Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Dani* is zwanger van haar tweede en hoopt deze keer thuis te kunnen bevallen. Toch moet ze, na een uur thuis persen, alsnog naar het ziekenhuis. Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Dani*.
Toen ik zwanger was van onze eerste kreeg ik van de verloskundige de tip om positieve bevallingsverhalen te lezen. En dat deed ik! Ik raakte verslingerd aan verhalen over alle mogelijke scenario’s, maar positief beschreven. Vol vertrouwen ging ik mijn tweede bevalling in. Deze was niet per se zoals we hem verwacht hadden, maar ik kijk er positief op terug.
40+6 dagen zwanger. Met een mentale breakdown ben ik er helemaal klaar mee en hoop ik dat ons meisje snel komt. Ik bel ’s avonds de verloskundige om gewoon even mijn hart te luchten en zodat zij weet hoe ik er mentaal gezien bij zit. Alsof ik die dip even nodig had, beginnen om 04:30 uur de weeën. Ik kijk het even aan, maar maak na een uurtje toch mijn man wakker en vraag hem meteen de verloskundige te bellen. Dezelfde verloskundige die mijn eerste bevalling heeft begeleidt, heeft nu dienst weet ik en daar ben ik stiekem wel blij mee. Een bekend gezicht die weet wat ik nodig heb. Mijn eerste bevalling kon niet thuis i.v.m. meconiumhoudend vruchtwater, dus deze ronde gaan we in de herkansing.
We hebben de verloskundige aan de telefoon. Ze vraagt of ze nog kan kolven thuis (jaja ook verloskundigen krijgen baby’s) en zal er dan met een uurtje zijn. Optimistisch zeg ik dat dat wel goed komt en anders bellen we wel terug. Ik heb nog niet opgehangen of ik denk al: “oh oh, dat uur alleen ga ik niet redden zonder coaching!”. Vrij snel bellen we toch maar even terug en de verloskundige komt er zo snel mogelijk aan, fijn!
Als ze er is, blijk ik al ruim 6 centimeter ontsluiting te hebben en wanneer ze later mijn vliezen breekt is het vruchtwater helder. Yes! Dit keer kunnen we thuis blijven. Niet veel later zit ik op ruim 9 centimeter. Ik ben blij als ik mag persen, kan ik zelf ook wat doen. Ik ben enorm moe, het kost me veel moeite en voor mijn gevoel schiet het niet echt op. De verloskundige probeert van alles samen met mij. Van mijn rug naar mijn zij, op de baarkruk en op handen en knieën, maar bereidt me er dan toch op voor dat we waarschijnlijk naar het ziekenhuis moeten. Een uur persen is toch echt de max thuis. Al helemaal omdat ik bij mijn eerste bevalling ‘maar’ 37 minuten heb hoeven persen, is het contrast met nu (te) groot. Op dat moment wil ik alleen maar dat onze dochter geboren gaat worden en waar dat dan is maakt me niet zoveel meer uit. Oké, in de auto op de vluchtstrook hoort wat mij betreft niet bij de opties.
We maken ons klaar en hup, de auto in. Ik stap bij onze verloskundige in zodat ze me onderweg nog kan coachen. We rijden weg en ze belt het ziekenhuis. Die hebben geen plek. Kordaat geeft ze aan dat we er toch echt aan komen (tot wel drie keer toe!) en wat ben ik op dat moment blij met een verloskundige die zich niet van de wijs laat brengen. Onderweg weet ze mijn man (die voor ons uit rijdt) er nog van te weerhouden een afslag te vroeg te nemen. Pfieuw!
Eenmaal in het ziekenhuis blijft ze er gelukkig weer bij. Zo fijn een bekend gezicht naast je die je coacht en dingen uitlegt. Maar ook weet hoe ze me moet aanspreken en wat ik fijn vind. Na weer een uur persen onder begeleiding van de kinderarts, klinisch verloskundige en de gynaecoloog bereiden ze mij voor op een vacuümverlossing. Ik vind het allemaal prima, zolang ze me maar uitleggen wat ze gaan doen en waarom. Ik wil op dit moment gewoon alleen maar dat ze geboren wordt. Na de uitleg komt met slechts één tractie onze Vieve dan om 10:07 uur ter wereld. In mijn hoofd dacht ik dat het nog een aantal weeën zou duren, en zo werd ik dan toch “ineens” mama van ons tweede kindje. Wow, wat ging dit uiteindelijk snel en wat zijn we blij!
Niet de thuisbevalling waar ik op hoopte, maar desalniettemin kijk ik terug op een mooie en bijzondere bevalling. Ons meisje is er, gezond en wel. En dat is toch het enige dat telt!?
Met mama ging het ook goed na de bevalling, al had ik even nog wat opstartprobleempjes in het ziekenhuis. Heel even leek het erop dat ik moest blijven, maar vergezeld door een katheter mocht ik dan toch naar huis om daar te genieten met mijn gezin.
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Dani*! Wat fijn dat je, ondanks de hectiek van plotseling naar het ziekenhuis moeten, zo positief terugkijkt op je bevalling!
Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de comments of op Facebook , Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Wat mooi om je persoonlijke verhaal hier te lezen. Mijn vrouw is nu ook bijna 38 weken zwanger, dus alles kan gebeuren op dit moment. Ik ben ook erg benieuwd hoe de bevalling gaat verlopen. Ik kan niet wachten om onze zoon eindelijk te zien.