De Bevalling van: Cynthia

Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Cynthia is 39 weken zwanger als haar bloeddruk te hoog is. Na enkele controles wordt ze opgenomen in het ziekenhuis. Als ze bijna de eindstreep bereikt heeft, neemt alles een plotselinge wending! Lees het indrukwekkende bevallingsverhaal van Cynthia.

Daar zat ik dan op maandagmiddag, precies 39 weken zwanger, op controle bij de verloskundige. “Je bloeddruk is veel te hoog. We denken aan een zwangerschapsvergiftiging. Voel je je niet anders dan normaal?” Nou… Om eerlijk te zijn had ik me al een paar dagen aardig beroerd gevoeld, maar ik kon me niet voorstellen dat een mens zich met 39 weken zwanger en +20 kilo nog enigszins goed kon voelen. Ik mocht gelijk door naar het ziekenhuis om helemaal gecontroleerd te worden. Eiwit in mijn urine, verhoogde leverwaarden, hoge bloeddruk. Ja hoor, alles was aanwezig voor een zwangerschapsvergiftiging. Ze vertelden mij in het ziekenhuis dat het net op het randje was, als de waarden zouden stijgen zouden ze gelijk de bevalling in gang gaan zetten. Ik was werkelijk al als de dood voor een normale bevalling, moest je nagaan: het idee dat ze het gingen opwekken.

Ik moest om de dag terug komen op controle, iedere keer was ik weer opgelucht als ik nog zwanger het ziekenhuis uitliep. Zou hij dan toch nog uit zichzelf mogen komen? Tot vrijdag, 4 dagen voor de uitgerekende datum. Ik had er eigenlijk al geen goed gevoel over. Ik voelde me net een varkentje, en ik moet zeggen dat ik daar door het vocht in mijn lijf ook wel wat van weg had. Niet alleen mijn voeten maar mijn hele lijf was werkelijk gigantisch. Daar kwam dan het hoge woord: “mevrouw, uw bloeddruk is dermate hoog dat u hier moet blijven. Ik ga straks voelen of u al iets ontsluiting heeft om uw vliezen te breken. Als dit niet het geval is gaan we morgen beginnen met het week maken van de baarmoedermond”. Van ontsluiting was geen sprake. Daar lag ik dan met twee andere zwangere vrouwen op een kamer. Ik had wat gekregen om in slaap te komen, “een paardenmiddel” zeiden ze… Ik heb geen oog dicht gedaan. Dit deed ik overigens thuis ook al ruim een week niet en ik begon me steeds meer af te vragen hoe ik überhaupt de bevalling ging overleven.

De volgende morgen werd ik al vroeg opgehaald om ingeleid te worden. Ik kwam in een verloskamer terecht waar het wiegje al klaarstond. Dit was wel heel echt. In mijn gedachten was ik nog helemaal niet zo ver. Ik ging dus dit weekend moeder worden! Ik werd alsmaar nerveuzer. Om de drie uur werd er een vaginale pil ingebracht, deze moest de baarmoeder weker maken en zo de bevalling op gang laten komen. Op zaterdagmiddag dachten we dat het op gang kwam, ik had regelmatig krampen. Zou het dan toch? Helaas zwakte alles weer af, 1 centimeter ontsluiting. Meer had de dag nog niet opgeleverd. Op zondagmorgen was er nog steeds niets veranderd. Toch wilden ze mijn vliezen breken, door 1 centimeter ontsluiting. Ik denk dat je wel in kunt denken hoe dit voelde. Helaas kwamen de weeën nog steeds niet op gang en werd ik om 4 uur ’s middags aangesloten aan de weeënopwekkers. Ik hoor de verloskundige nog tegen de verpleegster zeggen: “draai maar goed open”. Dat heb ik gevoeld ook.

In een mum van tijd kwamen de weeën op gang en belandde ik in een weeënstorm. Ik was bij het aansluiten van het infuus op een stoel naast het bed gaan zitten. Och wat heb ik daar spijt van gehad. Ik kon mijn weeën zo helemaal niet goed opvangen. Door de weeënstorm kon ik met geen mogelijkheid meer op het bed komen, wat een helse pijn. Tijd om adem te halen had ik niet, ik werd overdonderd door de ene wee na de andere. Waar ik voor mijn bevalling gesproken had over een bevalling zonder pijnstilling, zat ik nu werkelijk te smeken om een ruggenprik. Ik kon de anesthesist wel zoenen toen hij mijn kamer in kwam lopen en de ruggenprik in één keer goed prikte. Toch bleef ik de weeën goed voelen, het scherpste randje was er van af maar ik moest ze nog flink wegpuffen. Omdat ik totaal niet wist in hoeverre de ruggenprik de pijn weg zou nemen ging ik er vanuit dat dit er bij hoorde. Hoe ging ik dit overleven? Ik wist het op dat moment echt niet!

Iedere paar uur kwamen ze mijn ontsluiting meten, 4 centimeter! 4 centimeter? Dit gaat u toch niet menen. “Maar mevrouw, de pijn die u nog heeft hoort niet. De mevrouw in de kamer naast voelt allang niets meer”. Are you kidding me? Meteen werd de anesthesist weer van huis gebeld, arme man. Met een dubbele dosis pijnstilling kon ik eindelijk tot rust komen. Wat heerlijk, ik voelde niets meer en kon zelfs een beetje wegdutten. 6 centimeter! Dit ging goed, nog die tot vier uur en dan konden we misschien gaan persen werd er gezegd. Als dit zo gaat overleef ik het wel dacht ik nog, terwijl ik het dacht begon de ruggenprik uit te werken. Ik had de kracht nodig om straks te persen zeiden ze. Dat het nog uren en uren ging duren had niemand verwacht. 8 centimeter… 9 centimeter… Ik kwam niet verder. Waar mijn ontsluiting bleef steken op 9 centimeter, werd mijn bloeddruk steeds hoger. Het infuus werd opengedraaid, er moesten goede weeën komen om op 10 centimeter te komen. Als ik terug tel heb ik ongeveer 4 uur flinke weeën moeten wegpuffen.

Aan het ernstige gezicht van mijn vriend kon ik zien hoe pijn de wee ging doen die er aan kwam. Ik heb meerdere keren geroepen dat ik dood wilde, ik heb hem zelfs gevraagd of hij me wilde vermoorden. Ik kon écht niet meer. Ik heb op dat moment zoveel ziekenhuispersoneel aan mijn bed gehad dat ik ben gestopt met tellen. Uiteindelijk kwam er een gynaecologe, wat een heldin! Na wat voelen kwam ze er achter dat onze kleine man een sterrenkijker was en het nog moeilijker maakte. Verder kwam ik nog steeds niet op 10 centimeter ontsluiting en was het met een sterrenkijker bijna onmogelijk om ons kindje door 9 centimeter geboren te laten worden. Toch mocht ik persen, terwijl mijn heldin ons kindje probeerde te draaien in mijn buik perste ik zo hard als ik kon. Ze zagen zijn haartjes maar hij zakte steeds weer terug. Mijn bloeddruk bleef stijgen en ik raakte steeds meer uitgeput. Eindelijk werd er een beslissing genomen, keizersnede! Voor dat ik het wist lag ik op de operatietafel. Als de dood dat mijn ruggenprik nu ook niet zou werken… “Meneer, u controleert toch wel goed of ik nog iets voel hè?“, zei ik tegen de arts. “Mevrouw, we hebben u al opengesneden”. Oh.

Na wat geduw en getrek was hij daar dan eindelijk. Met zijn kleine iniminihandjes in elkaar gevouwen kwam hij ter wereld, onze Jack. Een klein mollig mannetje met over zijn hele lichaam donshaartjes. Toen merkte ik pas hoe uitgeput ik was, ik zakte constant weg en kon Jack niet meer vasthouden. Mijn vriend is met hem mee gegaan naar de kamer terwijl ik gehecht werd. Ik kon niet stoppen met rillen, niet dat ik het koud had. Ik denk dat het gewoon allemaal teveel was voor mijn lichaam. Na het hechten mocht ik eindelijk naar mijn mannen. Ik was heel erg blij met ons mooie mannetje maar doordat ik me zo beroerd voelde zat ik helemaal niet op de zogenaamde wolk, eerder een donderwolk. De dag daarna was helemaal een drama. Mijn bloeddruk en hartslag waren veel te hoog, zo hoog dat ze dachten dat er iets in mijn hoofd zou gaan knappen. Mijn bezoek werd afgezegd. Ik voelde me zo ongelukkig in het ziekenhuis, daar lag hij dan: een wolk van een baby. Misselijk van de bevalling in zijn kleine wiegje. Ik verlamd in bed, niet in staat hem uit zijn bedje te pakken als hij huilde. Vier dagen na de bevalling mocht ik eindelijk naar huis. Achteraf heb ik nog een lange weg afgelegd om echt te kunnen genieten en de eerste periode een plekje te kunnen geven, nu halen we het dubbel in!

Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Cynthia! Wat een spannende momenten: zo heb je bijna volledige ontsluiting en zo lig je toch nog op de O.K.… Fijn om te lezen dat jullie het genieten nu dubbel inhalen!

Wil jij ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Laat het weten in de comments of stuur een bericht via Facebook, Instagram of Twitter! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com