Iedere donderdag verschijnt er een bevallingsverhaal op Mama’s Meisje. Na 13 miskramen is Charlotte erg onzeker over de zwangerschap: als het allemaal maar goed gaat! Als ze 39 weken en 3 dagen zwanger is, meldt ze zich bij de verloskundige omdat ze de baby minder voelt. Eenmaal in het ziekenhuis blijkt de bevalling te zijn begonnen! Lees het bijzondere bevallingsverhaal van Charlotte.
Wachten duurt lang! 14 dagen geduld, 14 dagen hopen dat ik niet ongesteld zou worden. Ik was erg prikkelbaar en zei na een week tegen mijn man dat ik zeker wist dat het weer niet gelukt zou zijn. Nietsvermoedend doe ik dus een zwangerschapstest op 22 november in de ochtend en binnen no time staan er twee streepjes op de test… Zou het dan toch? Ik doe iedere dag een test, zelfs meerdere op een dag omdat ik het niet durf te geloven. Op 1 december vertrekken we voor 5 dagen naar Spanje, een welkome afleiding. We zitten behoorlijk in spanning of ik eindelijk die 7 weken grens zal gaan halen. Na 13 miskramen vind ik het moeilijk om op mijn lichaam te vertrouwen. Het is me niet in de koude kleren gaan zitten… Als we terugkomen uit Spanje belt mijn man het UMC. Er staat al een echoafspraak gepland, maar ik wil graag eerder. Deze onzekerheid is killing! Na een flinke discussie mogen we inderdaad eerder langs komen, maar wordt me nogmaals vertelt dat als er nog geen kloppend hartje te zien is, dit niet betekent dat het niet goed is.
Op 8 december gaan we vol goede moed naar het ziekenhuis, waar we snel aan de beurt zijn. De echoscopiste legt nogmaals uit dat de termijn wat vroeg kan zijn om een kloppend hartje te zien. Ik ga liggen en op het moment dat het vruchtje in beeld komt, zegt ze direct: “ik zie een kloppend hartje!”. We kijken elkaar vol ongeloof aan. De week erop mag ik terugkomen voor nog een echo en in de verdere zwangerschap volgen nog vele echo’s, aangezien ik iedere week terug mag naar Utrecht voor een echo.
In januari hebben we de eerste echo en intake bij de verloskundige. Ook daar wordt bevestigd dat alles er goed uitziet! Ik ben erg onzeker, daarom word ik uitgenodigd voor een echo oefenavond van de verloskundigen. Die avond krijgen we te horen dat er een klein jongetje in mijn buik groeit. Mijn voorgevoel klopte dus! Een tijdje later laten we ook een pretecho maken. Van een vrouw die niet kon stoppen met het doen van zwangerschapstesten, ben ik veranderd in een vrouw die veel echo’s wil laten maken. Zo kan ik gerustgesteld worden dat alles goed gaat met de kleine jongen in mijn buik. Inmiddels ben ik in de ziektewet beland door bekkenproblemen. Mijn dagen bestaan uit liggen, kleine stukjes lopen en weer liggen. Gelukkig krijg ik veel hulp in het huishouden, met de voorbereidingen voor de baby en tijdens de verbouwing waar we rond 20 weken aan beginnen.
In de verdere zwangerschap volgen er een aantal bezoekjes aan het ziekenhuis omdat ik de kleine spruit al een aantal dagen minder voel dan normaal. Iedere keer word ik aan de CTG gelegd, wordt er een echo gemaakt en word ik naar huis gestuurd met de mededeling dat alles goed is. Toch kan ik het vertrouwen niet vinden. 13 miskramen… Je verliest het vertrouwen in je eigen lichaam. Mijn buik groeit en groeit en daarmee komen ook de ongemakken. De dagen kruipen voorbij en de kleine, die ondertussen niet zo klein meer is, krijgt het weer voor elkaar om mij ongerust te maken. Ik besluit toch de verloskundige weer te bellen. Inmiddels ben ik 39 weken en 3 dagen zwanger en als de verloskundige langskomt, stuurt ze me toch weer door naar het ziekenhuis. Ik waggel naar de afdeling en word, net als voorgaande keren, aan de CTG gelegd. Binnen een kwartier staat de verloskundige lachend naast me. Het is niet zo gek dat ik minder beweging voel: de bevalling is namelijk begonnen! Ik blijk al 2 à 3 centimeter ontsluiting te hebben en wordt nog een keer gestript. Met de mededeling dat ik me alvast kan voorbereiden op een nachtelijke bevalling, worden we voorlopig naar huis gestuurd. Terwijl we naar de auto lopen, zeg ik tegen mijn man dat ik nog even langs McDonald’s wil, want dit is wellicht de laatste keer. Als we uitstappen, voel ik wat vochtverlies. Zou dit vruchtwater zijn? Mijn man zegt dat we beter naar huis kunnen gaan, maar ondanks de krampen en weeën die begonnen zijn, ga ik toch een Big Mac Menu eten. Daarna maken we nog snel wat foto’s van mijn buik, want straks is hij weg!
Die avond gaan we op tijd naar bed. Terwijl we naast elkaar liggen, hebben we tranen in onze ogen; dit is onze laatste nacht samen! Rond 02.00 uur word ik wakker en lig ik overdwars in bed van de pijn. Ja hoor, het is echt begonnen! Ik maak mijn man wakker en samen gaan we naar beneden. We kijken het nog een uurtje aan, maar tegen 03.15 uur belt hij toch de verloskundige. Ook mijn moeder wordt gebeld. De weeën komen regelmatig, om de 3 à 4 minuten en een klein half uurtje later komen de verloskundige en mijn moeder tegelijkertijd binnenlopen. Ik blijk nog steeds 2 à 3 centimeter ontsluiting te hebben, dus we mogen het weer een uurtje aankijken. Om 04.30 uur is er nog steeds niets veranderd, terwijl de weeën echt heviger worden. We mogen naar het ziekenhuis om de natuur een handje te helpen. We pakken de vluchtkoffer en Maxi-Cosi en stappen in de auto. Gelukkig is het ziekenhuis niet zo ver rijden, want weeën opvangen in de auto gaat niet echt gemakkelijk. De verloskundige en mijn moeder zijn ook onderweg. Rond 06.00 uur worden we opgevangen door een aantal vriendelijke verpleegkundigen en word ik naar een verloskamer gebracht. Er worden infusen geplaatst: één met morfine en één met weeënopwekkers. Rond 07.30 uur worden deze laatste weer verhoogd, aangezien ik nog steeds op 3 centimeter zit.
De verloskundige gaat naar huis om te ontbijten en zich op te frissen. Ze belooft om later op de dag terug te komen om nog even te kijken. Rond 08.00 uur is de pijn echter niet meer te verdragen en ik vraag aan de verpleegkundige of ik een ruggenprik kan krijgen. Als dit nog een aantal uur zo doorgaat, ben ik bekaf en heb ik straks geen energie meer voor het echte werk. Uiteraard is dit mogelijk, maar er moet eerst nog even gecheckt worden hoeveel ontsluiting ik heb. Ik schrik me kapot als de verloskundige zegt dat ik volledige ontsluiting heb en dat ik zo meteen mag beginnen met persen. Mijn man belt de verloskundige weer op en ze komt direct terug naar het ziekenhuis. Ondertussen wordt de morfine afgekoppeld en rond 08.30 uur geef ik aan dat ik persweeën voel. De verloskundigen leggen me uit hoe ik moet persen, maar de weeën zijn zo ontzettend heftig en ik krijg steeds verschrikkelijke steken in mijn buik, waardoor ik maar 2 keer echt goed mee kan persen. We proberen de baarkruk, maar dit zit echt voor geen meter en doet heel veel pijn aan mijn bekken. Ik verplaats me weer terug naar het bed om daar het klusje te klaren. Ondertussen zijn we al een uur verder en inmiddels gaat de hartslag van de baby naar beneden tijdens iedere perswee.
Ik word streng toegesproken dat ik nu écht iets moet gaan doen, anders willen ze ingrijpen. Direct gaat er een knop om: ik wil geen knip of scheur en al helemaal geen vacuümpomp! Ik moet het nu echt gaan doen! Om 09.45 uur wordt het hoofdje zichtbaar en de verloskundige zegt me nu echt hard te gaan werken, zodat de kleine man om klokslag 10.00 uur geboren zal worden. Ik pers alsof mijn leven ervan af hangt en schreeuw het uit om zoveel mogelijk kracht te hebben. Om klokslag 10.00 uur wordt Daniël huilend op mijn borst gelegd. Wat een ontlading en wat een geluk! Ik heb het geflikt! Negen maanden lang heb ik heb gedragen en nu, na een bevalling van 8 uur geteld vanaf de eerste wee, ligt onze zoon gezond op mijn buik. Ik ben mama, mijn man is papa! EINDELIJK zijn we ouders van een gezonde jongen!
Bedankt dat je jouw bevallingsverhaal met ons wilde delen, Charlotte! Wat een spanning moet je gevoeld hebben in die negen maanden, maar wat fijn dat alles goed is verlopen!
Wil jij, net als Charlotte, ook graag je bevallingsverhaal (anoniem) vertellen op Mama’s Meisje? Of wil je reageren op dit verhaal? Ik lees graag jouw reactie in de comments of op Facebook of Instagram! Mailen mag ook: info@mamasmeisje.com
Geef een reactie