen. Waar hij de week daarvoor nog netjes 3 centimeter was, bleek hij inmiddels al verstreken naar 0,8 centimeter. Ik werd aan de weeënremmers gelegd en kreeg longrijpinjecties.

En toen werd alles rustig. Ik heb een paar dagen aan de remmers gelegen, een voorbereidende rondleiding op de neonatologie gekregen en toen alles rustig bleef was ik na een week weer thuis met de baby’s nog in mijn buik. Super fijn, maar ik voelde me een wrak en was totaal het vertrouwen in mijn lijf kwijt. Vond het doodeng om alleen thuis te zijn en bij elk pijntje twijfelde ik of ik toch niet het ziekenhuis moest bellen. Met de dag kwam het vertrouwen weer wat terug en zo maakte ik ook voorzichtig weer wat afspraken. Vooral mensen die bij mij langs kwamen, maar goed het is iets!

Ruim een week thuis en net 35 weken zwanger, werd ik op maandagnacht weer wakker om te plassen. Ik merkte dat ik weer een beetje buikpijn had maar het voelde niet als weeën want het was een constante pijn. “Ach, het is vast een buikpijn zoals we dat allemaal wel eens hebben“, dacht ik. Ik had ook weer wat meer in huis gedaan dus dat zal het wel geweest zijn. Dinsdag heb ik de hele dag voor pampus op de bank gehangen. Met een kussentje tegen mijn buik aan want het zeurde nog steeds. Toch leek het me niet zo nodig om naar het ziekenhuis te bellen. Ik zou even een dag rustig aan doen en op woensdag zou ik eerst lekker gaan lunchen en eind van die middag had ik al een controle afspraak staan. In de avond leek het me wel ineens handig om toch de vluchttassen in orde te maken. Voor de baby’s waren die wel in orde maar voor mezelf nog niet. Ik kroop lekker op tijd in bed en die nacht moest ik er uiteraard weer een aantal keer uit. Ineens verloor ik deels mijn slijmprop. Geen paniek, dat hoeft nog niks te betekenen en ik ging rustig weer verder slapen. De volgende ochtend verloor ik weer wat. We waren aan het appen met de meiden van de zwangerschapsyoga en ik vertelde hoe ik me voelde. Ik zei dat ik eind van de middag sowieso een afspraak had maar zij vonden dat ik eerder moest bellen… Gewoon voor de zekerheid. Dat deed ik en hoewel de verloskundige aan de telefoon vond dat ik niet klonk alsof mijn bevalling al bezig was (wat ik hard lachend bevestigde), leek het haar voor de geruststelling wel handig als ik toch eerder kwam.

Daar ging mijn lunchafspraak en samen met mijn moeder meldde ik me om 12:00 uur in het ziekenhuis. Het eerste wat ze deden was een CTG maken en weer maakte dat me heel onrustig. Ze zagen geen heftige weeën en de baby’s maakten het nog goed. Zoals ze wel vaker hadden gedaan, werd er weer een onderzoek gedaan naar blaasontsteking en we moesten een uur op de uitslag wachten. Af en toe werd ik wat onrustig en liep ik door de kamer heen en weer, maar verder nog steeds niks aan de hand. Mijn moeder en ik werden steeds meliger en we maakten nog wat foto’s van mijn buik en appten mijn man dat hij vooral lekker op zijn werk moest blijven want weer was er iemand even bij me komen kijken die zei dat het er niet naar uit zag dat ik die dag ging bevallen en weer bevestigde ik dat lachend.

Tot ze om 15:00 uur toch mijn ontsluiting wilden checken. Wat bleek: 2 centimeter. Nog geen paniek maar wel reden om nog te blijven.
Even voor 17:00 uur werd het nog een keer gecheckt, nu zat ik al op 4 centimeter. Ik kan je vertellen, hoe relaxed het die middag ook allemaal ging: dit zorgde wel even voor een traantje en paniek. Ik zou namelijk bevallen door middel van een keizersnede omdat mijn kleine eigenwijsjes al twee maanden lang in stuit lagen. Als dit nog sneller door zou zetten zou ik misschien natuurlijk moeten bevallen en dat leek me niet zo’n goed plan met twee stuitliggers. Er was een artsenoverleg en ze gingen bespreken hoe of wat. Op een gegeven moment kwam er iemand binnen die vertelde dat er eigenlijk geen plek meer was voor ons. Wel voor de keizersnede maar niet voor allebei de kindjes op de neonatologie. Ze gingen andere ziekenhuizen voor me bellen.

Mijn moeder maakte zich vooral heel druk of ze de tassen nou wel of niet uit de auto moest halen en we brachten mijn man snel op de hoogte dat hij toch maar een klein beetje vaart moest gaan maken. Weer wat later kwam er iemand een infuus plaatsen en voor ik het wist werd er verteld dat ze het toch in dit ziekenhuis wilden doen en werd ik in een blauw schort gehesen.

Er zat twee uur tussen het nieuws dat ik 4 centimeter ontsluiting had en het voorbereiden van de operatie. In die twee uur gebeurde er ook ineens zoveel dat ik ook wat stukjes kwijt ben. Er komt namelijk best wel wat op je af als je een paar uur lang een beetje melig met je moeder in zo’n kamer aan het wachten bent en het vervolgens ineens omslaat naar het feit dat je die avond je kindjes gaat ontmoeten. Mijn man werd van me weggehaald om hem voor te bereiden en ik lag super zenuwachtig klaar in de OK voor de ruggenprik en de rest van de operatie. Het vervelende aan dit alles vond ik dat ik daar alleen was. Gelukkig was iedereen heel lief. De ruggenprik viel me alles mee maar het is bizar hoe dat voelt, of hoe je ineens niks meer voelt eigenlijk.

Om 19:45 uur ging het schermpje naar beneden en ontmoetten we onze prachtige eerste dochter en mocht ik een kusje geven op het plastic scherm. Twee minuten later werd onze prachtige tweede dochter geboren. Mijn man ging met de meiden mee en weer lag ik daar alleen. Ik herinner me het praten van de artsen en dat ik zelf wel een beetje wappie was en een paar keer wazig gevraagd heb of alles wel goed ging. Een van de verpleegsters kwam snel nog even terug naar binnen met een van mijn meiden en hield haar bij mijn gezicht. Ze vertelde me dat het allemaal goed ging en dat mijn man het ook heel goed deed. Wat een opluchting en fijn even een vertrouwd gezicht te zien. Ongeveer drie kwartier later lag ik weer op de verloskamer waar ik om 12:00 uur ‘s middags begonnen was, maar nu met een lege buik, rillend van de adrenaline en met twee kindjes verderop op de gang op de neonatologie.

We belden onze ouders die allemaal snel nog kwamen en om 22:15 uur werd ik eindelijk naar mijn kindjes toe gebracht. Wat zijn ze mooi en lief en klein en wat voelde ik mij trots. Uiteindelijk deden ze het super goed en mochten ze na een week mee naar huis. Mijn herstel ging goed maar langzaam en is me toch wel tegen gevallen. Ook heb ik het er erg moeilijk mee gehad dat ik ze niet op mijn borst gehad heb en ze pas later echt bij me kon houden. Maar op het moment dat ik dit schrijf zijn ze bijna 12 weken, het zijn wolken van baby’s en we genieten elke dag. Ik ben lichamelijk weer oké en dit wonderlijke bevallingsverhaal heeft inmiddels ook een plekje gekregen. Geen gebroken vliezen, geen onwijze weeën maar een beetje buikpijn en onrust in mijn lijf en een paar uur later ben je mama van twee prachtige gezonde dochters. Nog steeds lach ik er met mijn moeder om dat we daar 5 uur lang zo relaxed hebben gezeten, en er totaal geen idee van hadden dat ze ook echt die avond zouden komen. Hoe we mijn man maar aan het appen waren dat hij vooral geen haast hoefde te maken want er was vast niks aan de hand. Hoewel we steeds allemaal dachten dat ze tot de 38 weken zouden blijven zitten, was het ook wel goed zo, ze hadden prachtige gewichten en waren er gewoon klaar voor om op de wereld te komen.

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen,  Daniëlle! Wat bijzonder dat jouw lichaam eigenlijk al bezig was, zonder dat je het zelf door had. Fijn om te lezen dat de meisjes het zo goed doen! Succes met je verdere herstel.

Wil jij ook graag, net als Daniëlle, je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com